Παναγία Γοργοεπήκοος η θαυματουργούσα: Το μοναστήρι στη Μάνδρα με τα αναρίθμητα θαύματα

Η Παναγία η Γοργοεπήκοος είναι για πολλούς μια πηγή ελπίδας, πίστης και θαυμαστών επεμβάσεων. Το μοναστήρι της στη Μάνδρα Αττικής, με το μαγευτικό τοπίο και την ήρεμη αύρα, αποτελεί έναν ιερό προορισμό που συγκεντρώνει πλήθος προσκυνητών.

Ένας τόπος γαλήνης κοντά στην πόλη

Η Μονή της Παναγίας Γοργοεπηκόου βρίσκεται στην κορυφή της οροσειράς της Μάνδρας, αγναντεύοντας τη θάλασσα της Ελευσίνας. Παρά την εγγύτητά της με την πολυκοσμία της πόλης, όποιος την επισκέπτεται νιώθει να απομακρύνεται από τον θόρυβο και την ένταση της καθημερινότητας. Η ιερότητα του χώρου προσφέρει παρηγοριά και εσωτερική γαλήνη σε όσους αναζητούν πνευματική ανάταση.

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, φιλοτεχνημένη πριν το 1900 στο Άγιο Όρος, παρουσιάζει την Παναγία να κρατά το Θείο Βρέφος «σαν σε θρόνο χερουβικό», με γλυκύτητα και ιλαρότητα στο πρόσωπο. Η εικόνα πέρασε από γενιά σε γενιά και έφτασε στα χέρια της Ιφιγένειας Αναπλιώτου λίγο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Το πρώτο συγκλονιστικό θαύμα

Το 1907, συνέβη το πρώτο θαύμα της εικόνας. Η Ιφιγένεια ήταν ακόμη βρέφος στην κούνια στον πάνω όροφο του σπιτιού. Οι γονείς της έτρωγαν στον κάτω όροφο, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Ανέβηκαν πανικόβλητοι και βρήκαν την εικόνα, που είχε κατέβει από το εικονοστάσι, να στέκεται όρθια στα κάγκελα της κούνιας ενώ το μωρό κοιμόταν ήρεμα.

Αμέσως κάλεσαν ιερέα και πραγματοποίησαν παράκληση με συγκίνηση. Το γεγονός συνέβη στις 8 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία που από τότε τιμούν κάθε χρόνο με αγρυπνία.

Η περιπέτεια της εικόνας στην προσφυγιά

Μετά τον ξεριζωμό του 1922, η οικογένεια της Ιφιγένειας πήρε μαζί της την εικόνα, τυλιγμένη σε λευκό μαντήλι. Το ιερό κειμήλιο μεταφέρθηκε αρχικά στη Μυτιλήνη και στη συνέχεια στην Αθήνα.

Κάποια χρόνια αργότερα, στις 8 Σεπτεμβρίου, ξέσπασε φωτιά στο δωμάτιο όπου φυλασσόταν η εικόνα. Όλα καταστράφηκαν, εκτός από την ίδια την εικόνα της Παναγίας, η οποία έμεινε ανέπαφη ανάμεσα στις φλόγες.

Το ξεκίνημα του μοναστηριού

Τέσσερις μοναχές, καθοδηγούμενες από τη θεία πρόνοια, αποφάσισαν το 1965 να δημιουργήσουν ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία Γοργοεπήκοο. Αρχικά έμειναν στο σπίτι της μίας στα Μελίσσια, αναζητώντας το κατάλληλο μέρος για το μοναστήρι. Βρήκαν ένα οικόπεδο στο Καπανδρίτι και έδωσαν προκαταβολή, όμως σύντομα κατάλαβαν ότι η Παναγία ήθελε αλλού τον ναό της.

Λίγες ημέρες αργότερα, τις επισκέφθηκε η Ιφιγένεια Αναπλιώτου, η οποία τους μίλησε για την εικόνα της Γοργοεπηκόου που είχε αφήσει στην εκκλησία. Οι μοναχές ζήτησαν να τη δουν, αφού στη χάρη αυτής της Παναγίας ήθελαν να αφιερώσουν το μοναστήρι, αλλά εκείνη αρνήθηκε ευγενικά.

Η απρόσμενη παραχώρηση της εικόνας

Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, οι μοναχές ζήτησαν ξανά την εικόνα, αυτή τη φορά για να τη φωτογραφίσουν για την υπαίθρια Λειτουργία που ήθελαν να τελέσουν στο Καπανδρίτι. Η Ιφιγένεια τότε τους είπε με συγκίνηση:
«Πάντα ήθελα να Της χτίσω μια εκκλησία, αλλά δεν νομίζω πια να τα καταφέρω»,
και τους παρέδωσε την εικόνα.

Το θεϊκό σημάδι για τη Μάνδρα

Η υπαίθρια Λειτουργία όμως δεν έγινε ποτέ, καθώς παρουσιάστηκαν εμπόδια. Μια γυναίκα, που είχε δει όνειρο, τους είπε ότι το μοναστήρι έπρεπε να χτιστεί όχι στο Καπανδρίτι, αλλά πάνω σε οροσειρά. Μετά από πολλές δυσκολίες, πήγαν στη Μάνδρα, μαζί με δύο δικηγόρους, έναν αστυνομικό και την ίδια τη γυναίκα. Όταν εκείνη αντίκρισε το βουνό από μακριά αναφώνησε ότι αυτός ήταν ο τόπος που της υπέδειξε η Παναγία.

Ανέβηκαν με δυσκολία ως την κορυφή. Η περιοχή ήταν πετρώδης και άνυδρη, αλλά η θέα και η ηρεμία τους γοήτευσαν. Ζήτησαν τότε σημείο από την Παναγία για να πάρουν την τελική απόφαση. Και πράγματι, το σημάδι ήρθε στην ηγουμένη και αποφάσισαν τη Μάνδρα ως τόπο ανέγερσης.

Τα πρώτα βήματα της οικοδόμησης

Ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου, Νικόλαος Σταμίδης, πρόσφερε 25 στρέμματα ως δωρεά. Στις 25 Μαρτίου ανήλθαν στην κορυφή και τοποθέτησαν ένα πρόχειρο προσκυνητάρι.

Αρχικά πήγαιναν καθημερινά από τα Μελίσσια και με προσωπικό κόπο άνοιγαν δρόμο μέσα στα βράχια και τους θάμνους. Τις Κυριακές, περίπου 20-30 άτομα από την περιοχή συμμετείχαν εθελοντικά στο έργο.

Το μοναστήρι σήμερα στέκει σε αυτό το σημείο, καρπός πίστης, επιμονής και θείας καθοδήγησης.