Ο Νίκος Καρβέλας, σε μία συνέντευξη γεμάτη εξομολογήσεις και αιχμηρές απόψεις, μιλά από το σπίτι που έχτισε μαζί με την Άννα Βίσση. Ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται απλώς για το σπίτι της: «Είναι από κοινού. Είναι το σπίτι μας. Απλά δεν μένω εγώ πια εδώ, μένει η Άννα. Το χτίσαμε μαζί από το μηδέν».
Δείτε το βίντεο:
«Όταν χωρίσαμε με την Άννα, ήμουν εκτός τόπου και χρόνου»
Ο Νίκος Καρβέλας θυμάται πώς γνώρισε για πρώτη φορά την Άννα Βίσση όταν εκείνη ήταν 16 ετών. Όπως είπε, το πρώτο που τον απασχόλησε ήταν αν είναι «ωραία γκόμενα».
«Όταν πρωτοείδα την Άννα, φορούσα κάτι μπότες πάνω από το γόνατο. Ήμουν σαν τον ιππότη, μόνο το σπαθί μου έλειπε. Εννοείται είχα μακρύ μαλλί. Μπαίνει τότε ο πατέρας της και μετά εμφανίζεται πίσω η Αννούλα και “έφαγα αμέσως καψούρα”. Την ερωτεύτηκα αμέσως. Ήταν ντροπαλή η Άννα, εγώ δεν ήμουν. Δεν με γούσταρε καθόλου, δεν της άρεσα. Της είχα πει ποτέ δεν θα γίνουμε φίλοι και ότι ο Καρβέλας δε γίνεται φίλος με μία γυναίκα», ανέφερε.
«Δεν την έπαιρνα στα σοβαρά, για εμένα η φωνή της Άννας ήταν αστεία»
Ο μουσικοσυνθέτης δήλωσε πως ούτε εκείνη τον έπαιρνε στα σοβαρά ως συνθέτη. «Δεν θυμάμαι πώς την πήρα στα σοβαρά, γιατί για μένα η φωνή της ήταν αστεία. Δεν την έπαιρνα κι εγώ στα σοβαρά».
Αναφέρθηκε και στον χωρισμό τους την εποχή των «Δαιμόνων»: «Όταν χωρίσαμε εντελώς τρελός εγώ, μιλάμε για δέσιμο. Σε φάση καταθλιπτική, μανιακή, υστερική, ό,τι θες! Εκτός τόπου και χρόνου. Τότε ήμουν για λύπηση. Μείναμε άφραγκοι, χωρίσαμε, μαλώσαμε και δεν ήθελα να τη βλέπω. “Σκοτωθήκαμε”».
Όταν ξεκίνησε να υποδύεται τον Ντάνιελ στην παράσταση, περιγράφει: «Μπήκα τόσο πολύ μέσα στον ρόλο, που, όταν τελείωσε η πρόβα, έπεσα σε μία τέτοια κατάθλιψη που ήμουν του νοσοκομείου. Ήταν καταθλιπτική κρίση. Το λέμε τώρα και το διασκεδάζουμε, αλλά τότε ήμουν για αυτοκτονία».
Αναφέρθηκε και στις φήμες για σατανισμό εκείνης της περιόδου, απαντώντας: «Μου έλεγαν ότι είμαι σατανιστής και εγώ τους έλεγα “είστε ηλίθιοι. Αν ήμουν κάτι, δεν θα ήμουν σατανιστής, αλλά ο ίδιος ο Σατανάς”».
«Ήμουν επιρρεπής στο αντικανονικό από μικρός»
Ανατρέχοντας στην παιδική του ηλικία, είπε: «Ήμουν επιρρεπής στο αντικανονικό από μικρό παιδί. Βαριόμουν πάρα πολύ γρήγορα. Με θυμάμαι να τρώω φύλλα και να κάνω παρέα με ένα αγόρι που είχε σύνδρομο Down και τον έλεγαν Μηνά. Μπορεί να ήμουν λανθάνουσα περίπτωση σκύλου και να έτρωγα τα φύλλα. Τώρα δεν τρώω ούτε φύλλα ούτε φίλους».
Αναφέρθηκε και στις σχέσεις του: «Η γιαγιά μου με έλεγε “γρηγοροχόρτατο”, γιατί άλλαζα συνέχεια σχέσεις. Βαριόμουν πολύ γρήγορα».
Θυμήθηκε, επίσης, την πρώτη φορά που πήγε στην εκκλησία. Η μητέρα του τον παρότρυνε να κάνει τον σταυρό του, εκείνος όμως αντέδρασε: «Με πήρανε τα γέλια, γιατί ήταν γελοίο. Τότε γεννιόταν ο Καρβέλας. Με έβγαλε έξω από την εκκλησία, εκεί ήταν πιο ωραία».
«Έπαιξα πρώτη φορά πιάνο για να προσελκύσω δύο κορίτσια που δεν μου έδιναν σημασία»
Περιέγραψε πως το πιάνο μπήκε στη ζωή του λόγω έρωτα. Σε ένα πάρτι στα 17 του, του άρεσαν δύο κοπέλες, οι οποίες τον αγνοούσαν. «Δεν μου έδιναν καμία σημασία, γιατί δεν ήμουν τίποτα το ιδιαίτερο εμφανισιακά. Αλλά μετά είδα ότι αυτές οι δύο κοπέλες φλέρταραν έναν τύπο, επειδή έπαιζε πιάνο στο πάρτι και ήταν αυτός πιο χάλια από μένα. Σκέφτηκα ότι ο κράχτης ήταν το πιάνο».
Πήγε στο σπίτι της θείας του, όπου υπήρχε πιάνο. «Ήταν εντελώς παράλογο αυτό που έκανα, αλλά εγώ το βρήκα φυσιολογικό. Άνοιξα το πιάνο και άρχισα να ακούω μια μελωδία. Σε μισή ώρα έπαιζα ένα κομμάτι και με ρώτησε η θεία μου αν ξέρω να παίζω πιάνο. Άκουγα μέσα στο μυαλό μου μια μελωδία και έγραψα κλασική μουσική, σαν να το έγραψε ο Σοπέν».
Οι σπουδές στη Νομική Αθηνών
Ο Νίκος Καρβέλας μίλησε και για τα φοιτητικά του χρόνια: «Κυνηγούσα τις γυναίκες στις αίθουσες που έμπαινα, ήμουν stalker. Δεν μάθαινα νομικά, μάθαινα τις γυναίκες».
Ωστόσο, ανέφερε ότι κέρδισε μία δίκη όταν ήταν τελειόφοιτος, με αντικείμενο την κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων. «Ο δικηγόρος που με εκπροσωπούσε δεν ήταν καλός και έτσι τον έπαυσα μέσα στο δικαστήριο. Εμένα με ένοιαζε να κερδίσω τη δίκη και το έκανα».
«Έτσι έγραψε το “Σε περίπτωση που”»
Όπως περιγράφει, η έμπνευση για το τραγούδι «Σε περίπτωση που» ήρθε μέσα από ένα όνειρο. «Είδα ένα όνειρο με τις λέξεις “τα κλειδιά” και “σε περίπτωση που” και την επόμενη ημέρα έγραψα το τραγούδι στην κουζίνα της Άννας Βίσση».
«Το έντεχνο είναι το τραγούδι των ατάλαντων, των δυσκοίλιων»
Ο Νίκος Καρβέλας εξέφρασε την αποστροφή του προς το έντεχνο τραγούδι: «Η εντεχνίλα άρχιζε να σαπίζει όταν σταμάτησε το ωραίο ελληνικό τραγούδι και έγινε έντεχνο, δηλαδή το τραγούδι των ατάλαντων, των δυσκοίλιων. Το έντεχνο είναι το τραγούδι της δυσκοιλιότητας. Προσπαθούν να βρουν δύσκολα λόγια, δύσκολες αρμονίες για να μιμηθούν τον Χατζιδάκη, είναι δακρύβρεχτα σενάρια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής κουλτούρας. Τότε οι συνθέτες ήταν ελληνοπρεπείς συνθέτες με προσωπικότητα και με ταλέντο, ελληνοπρεπέστατο. Από το 1990 και μετά που τελείωσε αυτή η γενιά συνθετών έπεσε στο χάος των έντεχνων, των ανθρώπων που δεν μπορώ να κρίνω. Άν κρίνεις πιάνεσαι κορόιδο. Δεν μιλάω για όλα τα τραγούδια, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι οχετός».
«Όλοι οι άνθρωποι γεννάνε το δουλάκι για να τους γηροκομήσει»
Για τη γονεϊκότητα είπε: «Όλοι οι άνθρωποι γεννάνε παιδιά για να έχουν στο τέλος της ζωής τους έναν άνθρωπο να τους φέρει ένα ποτήρι νερό. Γεννάνε το δουλάκι για να τους γηροκομήσει. Το κάνουν καθαρά για λόγους ιδιωτικούς».
«Η Εκκλησία είναι μία στημένη επιχείρηση»
Αναφορικά με την Εκκλησία, δήλωσε: «Η Εκκλησία είναι μία στημένη επιχείρηση. Οικονομάνε τα αμύθητα πλούτη και οι άνθρωποι επιμένουν να θέλουν τη θρησκεία, τον Θεό και τους παπάδες».
Στο τέλος της συνέντευξης, του ζητήθηκε να αφαιρέσει δύο λέξεις από το λεξικό και απάντησε επιλέγοντας: «Θεός» και «ψυχή».
«Νιώθω ότι είμαι ένας άνθρωπος εντελώς ελεύθερος, έξω από τα όρια»
Τώρα όλες οι ειδήσεις του alldaynews.gr στο Google News.
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
