Ο Ανρί Λαντρό είναι ο διαβόητος Γάλλος serial killer, ο οποίος οδηγήθηκε το 1922 στην γκιλοτίνα, για μια σειρά εγκλημάτων που συγκλόνισαν την γαλλική κοινωνία.

Το 1914, δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες του Παρισιού η εξής αγγελία: «Χήρος με δύο παιδιά, 43 χρονών, με ικανοποιητικό εισόδημα, σοβαρός και με γνωριμίες στην καλή κοινωνία, επιθυμεί να γνωρίσει χήρα με προοπτικές για γάμο». Με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο να βρίσκεται σε εξέλιξη, πολλοί άνδρες σκοτώθηκαν στα χαρακώματα, αφήνωντας πίσω τους αρκετές χήρες τις οποίες ο Λαντρό μπορούσε να εκμεταλλευτεί.

Ο Λαντρό αποπλανούσε τις χήρες με το που ερχόντουσαν στην βίλα του στο Παρίσι, και μόλις είχε πρόσβαση στα περουσιακά τους στοιχεία τις σκότωνε και έκαιγε τα πτώματα τους στον φούρνο του για να εξαλείψει τα αποδεικτικά στοιχεία.

Μεταξύ του 1914 και του 1918, υπάρχουν στοιχεία ότι ο Λαντρό σκότωσε 11 ανθρώπους: 10 γυναίκες και ένα έφηβο αγόρι, το οποίο ήταν ο γιος της πρώτης χήρας που τον επισκέφτηκε.

Ο λόγος που κατάφερε να δρα ανενόχλητος για 4 χρόνια, ήταν επειδή ήξερε πολύ καλά πώς να καλύψει τα ίχνη του. Σε κάθε γυναίκα έδινε διαφορετικό όνομα και μετά την εξαφάνιση της, διατηρούσε σταθερή αλληλογραφία με την οικογένεια της, για να μην κινήσει υποψίες. Απαντούσε στα γράμματα των συγγενών, στέλνοντας τους ευχές και τους υποσχόταν μελλοντικές επισκέψεις. Χρησιμοποιούσε τόσα διαφορετικά ονόματα, που αναγκαζόταν να τα καταγράφει σε ένα τετράδιο για να μην τα μπερδεύει.

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Το 1919, η αδελφή ενός από τα θύματα του Λαντρό, της Μαντάμ Μπουϊσόν, προσπάθησε να εντοπίσει την αγνοούμενη αδελφή της. Δεν γνώριζε το πραγματικό όνομα του Λαντρό, ωστόσο ήξερε που ζούσε και πως ήταν εμφανισιακά, καθώς είχε λάβει μια φωτογραφία του από την αδερφή της. Τελικά έπεισε την αστυνομία να τον συλλάβει.

Αρχικά, ο Λαντρό κατηγορήθηκε μόνο για απάτη. Αρνήθηκε να μιλήσει στην αστυνομία και χωρίς πτώματα (η αστυνομία έσκαψε τον κήπο του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα), δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία για να κατηγορηθεί για φόνο.

Οι αστυνομικοί κατάφεραν να βρουν το τετράδιο που σημείωνε τα ονόματα των θυμάτων του και τον συνέλαβαν, αλλά έπρεπε να βρουν και άλλες αποδείξεις. Για δύο χρόνια, ο Λαντρό περίμενε ατάραχος, όσο οι αρχές έψαχναν κάποια απόδειξη των εγκλημάτων του. Τελικά εντόπισαν ανθρώπινα κόκαλα ανάμεσα στις στάχτες, μέσα στον τεράστιο φούρνο που είχε τοποθετήσει στην κουζίνα του. Ο Λαντρό έκαιγε τα θύματα του πιστεύοντας ότι με αυτόν το τρόπο δεν αφήνει κανένα ίχνος των εγκλημάτων του.

Στις 30 Νοεμβρίου του 1921, δύο χρόνια μετά την σύλληψή του, ο Λαντρό καταδικάστηκε σε θάνατο για την δολοφονία 11 ανθρώπων. Κατά την διάρκεια της δίκης, ο Λαντρό έδωσε στο δικηγόρο του μία ζωγραφιά, που απεικόνιζε την κουζίνα με τον φούρνο που έλεγαν ότι έκαιγε τα πτώματα. Επάνω είχε γράψει: “Δεν είναι ο τοίχος αυτός που πίσω του έχει γίνει κάτι, αλλά πράγματι ο φούρνος μέσα στον οποίο έχει καεί κάτι”. Ήταν η μόνη φορά που ο Ανρί Λαντρό παραδέχτηκε τα εγκλήματα του.

Το πρωί της 25ης Φεβρουαρίου του 1922 οι δεσμοφύλακες μπήκαν στο κελί του για να τον οδηγήσουν στην γκιλοτίνα.

Σήμερα, το κομμένο κεφάλι του Ανρί Λαντρό εκτίθεται στο Μουσείο Θανάτου του Χόλιγουντ, ως ένα αφιέρωμα στον περιβόητο δολοφόνο.

homenew

Η ομαδική υστερία χάρισε άφθονο χρήμα σε κάποιους…

Η σειρά του HBO ξετύλιξε το κουβάρι της τραγωδίας με τον πιο ωμό και αποκαλυπτικό τρόπο. Ήταν Μεγάλη Τετάρτη του 1986. Η βόρεια Ευρώπη τελούσε ήδη υπό το σοκ του μεγαλύτερου ατυχήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η απόκρυψη του επί δύο ημέρες από τη σοβιετική ηγεσία μόνο ζημιά προκάλεσε.

Είναι δυνατόν να αποσιωπήσεις ένα μπαράζ εκρήξεων που χαρακτήριστηκε ισοδύναμο με 2.000 ατομικές βόμβες της Χιροσίμα; Η κυβέρνηση του Μιχαϊλ Γκορμπατσόφ το έκανε επί δύο ημέρες. Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν είχε τελειώσει και το πλήγμα κύρους για τη μία υπερδύναμη ήταν πολύ βαρύ.

Έως ότου εκτιμηθεί από τις επιστημονικές μελέτες το μέγεθος της καταστροφής, λίγοι ήταν αυτοί που γνώριζαν ότι τα μεσάνυχτα της 25ης Απριλίου του ‘86 ο πυρηνικός σταθμός του Τσέρνομπιλ ξέρασε στο περιβάλλον τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού υλικού.

Η απόπειρα ενός πειράματος για τον έλεγχο των συστημάτων ασφαλείας προκάλεσε το ατύχημα στον αντιδραστήρα Νο. 4, τινάζοντας στον αέρα το κάλυμμα του, βάρους 1000 τόνων. Ακολούθησε αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση με διαδοχικές εκρήξεις και η πρόκληση μιας τεράστιας πυρκαγιάς με 30 εστίες.

Μέσα σε λίγες ώρες 30 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι εκ των οποίων πυροσβέστες.

Για όλα αυτά ο κόσμος ενημερώθηκε επίσημα σχεδόν 2,5 ημέρες μετά. Από μια ανακοίνωση διάρκειας 20 δευτερολέπτων στη σοβιετική τηλεόραση, που έπαιξε… τέταρτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων.

Στις 28 Απριλίου η κυβέρνηση της Σουηδίας απαίτησε από την ΕΣΣΔ επίσημη ενημέρωση για τις επιπτώσεις του τραγικού δυστυχήματος, καθώς το ραδιενεργό νέφος, κινούμενο δυτικά, είχε φτάσει πάνω από τη σκανδιναβική χώρα, τη Γερμανία και την Πολωνία. Τέσσερις μέρες αργότερα ήταν «ορατό» και στον ουρανό της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, με τη μορφή ραδιενεργού βροχής.

Το διαδίκτυο ήταν ακόμα άγνωστη λέξη, οι ειδήσεις έρχονταν μόνο από τα διεθνή πρακτορεία μέσω τηλεγραφημάτων και από τους ανταποκριτές των εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών στις μεγάλες πρωτεύουσες.

Τα νέα έβγαιναν από το Κρεμλίνο με το σταγονόμετρο και ήταν περασμένα από προστατευτικό κόσκινο.

Στην Ελλάδα, έκπληκτοι οι πολίτες, μόλις στις 29 Απριλίου, παρακολουθούσαν από τα – δύο εκείνη την εποχή – κανάλια της τηλεόρασης την είδηση για το πυρηνικό ατύχημα.

Ήταν Μεγάλη Τετάρτη και η χώρα ετοιμάζονταν για τον εορτασμό του Πάσχα. Αυτό που ακολούθησε έμοιαζε βγαλμένο από σενάριο επιστημονικής… καταστροφολογίας.

Καρότα στη Φουκουσίμα, που έχουν εκτεθεί σε ραδιενεργή μόλυνση

Προκλήθηκε ένα είδος ομαδικής υστερίας, που πήρε κατά βάση τη μορφή επιδρομής στα σούπερ μάρκετ.

Οι εταιρίες γάλακτος και κονσερβών είδαν τα κέρδη τους να εκτινάσσονται. Επιχειρηματίες έγιναν πλούσιοι… κατά λάθος μέσα σε 2 μέρες, χάρη σε ένα δυστύχημα που μπορούσε να στερήσει τη ζωή ακόμα και των ίδιων.

Μέσα σε 2 ημέρες αγοράστηκαν κουτιά γάλατος εβαπορέ και κατεψυγμένα προϊόντα που υπό κανονικές συνθήκες διανέμονται σε ένα εξάμηνο! Η παγκόσμια κοινή γνώμη, άμαθη μπροστά σε έναν αόρατο και άγνωστο έως τότε εχθρό, λειτουργούσε σπασμωδικά.

Εξαίρεση δεν αποτέλεσε η ελληνική. Στο επίκεντρο της κριτικής – για ολιγωρία – τέθηκαν ο «Δημόκριτος» και το Υπουργείο Υγείας, που «άφησαν τους καταναλωτές να αγοράζουν λαχανικά για το Πάσχα παρά το γεγονός ότι μπορεί να είχαν προσβληθεί από ραδιενέργεια».

Ο πανικός στον ελληνικό πληθυσμό σχετικά με την ασφάλεια των τροφίμων επεκτάθηκε σε όλη την επικράτεια, καθώς λίγες μέρες μετά το ατύχημα ένα τρίτο σύννεφο μετέφερε τη ραδιενέργεια στα Βαλκάνια και τη Βόρειο Ελλάδα. Ο κρατικός μηχανισμός άρχισε να κάνει συστάσεις για αποφυγή του φρέσκου γάλακτος και το καλό πλύσιμο φρούτων και λαχανικών από τις 5 Μαΐου και μετά.

Μεγάλο μέρος του πληθυσμού απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι την κατανάλωση λαχανικών, φρούτων και νωπών προϊόντων, κυρίως πουλερικών. Οι φράουλες και τα υπόλοιπα φρούτα εποχής σάπιζαν στις χωματερές από φόβο. Τα κονσερβοειδή και τα μακαρόνια είχαν γίνει ανάρπαστα, «αδειάζοντας» τα σχετικά ράφια των σούπερ μάρκετ.

Δεν ήταν πάντως αναίτιες όλη η σύγχυση και αναστάτωση που είχαν προκληθεί. Το ραδιενεργό νέφος επηρέασε πράγματι τη Βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλία, όπου χρόνια αργότερα ανιχνεύονταν ποσά ραδιενέργειας υψηλότερα του κανονικού.

Η κανονικότητα στην Ελλάδα επανήλθε ύστερα από λίγους μήνες. Στην περιοχή – πυρήνα της καταστροφής είναι γνωστό ότι δεν επανήλθε ποτέ.

Το μέγεθος της καταστροφής παραμένει έως και σήμερα ανυπολόγιστο επακριβώς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επίσημων στοιχείων, 400.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τις εστίες τους, 8,4 εκατ. εκτέθηκαν στη ραδιενέργεια και περίπου 6 εκατ. ζουν ακόμα σε μολυσμένες ζώνες.

Το Τσέρνομπιλ και το γειτονικό Πριπιάτ, που είχε οικοδομηθεί αποκλειστικά για τους εργαζόμενους στον πυρηνικό σταθμό, είναι έως και σήμερα πόλεις – «φαντάσματα».

Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, στην πλειονότητα τους βέβαια μεταξύ αυτών που θυσιάστηκαν για να κουκουλώσουν τον όλεθρο, συμμετέχοντας στον καθαρισμό της μόλυνσης που εκλύθηκε από τον τέταρτο αντιδραστήρα.

Χιλιάδες τόνοι άμμου χύθηκαν σε αυτόν από τα μιλούνια ανθρώπων που επιστράτευσε η σοβιετική διοίκηση και έγιναν γνωστοί ως «εξολοθρευτές».

Μόνο τέτοιοι βέβαια δεν μπορούν να αποκαλούνται οι πιο συνειδητοί αυτόχειρες της ιστορίας.

Αυτοί που «καταδικάστηκαν» ερήμην να πληρώσουν με τη δική τους ζωή τη διάσωση πολλών άλλων…

Πηγές: menshouse.gr

Για τους περισσότερους από εμάς ο Βασίλης Αυλωνίτης είναι μέλος μια ιδιαίτερης «γενιάς» Ελλήνων ηθοποιών.

Πρόκειται για ανθρώπους με ατόφιο και σπάνιο ταλέντο, συνήθως αυτοδίδακτους, τους οποίους γνωρίσαμε μέσα από απολύτως χαρακτηριστικούς ρόλους στον κινηματογράφο. Έχουν, δε, ταυτιστεί τόσο με την συγκεκριμένη εικόνα, που να μας κάνουν να νομίζουμε πως δεν υπήρξαν ποτέ… νέοι. Φυσικά, δεν είναι έτσι.

Την περίοδο που προηγήθηκε της άνθισης του ελληνικού σινεμά ηθοποιοί σαν αυτόν τον σπουδαίο κωμικό ζούσαν από το σανίδι. Το θέατρο, το οποίο μάλιστα έμοιαζε να είναι ο φυσικός χώρος του και τους επέτρεπε με την αμεσότητά του να βγάλουν προς τα έξω καλύτερα το πηγαίο χιούμορ τους, δένοντάς τους με το αθηναϊκό κοινό, που έχει την ευκαιρία να έρθει πιο κοντά. Σε κάποιες περιπτώσεις, επικίνδυνα κοντά.

Μίσος για ένα σκετς

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ο εθνικός διχασμός εκφράζεται μέσα από την διάκριση του λαού σε «Βασιλικούς» και «Βενιζελικούς». Το σκηνικό είναι τεταμένο, αλλά οι άνθρωποι της επιθεώρησης ακόμη και τότε αντλούσαν την θεματολογία τους από τα όσα συνέβαιναν στην πολιτική. Ήταν η εποχή που είχε ξεσπάσει το «σκάνδαλο της νοθευμένης κινίνης», στο οποίο εμπλέκονταν στελέχη της κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Στο ολοκαίνουριο θέατρο «Περοκέ» ανεβαίνει η παράσταση «Κατεργάρα» η οποία σημειώνει μεγάλη επιτυχία, διακωμωδώντας και σατιρίζοντας -μεταξύ άλλων- και την συγκεκριμένη κατάσταση.

Για την ακρίβεια, ήταν το σκετς «Από τους υπουργούς βγήκαν τα κολοκύθια» εκείνο που θεωρήθηκε το πλέον καυστικό. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό είχε ένας νεαρός –τότε- ηθοποιός, ο Βασίλης Αυλωνίτης, που ήταν μόλις 27 ετών. Αν και δεν είχε σπουδάσει ποτέ υποκριτική, ούτε είχε περάσει από κάποια σχολή, το ταλέντο του ήταν τέτοιο που του είχε χαρίσει τον ρόλο.

Κάθε βράδυ ο Αυλωνίτης έκανε αυτό που αγαπούσε. Αυτό για το οποίο είχε γεννηθεί. Υποδυόταν τον χαρακτήρα του και χάριζε χαμόγελα στους θεατές. Για κάποιους, όμως, η «Κατεργάρα» δεν ήταν μια απλή παράσταση, αλλά μέσο άσκησης αντιπολίτευσης. Για ορισμένους φανατικούς (και τέτοιους βρίσκεις σε ένα ιδιαίτερα ευρύ πολιτικό και κοινωνικό φάσμα) η «τιμωρία» κάποιου του οποίου οι ιδέες δεν συμβαδίζουν με τις δικές τους είναι ο θάνατος.

Η απόπειρα δολοφονίας

Το βράδυ της 22ας Αυγούστου του ’31 στο «Περοκέ» επικρατεί ξανά το αδιαχώρητο. Όλα μοιάζουν να κυλούν όπως σε κάθε άλλη παράσταση, αλλά την στιγμή που βγαίνει ο Αυλωνίτης και οι συνεργάτες του στην σκηνή για το σκετς που αφορά τους υπουργούς, τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία. Τέσσερις άντρες που κάθονταν στις μπροστινές θέσεις εφορμούν στους ηθοποιούς.

Ο ένας από αυτούς κρατά πιστόλι, πράγμα που μαρτυρά τις φονικές προθέσεις του. Στόχος της επίθεσης είναι ο Αυλωνίτης, που στη θέα του όπλου κάνει βήματα προς τα πίσω στην προσπάθειά του να σωθεί. Από ένα καπρίτσιο της τύχης, σκοντάφτει ακριβώς την ώρα που ο υποψήφιος δολοφόνος του πυροβολεί. Αποφεύγει έτσι την σφαίρα, αλλά ο τεχνικός Παναγιώτης Μωραΐτης δεν στέκεται το ίδιο τυχερός.

Πέφτει χτυπημένος, η σκηνή γεμίζει με αίματα και επικρατεί πανικός. Από όσα ακολούθησαν πολλοί τραυματίζονται αλλά ο 35χρονος τεχνικός έχει την χειρότερη μοίρα από όλους. Λίγο αργότερα αφήνει την τελευταία του πνοή…

«Τι φταίω εγώ ρε παιδιά;»

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το μόνο που είχε προλάβει να πει ο Αυλωνίτης στη θέα του πιστολιού ήταν «τι φταίω εγώ ρε παιδιά»; Ένα ερώτημα που στη συνέχεια μετατράπηκε σε βάρος που ο αξιαγάπητος κωμικός κουβαλούσε για χρόνια στη συνείδησή του. Θεώρησε τον εαυτό του κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνο για τον άδικο χαμό του συνεργάτη του και δυσκολεύτηκε πολύ να ξεπεράσει αυτό το συναίσθημα ενοχής.

Για αρκετά χρόνια έμεινε μακριά από το θέατρο. Πολύ καιρό αργότερα ο Αλέκος Σακελλάριος είχε αποκαλύψει ότι αυτή η απόφαση του Αυλωνίτη ήταν απολύτως συνειδητή. Για ένα διάστημα το αρχικό σοκ είχε μετατραπεί σε τύψεις που δεν τον άφηναν να είναι αυτό για το οποίο είχε έρθει σε αυτόν τον κόσμο.

Αυτό που τελικά έγινε, μεγαλώνοντας γενιές και γενιές με το αμίμητο και μοναδικό «Πού πάμε; Ω ρε πού πάμε;», με το οποίο ταυτίστηκε και το οποίο αποτέλεσε -τρόπον τινά- το σήμα κατατεθέν του.

Πολλά χρόνια μετά το περιστατικό ο Αυλωνίτης επέστρεψε στον φυσικό του χώρο. Το σανίδι, στο οποίο βρέθηκε όταν εργαζόταν ακόμη ως βοηθός στα παρασκήνια μέχρι που ένας συνεργάτης του που γνώριζε το ταλέντο του, απλά τον έσπρωξε στη σκηνή όπου άρχισε να αυτοσχεδιάζει δίχως ίχνος άγχους από τα εκατοντάδες ζευγάρια μάτια που βρέθηκαν ξαφνικά απέναντί του.

Η μόνη φορά που αγχώθηκε, η μόνη φορά που αυτή η σχέση λατρείας διαταράχθηκε ήταν εκείνο του αυγουστιάτικο βράδυ που ο φανατισμός κόντεψε να γίνει η αιτία να χάσει το ελληνικό θέατρο και σινεμά έναν πραγματικά σπουδαίο, ο οποίος σώθηκε από μπόλικη δόση τύχης. Τύχη που δεν είχε ο συγχωρεμένος Παναγιώτης Μωραΐτης.

menshouse.gr