Κηδεία Μάριου-Μιχαήλ Τουρούτσικα: «Ήταν το στήριγμά μου»-Απαρηγόρητη η σύντροφος του στην κηδεία του[video]

Σε κλίμα βαθιάς οδύνης ολοκληρώθηκε η εξόδιος ακολουθία του υποσμηναγού Μάριου-Μιχαήλ Τουρούτσικα που βρήκε τραγικό θάνατο στην πτώση του Phantom στην Ανδραβίδα.

Υποβασταζόμενη και με απέραντη θλίψη στο πρόσωπό της, είπε το τελευταίο «αντίο» στον σύντροφό της και η κοπέλα του υποσμηναγού, Ζωή.

Η μητέρα του υποσμηναγού αναφέρθηκε στην κοπέλα του γιου της στον επικήδειο λόγο της.

Υποβασταζόμενη και με απέραντη θλίψη στο πρόσωπό της, είπε το τελευταίο «αντίο» στον σύντροφό της και η κοπέλα του υποσμηναγού, Ζωή.

Η μητέρα του υποσμηναγού αναφέρθηκε στην κοπέλα του γιου της στον επικήδειο λόγο της.

Η κοπέλα μίλησε τηλεφωνικά στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα», πριν το ύστατο «χαίρε» στον αγαπημένο της.

«Ότι και να πω είναι λίγο, ήταν το στήριγμά μου, ήταν φίλος μου. Το μέγεθος της ψυχής του δεν περιγράφεται, η αγάπη, η καλοσύνη, η ανιδιοτέλεια. Πάντα με υποστήριζε σαν σύντροφος […] Με λάτρευε, ήταν προστατευτικός. Αν είχε αντίθετη γνώμη πάντα έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο για να μου περάσει το νόημα που ήθελε.

Λειτουργούσε ως «ένα», δεν έβλεπε ποτέ τον καθένα μας σαν μονάδα, μας έβλεπε μαζί και να σχεδιάζουμε πράγματα. Μέσω κοινών γνωστών γνωριστήκαμε. Εγώ είμαι φαρμακοποιός, δούλευα σε ένα φαρμακείο και ήταν ο άντρας της συναδέλφου στην Ανδραβίδα συνάδελφος του Μάριου και έτσι έγινε».

Η κοπέλα μίλησε τηλεφωνικά στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα», πριν το ύστατο «χαίρε» στον αγαπημένο της.

«Ότι και να πω είναι λίγο, ήταν το στήριγμά μου, ήταν φίλος μου. Το μέγεθος της ψυχής του δεν περιγράφεται, η αγάπη, η καλοσύνη, η ανιδιοτέλεια. Πάντα με υποστήριζε σαν σύντροφος […] Με λάτρευε, ήταν προστατευτικός. Αν είχε αντίθετη γνώμη πάντα έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο για να μου περάσει το νόημα που ήθελε.

Λειτουργούσε ως «ένα», δεν έβλεπε ποτέ τον καθένα μας σαν μονάδα, μας έβλεπε μαζί και να σχεδιάζουμε πράγματα. Μέσω κοινών γνωστών γνωριστήκαμε. Εγώ είμαι φαρμακοποιός, δούλευα σε ένα φαρμακείο και ήταν ο άντρας της συναδέλφου στην Ανδραβίδα συνάδελφος του Μάριου και έτσι έγινε».

Μας καθησύχαζε πάντα, μας έλεγε εγώ δε θα πάθω κάτι, είμαι δυνατός. Ωστόσο ο τρόπος που μας διαχειριζόταν όλους, και εμένα κάθε πρωί με ξυπνούσε με χάιδευε με φιλούσε, ακόμα και να έφευγε έξι η ώρα το πρωί. Ο τρόπος του έδειχνε πως είχε συνειδητοποιήσει τι πάει να κάνει κάθε μέρα», ανέφερε συγκινημένη η Ζωή, η σύντροφος του αδικοχαμένου υποσμηναγού.