Τον έψαχνε στη Νικολούλη: Η δικαίωση της γυναίκας που κατηγορήθηκε ως δολοφόνος του συζύγου της

Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Δεν ξέρουμε πόσοι άνθρωποι μπορούν να κουνάνε το δάχτυλο στους άλλους για καταστάσεις που τις βλέπουν απ΄έξω.

Στην περίπτωση της δολοφονίας του Δημήτρη Γραικού, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι δεν θα περνούσε κι από το δικό μας το μυαλό πως ίσως η γυναίκα του να είναι ηθική ή φυσική αυτουργός. Πιθανότατα κι η ίδια αν βρισκόταν έξω από αυτή τη θέση και ήταν απλός παρατηρητής, να έκανε τέτοια σκέψη.

Κι αυτό είναι το πιο κατάλληλο παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι πολλές φορές είναι τόσο εύκολο να κρίνουμε εκ του ασφαλούς, ώστε δεν μπαίνουμε καν σε διαδικασία να δώσουμε στον άλλο το δικαίωμα της αμφιβολίας, το ηθικό τεκμήριο της αθωότητας.

Σίγουρα έχουν υπάρξει περιπτώσεις εγκλημάτων που πήραν δημοσιότητα και απεδείχθη πως οι δράστες δεν είχαν την παραμικρή μετάνοια, αυτό που λέμε λαϊκιστί «τσίπα», αλλά δεν θεωρούμε πως αυτό δικαιολογεί καταστάσεις όπως αυτές που βίωσε η Δέσποινα Τσακαλίδου.

Πριν από 4 χρόνια ο σύζυγος της εξαφανίστηκε. Το πτώμα του βρέθηκε τον Μάιο του 2019 στον οικισμό Ανατολικό, στα δυτικά της Θεσσαλονίκης.

Σε αυτό το διάστημα, αλλά και μέχρι να αποκαλυφθεί ο πραγματικός δολοφόνος του, η γυναίκα του πέρασε από τη θέση της λύπης και της στήριξης σε αυτή της καχυποψίας και της στοχοποίησης από φίλους, γείτονες και συντοπίτες.

Για ένα υπερβολικά δυσβάσταχτο χρονικό διάστημα 2.5 ετών η κ. Τσακαλίδου είδε κόσμο να της γυρίζει την πλάτη ή, πολύ χειρότερα, να την αποκαλεί δολοφόνο του άντρα της πίσω από την πλάτη της. Μέχρι και συγγενικά της πρόσωπα εκτόξευσαν εχθρικά πυρά προς τη μεριά της.

Ενόσω εκείνη είχε να διαχειριστεί την σοκαριστική δολοφονία του άντρα της, την απώλεια του, μα και την απώλεια του πατέρα των παιδιών της, με όσα σημαίνει αυτό για την ψυχολογία των παιδιών, είχε να αποκρούσει και τις σωρηδόν κατηγορίες και τα βλέμματα υποτίμησης.

Παίζει θέατρο…

Όταν μάλιστα εμφανίστηκε στην εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει πληροφορίες για τον εξαφανισμένο της σύζυγο, οι εισαγγελείς του καναπέ έβγαλαν το πόρισμα: «Παίζει θέατρο».

Υπήρξαν άνθρωποι που ενέπλεξαν τους γονείς της, που έλεγαν στον ταλαιπωρημένο σε ΚΑΠΗ πατέρα της ότι η κόρη του είναι δολοφόνος, ενώ και τα δύο μικρά παιδιά δεν γλύτωσαν από τον στιγματισμό, είτε αυτό αφορούσε σε πρόσωπα της γειτονιάς είτε σε άλλα παιδιά στο σχολείο.

Ένας τέτοιος ψυχολογικός πόλεμος είναι απείρως πιο οδυνηρός από μια μόνο πράξη σωματικής βιαιότητας.

Κι αν όλο αυτό είναι αναμενόμενο στις περισσότερες κοινωνίες και δη στην πατροπαράδοτη (sic) ελληνική, πώς μπορεί να σχολιαστεί το γεγονός πως αυτή η αντιμετώπιση προερχόταν από ανθρώπους που η κ. Τσακαλίδου έμαθε στην πορεία ότι είχαν πράγματα να πουν για τον δράστη;

Στην πορεία της ακροαματικής διαδικασίας της δίκης του θύτη, εμφανίστηκαν άνθρωποι που αποκάλυπταν off the record στην ίδια ότι έχουν να περιγράψουν περιστατικά βίας από τον δράστη, αλλά δεν τολμούσαν καν να συζητήσουν κατάθεση ενώπιον δικαστηρίου.

Ο λόγος; Μα φυσικά ο πανταχού παρών φόβος που υπάρχει σε τόσο μικρές κοινωνίες, αφού όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Ίσως και μια προσπάθεια συγκάλυψης προς τέρψιν της οικογένειας του δράστη.

«Στην απολογία του ζήτησε συγνώμη μόνο από την οικογένειά του ενώ μας ενημέρωσε πόσο αδυνάτισε από το άγχος του.

Τον άκουγα και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Μου ήρθε να ουρλιάξω.

Να του πω: μόνο η οικογένειά σου είναι;

Η Ελένη, η κόρη μου που από τον πόνο της έμεινε 40 κιλά, δεν έχει ψυχή; Την σκέφτηκε κανείς;» διερωτήθηκε η Τσακαλίδου μιλώντας στο thesstoday.gr.

Κι αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαν να έχουν αποδέκτες και όσους επέλεξαν να σιωπήσουν εις βάρος της αλήθειας και της, έστω, ψυχικής δικαίωσης της οικογένειας του Γραικού.

Όπως ο πόνος ανακυκλώνεται για εκείνη, κατά τα λεγόμενα της, έτσι μοιάζουν και τέτοιες καταστάσεις να ανακυκλώνονται όλο και πιο συχνά στην εποχή της δημόσιας σφαίρας.

Εδώ όπου όλα λέγονται αβρόχοις ποσί, όλα χάνουν το βάρος της σημασίας τους, τίποτα δεν ενδιαφέρει όσους θέλουν απλώς να μιλήσουν και να επιδείξουν μια παντογνωσία και ξερολίαση. Γιατί αυτό βρίσκεται στην βάση όλων. Η ανάγκη του καθενός να αυτοπαρουσιαστεί ως πάνσοφος και διορατικός.

«Εγώ το είχα πει» θα έλεγε κάποιος που θεώρησε δολοφόνο την Τσακαλίδου, αν ήταν τελικά αυτή που είχε σκοτώσει τον Γραικό. Τώρα που είναι κάποιος άλλος, δεν θα αλλάξει ο ισχυρισμός. Απλώς θα ακολουθηθεί κι από μια κομπορρημοσύνη ηθικής ανωτερότητας.

Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να πάψει να λογίζεται ως αναμενόμενο όλο αυτό.

Κάποια στιγμή οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε τόσο βαριές υποθέσεις, θα πρέπει να κρίνονται από το δικαστήριο πρώτα και στη συνέχεια από τη συνείδηση της κοινής γνώμης, πέραν από τις περιπτώσεις που έχουν διαλευκανθεί πριν καν φτάσουν στην τελική ετυμηγορία. Κι η υπόθεση Γραικού δεν ήταν μια προφανής περίπτωση.

Το χειρότερο απ΄όλα είναι ότι μετά από όλο αυτό το άχθος, η κ. Τσακαλίδου ίσως να μην διαθέτει πια τον χώρο μέσα της για να ικανοποιηθεί από την καταδίκη του δράστη.

Ίσως αυτός ο χώρος να ξεζουμίστηκε και να μαύρισε από την κηλίδα που της φέσωσαν αυτό το διάστημα ακόμα και άνθρωποι που ήλπιζε να την στηρίξουν…

Πηγές: menshouse.gr, thesstoday.gr, protothema.gr