Γιατί ένας σκύλος δεν φεύγει ποτέ από το πλευρό του αφεντικό του ακόμη και μετά το θάνατο του

Η πίστη ενός σκύλου δεν γνωρίζει όρια – ούτε καν τον θάνατο. Ακόμα κι όταν το σώμα του δεν αντέχει, η καρδιά του χτυπά πάντα στο πλευρό του αφεντικού του. Ένα άρθρο αφιερωμένο στη μοναδική αφοσίωση των σκύλων και στον τρόπο που συνεχίζουν να μας αγαπούν, ακόμη κι όταν «κοιμούνται».

Η αγάπη ενός σκύλου δεν ζητά ανταλλάγματα

Ο σκύλος δεν φεύγει ποτέ από κοντά σου. Ούτε όταν μεγαλώσει. Ούτε όταν πλησιάσει το τέλος. Είναι πάντα εκεί. Οι σκύλοι είναι οι πιο αληθινοί φίλοι του ανθρώπου. Αγαπούν άδολα, χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Αγαπούν γιατί αυτό είναι που ξέρουν να κάνουν καλύτερα.

Υπάρχει μια φράση που κυκλοφορεί ανάμεσα σε όσους έχουν ζήσει αυτή την αγάπη: «Οι σκύλοι δεν πεθαίνουν». Και πράγματι, είναι δύσκολο να το πιστέψεις αλλιώς όταν έχεις βιώσει την παρουσία τους. Μπορεί να φαίνεται πως κάποτε φεύγουν, αλλά στην πραγματικότητα… απλώς κοιμούνται.

Όταν το σώμα γερνά, αλλά η καρδιά μένει

Οι σκύλοι μεγαλώνουν. Τα κόκαλά τους πονούν. Το περπάτημά τους γίνεται αργό. Η αναπνοή τους βαριά. Μπορεί να μην απολαμβάνουν πια τις βόλτες όπως παλιά ή να κουράζονται πιο γρήγορα.

Μπορεί να τους βλέπεις να κοιμούνται περισσότερο ή να μη θέλουν να παίξουν. Αλλά η αγάπη τους δεν αλλάζει. Παραμένει η ίδια, αταλάντευτη και σταθερή.

Γι’ αυτό και λένε πως σε έναν τέλειο κόσμο, όπως αυτόν που φαντάζεται ένας σκύλος —γεμάτο αγάπη, νόστιμες λιχουδιές και μερικές γάτες για κυνηγητό— δεν υπάρχει χώρος για τον θάνατο. Μόνο για λίγη ξεκούραση.

Ο σκύλος ζει για πάντα στην καρδιά

Γι’ αυτό όσοι αγαπούν έναν σκύλο αποφεύγουν να πουν πως «πέθανε». Προτιμούν να πουν πως κοιμάται. Μέσα στην καρδιά τους. Πως βρήκε ένα ασφαλές καταφύγιο για να ξεκουραστεί. Κι όταν τον χρειαστείς, θα ξυπνήσει για λίγο μέσα στις αναμνήσεις σου, για να σου θυμίσει όλα όσα ζήσατε μαζί. Και δεν ήταν ποτέ λίγα.

Οι στιγμές που δεν ξεχνιούνται ποτέ

Θα θυμάσαι την πρώτη φορά που πήδηξε πάνω σου γεμάτος ενθουσιασμό και σου έκοψε την ανάσα.

Θα θυμάσαι όλες τις φορές που σε τράβηξε επίμονα με το λουρί του στις βόλτες.

Θα θυμάσαι τις ζημιές του και το βλέμμα του – αυτό το ένοχο αλλά ικετευτικό μαζί.

Θα θυμάσαι τα χάδια, τα γαυγίσματα, τα γλυψίματα, ειδικά τις στιγμές που δεν ήσουν καλά. Ήταν πάντα δίπλα σου. Και τώρα, απλώς κοιμάται.

Το κενό που δεν γεμίζει

Θα νιώσεις ένα κενό στην καρδιά σου. Θα θελήσεις να κλάψεις. Γιατί σου λείπει. Και θα συνεχίσει να σου λείπει. Γιατί ήταν ο καλύτερός σου φίλος. Όμως δεν έφυγε. Είναι πάντα εκεί, μέσα σου.

Είναι απλώς ένα ταξίδι μακριά. Ένα ταξίδι του νου. Και για να καταφέρεις να το αντέξεις, ναι, πρέπει να κλάψεις. Αλλά μην πεις ποτέ πως πέθανε. Γιατί είναι σαν να σβήνεις όλα όσα ζήσατε. Και αυτά ήταν πολλά και πολύτιμα.

Μόνο ό,τι ξεχνιέται πεθαίνει. Και αυτόν, δεν θα τον ξεχάσεις ποτέ.

Ο σκύλος σου ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερός σου φίλος

Πώς να ξεχάσεις τον φίλο που σου στάθηκε όταν δεν είχες κανέναν; Που σε περίμενε στην πόρτα κάθε μέρα; Που δεν μίλησε ποτέ, αλλά σε κατάλαβε κάθε φορά;

Όχι, δεν τον ξεχνάς. Και γι’ αυτό, δεν πεθαίνει. Κοιμάται μέσα σου. Για πάντα.