Ο φόβος, είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου, ένας προστατευτικός μηχανισμός, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς συνειδητή σκέψη.
Αυτό το μεσημέρι Παρασκευής, χτύπησα το κουδούνι του Συλλόγου Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων και Ιατρών Αθηνών, έκατσα απέναντι από την κυρία Ζωή Γραμματόγλου, ήπιαμε δροσερό νερό και γελάσαμε δυνατά, υψώνοντας τη ζωή μας ενάντια στην αρρώστια, τον φόβο και το θάνατο.
[ad id=”215657″]
Η κυρία Γραμματόγλου, ήταν και μοιάζει με τη δασκάλα των παιδικών μας χρόνων, μοιάζει με όλους τους ανθρώπους της μέρας και της νύχτας μας που ίσως ποτέ να μη σκέφτηκαν ότι μια μέρα ο καρκίνος θα είναι προσωπική τους υπόθεση. «Το 1993, νόσησα από καρκίνο του μαστού, το ερέθισμα μου όμως να ασχοληθώ με τους ανθρώπους που νοσούν απ’ το ίδιο πράγμα, ήρθε τρία χρόνια αργότερα, όταν μια φίλη αρρώστησε και τελικά «έφυγε», καθρεφτίζοντας πάνω της όλα τα λάθη των γιατρών και τις αδικίες του συστήματος.
Τότε ήταν τα χρόνια της ευημερίας. Φάρμακα έρχονταν σωρηδόν και δοκιμάζονταν πάνω της. Ο γιατρός της δεν την πίεσε για χημειοθεραπείες. Την κράταγαν στη δουλειά μέχρι που πέθανε για να μην πάρει το ΕΦΑΠΑΞ. Τότε θυμάμαι ήταν που φώναξα μέσα στον Άγιο Σάββα «Φτάνει πια, δε θα πεθαίνουμε σαν τα κοτόπουλα»».
Κάπως έτσι δε γίνεται πάντα η αρχή; Κάποιος «φεύγει» και κάποιος πονάει τόσο που γεννά κάτι νέο στη μνήμη του. «Το Κ.Ε.Φ.Ι. χρωστάει όλη του τη νομική υπόσταση, στην πρώτη πρόεδρο του, τη Μαρία Ζαβού. Στόχος μας, είναι να προσφέρουμε ψυχολογική στήριξη σε ανθρώπους που νοσούν από καρκίνο και στο περιβάλλον τους. Στην αρχή ήταν δύσκολα, δεν υπήρχαν πόροι από πουθενά. Με την εμπειρία μας, και με μια εθελόντρια κοινωνική λειτουργό, κάναμε τα πρώτα μας βήματα».
Στο μεγάλο στρογγυλό βάζο του τραπεζιού ανθίζουν κλωνάρια αμυγδαλιάς, ανθίζουν οι ελπίδες όσων πέρασαν και θα περάσουν από αυτό το μέρος, από αυτό το τούνελ της ψυχής τους. «Τη στιγμή που γιατρός σου ανακοινώνει ότι έχεις καρκίνο, το μόνο που σκέφτεσαι είναι ο θάνατος, το ποιος θα κλάψει για εσένα. Το επόμενο χειρότερο στάδιο, είναι εκείνο της αναμονής για το χειρουργείο. Σε διαλύει ψυχολογικά, να βλέπεις πολλές φορές τον όγκο να μεγαλώνει στο κορμί σου και εσύ να είσαι ακόμη ένα όνομα, σε μια λίστα νοσοκομείου. Εκεί δοκιμάζονται και οι σχέσεις των ανθρώπων, ποιος «βάζει πλάτη» στον πόνο και στην αγωνία σου».
Ο φόβος μου είναι στα ιδρωμένα χέρια και την ταχυπαλμία μου, απέναντι σε μια γυναίκα που τον έχει ξορκίσει αγωνιζόμενη κάθε μέρα για το δικαίωμα στην αξιοπρεπή περίθαλψη και ζωή. «Έχουμε δουλέψει όλοι πολλοί με τον εαυτό μας, προσπαθούμε να είμαστε ψύχραιμοι σε κάθε περιστατικό, έχοντας πλέον μια δυνατή ομάδα ιατρών και ψυχολόγων. Οι ασθενείς, πρέπει να μιλούν και να ενημερώνονται, να διεκδικούν τα δικαιώματα τους. »
Παντού γύρω υπάρχουν ενημερωτικά φυλλάδια. «Η ενημέρωση και η πρόληψη σώζει ζωές και αυτό δεν είναι γραφικότητα. Ο ενημερωμένος ασθενής, θα σταθεί καλύτερα στα πόδια του από αυτόν που δε γνωρίζει. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει αποδεχτεί τον καρκίνο σαν μια ασθένεια που συμβαίνει στον καθένα».
Καθαροί τοίχοι, απαλές κουρτίνες, πίνακες και εικόνες. Εικόνες για μια πίστη που κορυφώνεται μπροστά στο άγνωστο, για μια ανάγκη της πιο βαθιάς προσευχής. «Θέλω να μιλήσω για την αλήθεια! Ο ασθενής πρέπει να γνωρίζει την κατάσταση του, με τι έχει να παλέψει, ειδικά όταν βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία. Δεν μπορείς να τον αφήνεις στην άγνοια. Τα φάρμακα κάνουν θαύματα σήμερα! Πιστεύω, ότι σε 5-10 χρόνια ο καρκίνος θα είναι μια χρόνια πάθηση».
Μιλάμε για τους εθελοντές, τους ανθρώπους που ξελασπώνουν μόνιμα την ανθρωπιά μας, σε μια κοινωνία που παραπαίει. «Η εκπαίδευση των εθελοντών κρατάει ένα χρόνο. Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως έχουν νοσήσει οι ίδιοι ή κάποιο δικό τους πρόσωπο, χωρίς αυτό να είναι υποχρεωτικό. Κάθε μέρα, πηγαίνουν στο Λαϊκό και στο Γενικό Νοσοκομείο της Αεροπορίας, στο τμήμα χημειοθεραπειών. Όπως έχει διαμορφωθεί ο Σύλλογος πλέον, χρειαζόμαστε ανθρώπους σε διάφορα πόστα, βοηθώντας μας σε θέματα και εκτός νοσοκομείου. Βοηθάμε όσο και όπου μπορούμε, χωρίς καμία διάκριση. Μαζεύουμε φάρμακα, βγάζουμε βιβλιάρια με μόνη βοήθεια αυτή του κόσμου και κάποιων εταιριών, που εκτιμούν αυτό που κάνουμε».
«Ο καρκίνος δεν είναι ανίατη ασθένεια, θεραπεύεται αρκεί να απευθυνόμαστε στα σωστά κέντρα και γιατρούς» μου λέει και για πρώτη φορά βλέπω ένα πράσινο φύλλο να ξεπροβάλει σε ένα γυμνό κλωνάρι. Να ήταν εκεί από όταν ήρθα; Δε θα το μάθω ποτέ, θα το κρατήσω σαν μια νίκη απέναντι σε ό,τι μας φοβίζει και μας πληγώνει σε μια ζωή που πάντα έχει κάτι να μας διδάξει. Γι’ αυτούς που έφυγαν και μένουν πάντα εδώ είναι αυτό το άρθρο, γι’ αυτούς που παλεύουν λυτρώνοντας μας με την πίστη τους, γι’ αυτούς που κάνουν κατακόρυφο όταν όλα μοιάζουν στραβά και ανάποδα.
.Info
Σύλλογος Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων & Ιατρών Αθηνών
Διεύθυνση: Φαραντάτων 34 Αθήνα, τηλ. +30 210 6468222
provocateur.gr
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
