Ότι ζητήσεις ο Πανορμίτης θα στο δώσει

Μια απίθανη ιστορία πίστης και θαυμαστού συμβάντος, με φόντο ένα σοβαρό τροχαίο, την αγωνία μιας οικογένειας και τη δύναμη ενός ταμένου στον Πανορμίτη της Σύμης.

Το τροχαίο που άλλαξε τα πάντα

Το Μεγάλο Σάββατο του 1961, ο αδελφός μου είχε σοβαρό τροχαίο στον εθνικό δρόμο Άργους-Τριπόλεως, στο συνοικισμό “Κολοκοτρώνη”. Στο ατύχημα τραυματίστηκε σοβαρά ο Ιωάννης Φ…, ένας νεαρός της περιοχής. Τον μεταφέραμε αμέσως στο Γενικό Νοσοκομείο Τριπόλεως, με σπασμένα πόδια και κάταγμα στη βάση του κρανίου.

Η κατάστασή του ήταν κρίσιμη. Όταν τον επισκέφθηκα την επόμενη μέρα, ήταν σε κώμα. Έφυγα συντετριμμένος και νιώθοντας αδύναμος να βοηθήσω. Τότε θυμήθηκα κάτι από το παρελθόν…

Η ανάμνηση του προσκυνήματος

Ένα χρόνο πριν, στο γαμήλιο ταξίδι μας στη Ρόδο, είχαμε παρατηρήσει πολύ κόσμο να κατευθύνεται στο λιμάνι για να πάει στον Πανορμίτη της Σύμης. Μια ηλικιωμένη γυναίκα κρατούσε μια γλάστρα με βασιλικό. Από περιέργεια τη ρώτησα που την πήγαινε και εκείνη μου απάντησε:
“Την έχω τάξιμο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, ότι ζητήσεις ο Πανορμίτης θα στο δώσει”.

Αυτό ακριβώς θυμήθηκα και αυθόρμητα προσευχήθηκα:
“Σώσε τον Αρχάγγελε Μιχαήλ και εγώ θα σου φέρω μια λαμπάδα αγορασμένη από την Τρίπολη, όσο και το ύψος του”.

Μια αναπάντεχη εξέλιξη

Ο Γιάννης έμεινε σε κώμα για 22 ημέρες, χωρίς καμία ένδειξη βελτίωσης. Οι γιατροί προετοίμαζαν τους συγγενείς του για το τέλος. Η μητέρα του πήγε για να του κλείσει τα μάτια, ενώ εμείς ειδοποιηθήκαμε να αποχαιρετήσουμε. Ακόμα και το γραφείο τελετών ενημερώθηκε. Όλη τη νύχτα προσευχόμουν στον Αρχάγγελο Μιχαήλ με όλη μου την ψυχή.

Και τότε, το πρωί, έγινε το αναπάντεχο. Ο Γιάννης άρχισε να δείχνει σημάδια ζωής. Οι γιατροί κάλεσαν τον αρχίατρο της στρατιωτικής πτέρυγας. Εκείνος έστειλε νοσοκόμο για το ειδικό μηχάνημα που αφαιρεί φλέματα. Όταν καθάρισε ο αεραγωγός του, άνοιξε τα μάτια του.

Την επόμενη μέρα, μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας” στην Αθήνα, όπου έμεινε έξι μήνες μέχρι την πλήρη αποκατάστασή του.

Το τάμα και η συγκλονιστική συνάντηση

Μετά από καιρό, ήρθε η ώρα να εκπληρώσω το τάμα μου. Ήταν Δεκαπενταύγουστος και επιστρέφαμε από τη Μονή της Παναγίας της Νεστάνης. Την επομένη, λίγο πριν φύγουμε για το Άργος, επισκέφθηκα τη μητέρα μου στην Τρίπολη και της είπα:

“Ας πάρουμε την λαμπάδα που έχω τάξει στον Πανορμίτη, μήπως και μας αξιώσει να πάμε φέτος στη Χάρη Του”.

Πήγαμε σ’ ένα κηροπλαστείο και πήρα τη λαμπάδα. Δυσκολευόμουν να υπολογίσω το ύψος που έπρεπε να έχει. Τη στιγμή εκείνη, με χτυπά κάποιος ελαφρά στην πλάτη. Γυρνάω και τι να δω; Ήταν ο Γιάννης.

Ήταν σαν να τον είχε στείλει ο ίδιος ο Αρχάγγελος για να μετρήσω τη λαμπάδα στο δικό του ύψος! Εκείνη τη χρονιά πήγα στη Μονή του Πανορμίτη, ανήμερα της εορτής Του, και εκπλήρωσα το τάμα μου.

Η ζωή συνεχίζεται με ευγνωμοσύνη

Ο Γιάννης όχι μόνο επέζησε, αλλά αργότερα παντρεύτηκε, απέκτησε δύο παιδιά και ζει ακόμη στην Τρίπολη. Από τότε, όλοι τον φωνάζουν “Λάζαρο της Τρίπολης”.