«Έμεινα ζωντανή στα κύματα για να σώσω τα παιδιά»

Είναι οι επιζώντες από το πολύνεκρο ναυάγιο στα διεθνή ύδατα ανάμεσα σε Ελλάδα, Μάλτα και Ιταλία στις αρχές του Σεπτέμβρη.

Η Ντοά, ο Σούκρι, ο Μοχάμεντ και ο Αμπντούλ κατάφεραν να επιζήσουν τέσσερα μερόνυχτα στα κρύα νερά της Μεσογείου. Η πλειονότητα των συνεπιβατών τους δεν είχε την ίδια τύχη. Περίπου 500 άτομα ήταν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, πάνω στο μικροσκοπικό πλοιάριο που εμβόλισαν οι διακινητές τους, όταν οι μετανάστες αρνήθηκαν να υποταχθούν στις παράλογες διαταγές τους. Μόνο 11 διασώθηκαν. Αν οι αριθμοί ισχύουν, πρόκειται για το μεγαλύτερο ναυάγιο μεταναστών, ακόμη μεγαλύτερο κι αυτό που έμεινε γνωστό ως «ναυάγιο της Λαμπεντούζα».

Η είδηση έγινε γνωστή στην Ελλάδα μέσα από την προσωπική ιστορία της Ντοά, η οποία παρά τις αντίξοες συνθήκες μπόρεσε να κρατήσει ζωντανά δύο μωρά. Το ένα ξεψύχησε πάνω στο πλοίο που τους περισυνέλεξε, αλλά το άλλο είναι σώο και αβλαβές και φιλοξενείται σήμερα στο κέντρο βρεφών «Μητέρα». Όμως, η ιστορία των τριών ακόμη διασωθέντων που φιλοξενούνται στη χώρα μας δεν έχει γίνει γνωστή.

Το «Έθνος» βρέθηκε στην πρώτη συνάντηση της 19χρονης κοπέλας από τη Συρία με τους τρεις Παλαιστίνιους και κατέγραψε τις συγκινητικές στιγμές της «επανένωσής» τους. Οι διηγήσεις τους είναι συγκλονιστικές, τις περιγραφές τους δεν μπορεί να τις χωρέσει ανθρώπου νους, το μετατραυματικό σοκ είναι εμφανές στα μάτια και στις κινήσεις τους. «Δεχόμαστε ακόμη απειλές από τους ανθρώπους των λαθροδιακινητών», λένε, συμπληρώνοντας ότι δεν έχει ασκηθεί καμία δίωξη σε βάρος τους. Εκεί όμως που «ραγίζουν» είναι όταν θυμούνται ότι μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει καμία επιχείρηση ανεύρεσης των σορών από τη θάλασσα. Ακόμη και τώρα, συγγενείς δεν μπορούν να θάψουν τους δικούς τους ανθρώπους.

«Έμεινα ζωντανή μόνο για να σώσω αυτά τα παιδιά…», λέει η Ντοά. «Το πρώτο, μου το έδωσε ο παππούς του και με όρκισε να το προσέχω, αλλά πέθανε αμέσως. Μετά, γονείς μου έδωσαν ακόμη δύο παιδιά. Τους είδα να πνίγονται μπροστά στα μάτια μου. Εγώ είχα ένα παιδικό σωσίβιο, πάνω στο οποίο είχα καθίσει με τα παιδιά. Όλες τις ημέρες, προσπαθούσα να τα απασχολήσω με τραγούδια και παιχνίδια», διηγείται. Για την ύψιστη αυτή πράξη αλτρουισμού, η Ντοά θα τιμηθεί σήμερα από το Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων.

Ο Σούκρι έχασε τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά στο ναυάγιο. Σε σύγχυση και ο ίδιος, τη μία το παραδέχεται, την άλλη στιγμή το αρνείται. «Σώθηκα κατά τύχη. Είχα βρει έναν σάκο πλάτης με άδεια μπουκάλια, που επέπλεε, και έμεινα όλες τις μέρες ?κολλημένος? πάνω του. Είδα πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν μπροστά μου», λέει.

«Το πλοίο με παρέσυρε για αρκετά μέτρα στον βυθό. Άνθρωποι που έβγαζαν αφρούς από το στόμα, άλλοι με κομμένα χέρια ή πόδια. Αρκεί να σας πω ότι στηρίχτηκα σε ένα νεκρό μωράκι, για να βρεθώ ξανά στην επιφάνεια», μας λέει ο Μοχάμεντ. Ο ίδιος βοήθησε την Ντοά να σώσει τα δύο παιδιά.

«Η τελευταία μου εικόνα την ώρα που βυθιζόταν το πλοίο ήταν ένας άνθρωπος που είχε τυλιχτεί σκοινί γύρω από το λαιμό του, είχε κοπεί το πόδι του και όπως ήταν κάθετο το σκάφος, αίματα έτρεχαν παντού», συγκλονίζει ο Αμπντούλ.

Και οι τέσσερις ναυαγοί επιθυμούν να πάρουν τα απαραίτητα χαρτιά για να φύγουν από την Ελλάδα – έτσι κι αλλιώς, οι Αρχές δεν έχουν κάνει τίποτα ιδιαίτερο γι” αυτούς. Ούτε το μωρό δεν έχουν αφήσει τη Ντοά να ξαναδεί! Οι τρεις Παλαιστίνιοι φιλοξενούνται από την πρεσβεία τους, η Ντοά έχει βρει καλούς ανθρώπους που τη φροντίζουν προσωρινά – ο δήμαρχος Χανίων πρότεινε να της δοθεί ελληνική ιθαγένεια τιμής ένεκεν. «Δεν αντέχουμε άλλες απώλειες», συμφωνούν οι επιζήσαντες.

Πηγή