Σήμερα το τελευταίο «Αντίο» στον άτυχο πιλότο Δημήτρη Βασιλείου

Σήμερα το απόγευμα στις 6:30 τελείται η κηδεία του άτυχου εκπαιδευτικού και πιλότου Δημήτρη Βασιλείου, ο οποίος στις 21 Ιουνίου πετώντας με το μονοκινητήριο αεροσκάφος του βρήκε τραγικό θάνατο, μαζί με τον συνεπιβάτη του Κώστα Καλογερογιάννη.

Το απόγευμα, συγγενείς, συνάδελφοι και φίλοι, θα του πουν το τελευταίο «αντίο» εκ του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αμαλιάδας, οχτώ μέρες από το τραγικό γεγονός που συγκλόνισε το πανελλήνιο, αφού το αεροσκάφος έπεσε κοντά στο πατρικό του σπίτι στην Χαριά!

Οι έρευνες πάντως για να εξακριβωθούν τα αίτια της πτώσης του μονοκινητήριου αεροσκάφους συνεχίζονται.

«Για τον αξιαγάπητο Αδερφό μου Βασίλη που χάθηκε άδικα»

«Ο χρόνος φέρνει δώρα λέει, ναι φέρνει, αλλά παίρνει κιόλας. Παίρνει ανθρώπους αγαπημένους, στους στερεί, στερεί τη φυσική του παρουσία γιατί αν αγαπάς όπως είπαμε τον κουβαλάς πάντα μέσα σου ότι και να γίνει. Έφυγε ο αδερφός κατά περίεργο τρόπο που κανείς και ποτέ δεν θα κατάλαβε το γιατί.

Άπιαστες εικόνες που μόνο αυτός και ο Θεός να απαντήσουν. Τον σέβομαι τον θάνατο, δεν δυσανασχετώ, δεν μου αρέσουν τα κλάματα, οι οδυρμοί. Τον κοιτώ ίσον προς ίσον, τον κοιτώ στα μάτια, τον υπολογίζω και τον θαυμάζω εξίσου όσο αγαπώ τη ζωή. Χωρίς αυτόν η ζωή δεν θα υπήρχε, δεν άξιζε μία, νόμος οι αντιθέσεις και εδώ, μεγαλύτερη αντίθεση δεν θα βρεις.

Με θλίψη αλλά και με ένα χαμόγελο μεγάλο σε αποχαιρετώ αδερφέ μου. Είναι δύσκολο να ζεις μακριά. Κυρίως τέτοιες στιγμές. Τελευταία σε είδα τον Μάιο, θα ερχόμουν πάλι σε δύο μήνες περίπου να μοιραστώ τη χαρά που χάρισε ο Θεός που είχα στερηθεί και λαχταρούσα τόσα χρόνια. Αλλά τώρα μου στέρησε εσένα.

Ναι να βαπτίσω την κορούλα μου, να μοιραστούμε αυτήν τη χαρά μαζί που το όμορφο όνομα θα έπαιρνε της μανούλας μας. Αλλά δεν σε πρόλαβα, σε φέρνω στο μυαλό μου, περιεργάζομαι όλα αυτά που έγιναν, προσπαθώ να αναλύσω εικόνες, να αισθανθώ αυτό που αισθάνθηκες, όλα αυτά που κάνουν έναν άνθρωπο, θες μικρά είναι, θες μεγάλα. Και αυτό που γράφω είναι ότι από ψώνιο όχι από συνήθεια, όχι να δεχθώ συλλυπητήρια μα από ανάγκη αλλά την ανάγκη να σε καταγράψω στην αιωνιότητα, γιατί αυτά μένουν πίσω.

Ίσως τα εγγόνια, ή ακόμα τα δισέγγονα και οι δικοί σου άνθρωποι σε λησμονήσουν κάποτε και μετά από το μετά και ακόμη πιο πολύ θα μείνεις εδώ, με λεξούλες φωναχτές, σε λευκές σελίδες με γράμματα που θα χοροπηδούν πάντα μόλις ξαναδιαβαστούν και θα θυμούνται όλοι.

Αντίο αδερφέ μου καλό παράδεισο να έχεις, στην καρδιά μου χαράχτηκε το όνομά σου, και εκεί που θα πας να μείνεις όπως ήσουν ο περίεργος, ο μούρλιας, ο γελαστός και εύχαρος και πρόθυμος για όλους.

Σε αγαπώ πολύ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΚΩΣΤΑΣ»

πηγή