Ανάπηρος γαμπρός περπατάει για πρώτη φορά στον γάμο του και συγκινεί νύφη και καλεσμένους[video]

Ανάπηρος γαμπρός περπατάει για πρώτη φορά στον γάμο του και συγκινεί νύφη και καλεσμένους

Της έκρυβε για μήνες ένα μεγάλο μυστικό! Τη στιγμή του γάμου τους, της το αποκάλυψε και τόσο η νύφη όσο και οι καλεσμένοι έβαλαν τα κλάματα…

Ένα ατύχημα στη ζωή του Κέβιν Τέιλορ τον έκανε να σπάσει το πόδι του. Στην αρχή, φαινόταν σαν ένα απλό σπάσιμο ποδιού, στη συνέχεια όμως του είπαν ότι πρόκειται για κάτι άλλο.

Ο Κέβιν διαγνώστηκε με Σύνδρομο αντανακλαστικής συμπαθητικής αλγοδυστροφίας, με αποτέλεσμα να παραλύσει το πόδι του και μάλιστα οι γιατροί να τον προειδοποιούν ότι υπάρχει κίνδυνος ακρωτηριασμού.

Μόλις ο Κέβιν γνώρισε την Κιμ ήταν έρωτας με την πρώτη μάτια, μάλιστα η ίδια η νύφη αποκαλύπτει στο βίντεο ότι αυτό που την ένωσε με τον Κέβιν ήταν η αγνή ψυχή του και καμία σημασία δεν έδωσε στο πόδι του.

Οι δυο τους αρραβωνιάστηκαν το 2013 ενώ λίγο αργότερα ακολούθησε ο γάμος τους που έκρυβε ένα μεγάλο μυστικό…

Ο Κέβιν, χωρίς να το ξέρει η Κιμ, γράφτηκε σε ενταντικές φυσικοθεραπείες και κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να βελτιώσει αρκετά την κατάσταση του ποδιού του. Με πολύ προσπάθεια και θέληση, ο Κέβιν μπορούσε και πάλι στα σταθεί στα πόδια του.

Έτσι, πήρε την απόφαση να κάνει μια ευχάριστη έκπληξη στην Κιμ τη μέρα του γάμου τους. Η νύφη περπατά στον διάδρομο και ο γαμπρός σηκώνεται από το αναπηρικό καροτσάκι και κάνει τα πρώτα του βήματα μπροστά στα μάτια της καλής του.

Η πιο ευτυχισμένη στιγμή του ζευγαριού δεν μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο τον κόσμο που παρακολουθούσε την τελετή από κοντά:

** *Σύνδρομο αντανακλαστικής συμπαθητικής αλγοδυστροφίας

Ίσως δεν υπάρχει άλλη κλινική νοσολογική οντότητα που να απελπίζει τόσο πολύ, όχι μόνο το χειρουργό αλλά και τον ασθενή που είχαν την ατυχία να εμπλακούν σε ένα πραγματικό φαύλο κύκλο.

Είναι γεγονός ότι με την εμφάνιση των πρώτων κλινικών εκδηλώσεων του συνδρόμου, εγκαθίστανται βαθμιαία μια αμοιβαία σχέση αμφιβολίας ενοχών και ανομολόγητων αλληλοκατηγοριών, οι οποίες ελάχιστα συνηγορούν προς την κατεύθυνση της επίλυσης αυτού του παρακλινικά δυσπροσπέλαστου και κλινικά μεταμφιεσμένου κλινικού συνδρόμου.

Η συνήθως απροσδιόριστη πρακτική “χρειάζεται φυσιοθεραπεία” χωρίς ξεκάθαρες οδηγίες και κατευθύνσεις, στην ουσία μεταφράζεται σε μετάθεση του φορτίου και των ευθυνών.

Το αποτέλεσμα είναι μέσα από επώδυνες και για αυτό αναποτελεσματικές πρακτικές, οασθενής να οδηγείται σε επιδείνωση της καταστασής του και να καταναλώνεται πολύτιμος χρόνος με συνέπεια οι βλάβες να γίνονται πλέον μόνιμες, όχι απλά σε λειτουργικό αλλά και σε ανατομικό επίπεδο (ρικνώσεις, δυσκαμψίες).

Έτσι ελαχιστοποιούνται οι θεραπευτικές δυνατότητες της τελικής θεραπευτικής ομάδας που θα αναλάβει την αντιμετώπιση του συνδρόμου.