Μπαμπάς δύο κοριτσιών ξυπνά για να ετοιμάσει το πρωινό για τις κόρες του, όταν το βρίσκει ήδη μαγειρεμένο

Ο Γιάννης, ένας άγαμος μπαμπάς με δύο μικρές κόρες που εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος, δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έβρισκε ένα πρωί στο τραπέζι της κουζίνας του τηγανίτες φτιαγμένες από έναν άγνωστο. Όταν ανακαλύπτει ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την πράξη, η συγκινητική ιστορία της ξένης και η ευγνωμοσύνη της αλλάζουν τη ζωή του για πάντα, δημιουργώντας έναν δεσμό που κανείς τους δεν περίμενε.

Το να μεγαλώνω μόνος μου τις δύο μου κόρες, τη Μαρία, 4 ετών, και την Ελένη, 5 ετών, ήταν η πιο δύσκολη πρόκληση της ζωής μου. Η γυναίκα μου μας είχε αφήσει για να ταξιδέψει στον κόσμο, κι έτσι είχα μείνει μόνο εγώ και τα κορίτσια. Τις λάτρευα, αλλά η προσπάθεια να ισορροπήσω ανάμεσα στη δουλειά μου ως μάγειρας, τη φροντίδα του σπιτιού και την ανατροφή των κοριτσιών με είχε εξαντλήσει.

Κάθε πρωί, ξυπνούσα νωρίς. Πρώτα θα ξυπνούσα τα κορίτσια.

Εκείνο το πρωί δεν ήταν διαφορετικό. «Ελένη, Μαρία, ώρα να σηκωθείτε!» Φώναξα απαλά, ανοίγοντας την πόρτα του υπνοδωματίου τους.

Η Ελένη έτριψε τα μάτια της και ανακάθισε. «Καλημέρα, μπαμπά», είπε χασμουρώντας.

Η Μαρία, ακόμα μισοκοιμισμένη, μουρμούρισε: «Δεν θέλω να σηκωθώ».

χαμογέλασα. «Έλα, γλυκιά μου. Πρέπει να ετοιμαστούμε για παιδικό σταθμό».

Τις βοήθησα να ντυθούν. Η Ελένη διάλεξε το αγαπημένο της φόρεμα, αυτό με τα λουλούδια, ενώ η Μαρία επέλεξε το ροζ πουκάμισο και το τζιν της. Μόλις ντύθηκαν, κατεβήκαμε όλοι κάτω.

Πήγα στην κουζίνα να φτιάξω πρωινό. Το σχέδιο ήταν απλό: δημητριακά με γάλα. Αλλά όταν μπήκα στην κουζίνα, σταμάτησα στα ίχνη μου. Εκεί, στο τραπέζι, υπήρχαν τρία πιάτα με φρεσκοφτιαγμένες τηγανίτες με μαρμελάδα και φρούτα.

«Κορίτσια, το είδατε αυτό;» ρώτησα σαστισμένος.

Τα μάτια της Ελένης άνοιξαν διάπλατα. «Ουάου, τηγανίτες! Εσύ τις έφτιαξες μπαμπά;»

Κούνησα το κεφάλι μου. «Όχι, δεν το έκανα. Ίσως η θεία σας η Γεωργία να σταμάτησε νωρίς».

Πήρα το τηλέφωνό μου και τηλεφώνησα στην αδερφή μου, τη Γεωργία.

«Γεια σου, Γωγώ, πέρασες σήμερα το πρωί;» Ρώτησα μόλις το σήκωσε.

«Όχι, γιατί;» Η Γεωργία ακουγόταν μπερδεμένη.

«Δεν πειράζει, δεν είναι τίποτα», είπα, κλείνοντας το τηλέφωνο. Έλεγξα τις πόρτες και τα παράθυρα, αλλά όλα ήταν κλειδωμένα. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι ότι κάποιος εισέβαλε.

«Είναι ok να φάω, μπαμπά;» ρώτησε η Μαρία κοιτάζοντας τις τηγανίτες με μεγάλα μάτια.

Αποφάσισα να τα δοκιμάσω πρώτα. Ήταν νόστιμες και φαινόταν τέλειες. «Νομίζω ότι είναι εντάξει. Ας φάμε», είπα.

Τα κορίτσια χάρηκαν και “καθάρισαν” το πρωινό τους. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ποιος θα μπορούσε να είχε φτιάξει τις τηγανίτες. Ήταν περίεργο, αλλά αποφάσισα να το αφήσω προς το παρόν. Έπρεπε να πάω στη δουλειά.

Μετά το πρωινό, άφησα την Μαρία και την Ελένη στον παιδικό σταθμό. «Να έχετε μια καλή μέρα, αγάπες μου», είπα, αποχαιρετίζοντάς τους.

Στη δουλειά, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Το μυαλό μου γυρνούσε συνέχεια στις μυστηριώδεις τηγανίτες. Ποιος θα μπορούσε να το κάνει; Γιατί; Όταν επέστρεψα σπίτι εκείνο το βράδυ, είχα άλλη μια έκπληξη. Το γκαζόν, το οποίο δεν είχα χρόνο να κουρέψω, ήταν όμορφα κομμένο.

Στάθηκα στην αυλή μου, ξύνοντας το κεφάλι μου. «Αυτό γίνεται παράξενο», μουρμούρισα στον εαυτό μου. Έλεγξα ξανά το σπίτι, αλλά όλα ήταν εντάξει.

Η αποκάλυψη

Το επόμενο πρωί, αποφάσισα να μάθω ποιος με βοηθούσε. Σηκώθηκα νωρίτερα από το συνηθισμένο και κρύφτηκα στην κουζίνα, κρυφοκοιτάζοντας από ένα μικρό κενό στην πόρτα. Στις 6 το πρωί, είδα μια γυναίκα να σκαρφαλώνει μέσα από το παράθυρο.

Φορούσε παλιά ρούχα εργάτη. Παρακολούθησα καθώς άρχισε να πλένει τα πιάτα από το προηγούμενο βράδυ. Στη συνέχεια έβγαλε λίγο τυρί από την τσάντα της και άρχισε να φτιάχνει τηγανίτες.

Το στομάχι μου γρύλισε δυνατά. Η γυναίκα γύρισε ξαφνιασμένη. Έκλεισε γρήγορα το μάτι κι έτρεξε προς το παράθυρο.

«Περίμενε, σε παρακαλώ, δεν θα σου κάνω κακό», είπα βγαίνοντας από την κρυψώνα μου. «Εσύ έφτιαξες αυτές τις τηγανίτες, σωστά; Σε παρακαλώ, πες μου γιατί το κάνεις αυτό. Μη με φοβάσαι, είμαι ο πατέρας των κοριτσιών και δεν θα έκανα ποτέ κακό σε μια γυναίκα, ειδικά όταν με έχεις βοηθήσει τόσο πολύ».

Η γυναίκα σταμάτησε και γύρισε αργά προς το μέρος μου. Είδα το πρόσωπό της και νόμιζα ότι μου φαινόταν οικεία, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω από πού την ήξερα.

«Έχουμε γνωριστεί στο παρελθόν, έτσι δεν είναι;» ρώτησα μπερδεμένος.

Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά, αλλά πριν προλάβει να μιλήσει, οι φωνές της Μαρίας και της Ελένης ακούστηκαν από τον επάνω όροφο: «Μπαμπά, πού είσαι;»

Έριξα μια ματιά προς τις σκάλες και μετά γύρισα στη γυναίκα. «Ας καθίσουμε να μιλήσουμε. Θα φέρω τα κορίτσια μου. Σε παρακαλώ, μην πας», παρακάλεσα.

Η γυναίκα δίστασε και μετά έγνεψε αργά. «Εντάξει», είπε ήσυχα.

Χαμογέλασα με ανακούφιση και μετά ανέβηκα βιαστικά πάνω για να πάρω την Μαρία και την Ελένη. «Ελάτε, κορίτσια, έχουμε έναν καλεσμένο έκπληξη στον κάτω όροφο», είπα.

Με ακολούθησαν με περιέργεια. Όταν μπήκαμε στην κουζίνα, η γυναίκα στάθηκε δίπλα στο παράθυρο, έδειχνε αβέβαιη και έτοιμη να φύγει.

«Σε παρακαλώ, μη φύγεις», είπα ευγενικά. «Θέλω απλώς να μιλήσουμε και να σας ευχαριστήσω».

Η Μαρία και η Ελένη την κοίταξαν με γουρλωμένα μάτια. «Ποια είναι αυτή, μπαμπά;» ρώτησε η Ελένη.

«Ας μάθουμε μαζί», απάντησα. Γυρνώντας προς τη γυναίκα, πρόσθεσα: «Σε παρακαλώ, κάτσε. Να σου φέρω καφέ;»

Δίστασε αλλά μετά έγνεψε αργά. «Εντάξει», είπε χαμηλόφωνα.

Καθίσαμε όλοι στο τραπέζι της κουζίνας. «Είμαι ο Γιάννης», ξεκίνησα, «και αυτές είναι οι κόρες μου, η Μαρία και η Ελένη. Μας βοηθάτε και θέλω να μάθω γιατί».

Η εξομολόγηση για την πραγματική ιστορία

Η γυναίκα πήρε μια βαθιά ανάσα. «Με λένε Ζωή», άρχισε. «Πριν από δύο μήνες, με βοήθησες όταν ήμουν σε πολύ άσχημη θέση».

Συνοφρυώθηκα προσπαθώντας να θυμηθώ. «Σε βοήθησα; Πώς;”

Συνέχισε, «Ήμουν ξαπλωμένη δίπλα στο δρόμο, αδύναμη και απελπισμένη. Όλοι πέρασαν, αλλά εσύ σταμάτησες. Με πήγες σε ένα νοσοκομείο. Ήμουν σοβαρά αφυδατωμένη και θα μπορούσα να είχα πεθάνει. Όταν ξύπνησα, είχες φύγει, αλλά έπεισα τον φύλακα να μου πει τον αριθμό του αυτοκινήτου σου. Έμαθα πού ζούσες και αποφάσισα να σε ευχαριστήσω».

Τότε θυμήθηκα… «Τώρα θυμάμαι. Ήσουν σε τρομερή κατάσταση. Δεν θα μπορούσα απλώς να σε αφήσω εκεί».

Η Ζωή έγνεψε καταφατικά, με τα μάτια της υγρά. «Η καλοσύνη σου με έσωσε. Ο πρώην σύζυγός μου με ξεγέλασε, με έφερε από το χωριό, τα πήρε όλα και με άφησε στο δρόμο. Δεν είχα τίποτα και κανέναν να απευθυνθώ».

Η Μαρία και η Ελένη άκουγαν προσεχτικά, με τα μικρά πρόσωπά τους γεμάτα ανησυχία. «Είναι τόσο λυπηρό», είπε η Μαρία, με τη φωνή της μόλις να ψιθυρίζει.

«Μα γιατί είσαι εδώ;» ρώτησα, ακόμα σαστισμένος.

Η Ζωή εξήγησε: «Η βοήθειά σας μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω. Πήγα στην οικογένειά μου και τους είπα την ιστορία μου. Με βοήθησαν αρχικά και με έστειλαν σε έναν δικηγόρο για να αγωνιστώ για τον γιο μου. Έπιασα δουλειά ως συμβασιούχος ταχυδρομικός υπάλληλος. Ήθελα όμως να σου ανταποδώσω, να δείξω την ευγνωμοσύνη μου. Είδα πόσο κουρασμένος φαίνεσαι όταν γυρνάς σπίτι κάθε μέρα, γι’ αυτό αποφάσισα να σε βοηθήσω με μικρά πράγματα».

Με συγκίνησε η ιστορία της. «Ζωή, εκτιμώ αυτό που έκανες, αλλά δεν μπορείς απλά να εισβάλεις στο σπίτι μας. Δεν είναι ασφαλές και με τρόμαξε».

Εκείνη έγνεψε καταφατικά ντροπιασμένη. «Λυπάμαι πολύ. Δεν είχα σκοπό να σε τρομάξω. Ήθελα απλώς να βοηθήσω».

Η Μαρία άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το χέρι της Ζωής. «Σας ευχαριστώ που φτιάχνετε τηγανίτες. Ήταν πεντανόστιμες.»

Η Ζωή χαμογέλασε με δάκρυα στα μάτια. «Σε ευχαριστώ, γλυκιά μου».

Πήρα μια βαθιά ανάσα, νιώθοντας ένα μείγμα ανακούφισης, περιέργειας και ενσυναίσθησης. «Ζωή, ας το κάνουμε διαφορετικά. Δεν θέλω άλλο να μπαίνεις κρυφά, εντάξει; Τι θα έλεγες να έρχεσαι μαζί μας για πρωινό πού και πού; Μπορούμε να γνωριστούμε καλύτερα».

Το πρόσωπό της φωτίστηκε με ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο. «Θα το ήθελα, Γιάννη. Σας ευχαριστώ.”

Περάσαμε το υπόλοιπο πρωί μιλώντας και τρώγοντας τις τηγανίτες που έφτιαξε. Η Ζωή μας είπε περισσότερα για τον γιο της και τα σχέδιά της να επανενωθεί μαζί του. Συνειδητοποίησα πόση δύναμη και αποφασιστικότητα είχε.

Καθώς τελειώσαμε το πρωινό, ένιωσα μια αίσθηση νέων ξεκινημάτων. Η ευγνωμοσύνη της Ζωής και η αμοιβαία υποστήριξή μας δημιούργησαν έναν δεσμό. Είχε βρει έναν τρόπο να ανταποδώσει την καλοσύνη μου και με τη σειρά μου ήθελα να τη βοηθήσω να επανενωθεί με τον γιο της.

Η Μαρία και η Ελένη έμοιαζαν να τη λατρεύουν ήδη και ένιωσα μια αχτίδα ελπίδας για το μέλλον. «Αυτή θα μπορούσε να είναι η αρχή για κάτι καλό για όλους μας», σκέφτηκα.

«Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία σου, Ζωή», είπα καθώς καθαρίζαμε μαζί. «Ας βοηθάμε ο ένας τον άλλον από εδώ και πέρα».

Εκείνη έγνεψε χαμογελώντας. «Θα το ήθελα πολύ, Γιάννη. Σας ευχαριστώ.”

Και έτσι, ένα νέο κεφάλαιο ξεκίνησε και για τις δύο οικογένειες μας, γεμάτο ελπίδα και αλληλοϋποστήριξη.

Αυτό το έργο είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα και ανθρώπους. Τα ονόματα, οι χαρακτήρες και οι λεπτομέρειες έχουν αλλάξει για την προστασία του απορρήτου και τη βελτίωση της αφήγησης. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα, ζωντανά ή νεκρά, ή πραγματικά γεγονότα είναι καθαρά συμπτωματική και δεν προορίζεται από τον συγγραφέα.