Βίκυ Χατζηβασιλείου: «Χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω»

“Ήταν ό,τι πιο τραγικό είχα βιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή”, αναφέρει η Βίκυ Χατζηβασιλείου.

Η Βίκυ Χατζηβασιλείου, σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που δίνει στο περιοδικό Hello! και τον Γιάννη Βίτσα, εξομολογείται για όλα.

Η ίδια συγκλονίζει με την περιγραφή της για τον μεγάλο αγώνα που έδωσε μαζί με τον γιο της, προκειμένου να ξεπεραστεί το πρόβλημα υγείας του. Η Βίκυ Χατζηβασιλείου συγκινεί με όσα λέει…

Οι γιοι σου έχουν κληρονομήσει τη μαχητικότητά σου;

Έκανα τα παιδιά μου αυτόνομα. Ήθελα να μπορούν να υπεραμύνονται του εαυτού τους, να προσπαθούν για ό,τι ονειρεύονται, να μάθουν να επιβιώνουν μόνα τους . Παρότι ήμουν συνεχώς δίπλα τους στο οτιδήποτε, δεν υπήρξαν ποτέ μαμόθρεφτα περιμένοντας τη μαμά τους να ανοίξει το δρόμο τους. Ό,τι έχουν πετύχει το έκαναν μόνα τους. Δεν εκμεταλλεύτηκαν ποτέ την αναγνωρισιμότητά μου, δεν το λένε καν στους φίλους τους. Για τους γιους μου είμαι αποκλειστικά η μητέρα τους.

Αυτό δείχνει ότι κι εσύ είχες διακρίνει και ξεχωρίσει τους ρόλους από την παιδική τους ηλικία.
Εντελώς! Στην οικογένειά μας ήμουν απλώς η μαμά του Χρήστου και του Ορφέα. Έξω ήμουν η Βίκυ Χατζηβασιλείου, μέσα στο σπίτι ποτέ.

Έδωσες μια πολύ σοβαρή μάχη με τον Χρήστο όταν ήταν 7 χρονών και παραλίγο να χάσει το μάτι του. Ήταν σοκαριστική για σένα εκείνη η περίοδος;

Δεν έχεις ιδέα πόσο σοκαριστική ήταν. Ήταν η χειρότερη περίοδος στη ζωή μου. Στην κυριολεξία χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω, πώς να βοηθήσω το παιδί μου. Τελικά, όμως, ο Θεός με φώτισε. Κάναμε τα σωστά πράγματα με τον Χρηστάκη μου και όλα πήγαν καλά.

Πώς αντέδρασες όταν σου είπαν οι γιατροί ότι μπορεί να έχανε το μάτι του;

Ήταν ό,τι πιο τραγικό είχα βιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η υγεία και η ασφάλεια των παιδιών μου είναι τα πρώτιστα αγαθά. Συνέβη μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα αφότου είχα βγει δημοτική σύμβουλος Θεσσαλονίκης, πρώτη σε σταυρούς. Καθόλου τυχαίο, το μάτι που λένε.

Ήταν μια δαιδαλώδης, δυσανάγνωστη, ακανθώδης, περίοδος, αλλά και ένας μεγάλος αγώνας, τον οποίο δώσαμε μαζί με τον γιο μου. Ξέρεις τι είναι να είσαι 7 χρονών παιδάκι, να σου ανοίγει το μάτι ο γιατρός και να σου λέει «μην κουνηθείς, Χρήστο, γιατί θα κόψω με το μαχαίρι τα ράμματα μέσα στο μάτι σου»; Το παιδί κρατούσε το μάτι του ανοιχτό για να βοηθήσει τον γιατρό, αλλά ουσιαστικά για να στηρίξει τον εαυτό του. Είναι πολύ γενναίος, τον θαυμάζω.

Σε βοήθησε να αξιολογήσεις διαφορετικά τα πράγματα εκείνη η περίοδος;

Καθετί που έρχεται στη ζωή μου προσπαθώ να το δω ως μάθημα. Εκείνη η περίοδος με δίδαξε ότι μέσα από προσπάθεια και πίστη μπορούν να γίνουν θαύματα. Πιστεύεις στον Θεό; Ναι, πιστεύω. Οι γιατροί μάς έλεγαν ότι το παιδί έπρεπε να κάνει κερατοπλαστική και ότι θα έβλεπε 2-3/10. Του είπα «Χρήστο, σου υπόσχομαι ότι θα βλέπεις «Ήταν λάθος μου το ότι αναλάμβανα ρόλους που δεν μου αναλογούσαν.

Δεν κάνουμε πάντα καλό αν λύνουμε τα προβλήματα των άλλων γιατί δεν θα μάθουν να τα αντιμετωπίζουν μόνοι τους» Και συνέβη. Κάθε απόγευμα κλείναμε το καλό μάτι του και διαβάζαμε με το πονεμένο. Κάναμε αυτή την άσκηση επί μήνες με πολλή προσπάθεια. Το θαύμα ήρθε γιατί ο Χρήστος με πίστεψε. Ένα μικρό παιδί θεωρεί ότι η μαμά και ο μπαμπάς του τα ξέρουν όλα. Σκέφτηκε «για να το λέει η μαμά μου, έτσι θα είναι». Όταν πιστεύεις πολύ κάτι, το υλοποιείς. Παρόλο που οι καθηγητές ιατρικής έλεγαν ότι ο Χρήστος θα βλέπει 2-3/10, κατάφερε να δει 9/10 γιατί συνδέθηκε με τη δύναμη μέσα του.

zappit