Το Πάσχα όσοι «έφυγαν» από κοντά μας, μάς λείπουν ακόμη πιο πολύ

Το Πάσχα είναι για πολλούς μια γιορτή γεμάτη φως, μυρωδιές και οικογενειακές στιγμές. Κι όμως, για κάποιους είναι και μια περίοδος που φέρνει στην επιφάνεια την απουσία εκείνων που έχουν φύγει από κοντά μας. Αυτών που μας λείπουν κάθε μέρα, αλλά τώρα λίγο παραπάνω…

Όταν η απουσία γίνεται πιο αισθητή

Η Ανάσταση, η Μεγάλη Εβδομάδα, η νηστεία, η συμμετοχή στη θεία κοινωνία… Όλα γεμάτα συναίσθημα και πνευματικότητα. Αυτές τις μέρες, έρχεται και μια ανάγκη να τις περάσεις με τους δικούς σου ανθρώπους. Να τους δεις, να τους αγκαλιάσεις, να τους μιλήσεις. Και τότε η απουσία γίνεται πιο έντονη.

Όσοι «έφυγαν» γίνονται σκέψη. Έρχονται στο μυαλό σου οι στιγμές, τα λόγια, οι φωνές τους. Ο κόμπος στον λαιμό μεγαλώνει γιατί κάποτε ήταν εδώ, δίπλα σου. Πέρυσι, πρόπερσι, λίγα ή πολλά χρόνια πριν, ήταν εκεί να γελάνε μαζί σου γύρω από το πασχαλινό τραπέζι.

Κάθε άδεια θέση έχει τη δική της ιστορία

Είναι αυτή η καρέκλα που δεν κάθεται πια κανείς. Το ίδιο πάντα αστείο που είχε πάψει να είναι αστείο, αλλά ποτέ δε σταματούσε να φέρνει γέλια και πειράγματα. Το δώρο που λείπει από τη φετινή λίστα. Το τραγούδι που πια δε σου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα. Και το χαμόγελο που θα λείπει από τις φωτογραφίες.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι μνήμες δε φεύγουν. Ξαφνικά, μέσα στην Ανάσταση ή σε μια ήσυχη στιγμή στο τραπέζι, κάτι σε διαπερνά και θυμάσαι ξανά. Με τον πιο σκληρό αλλά και όμορφο τρόπο, γιατί κάποτε εκείνη η καρέκλα δεν ήταν άδεια.

Να γελάς, να θυμάσαι και να τιμάς

Θα δακρύσεις. Και θα θυμηθείς. Αλλά και θα γελάσεις. Γιατί υπήρξαν, ήταν εκεί, μοιραστήκατε πράγματα. Γέλα για τις αναμνήσεις, για τα αστεία, για τις όμορφες στιγμές. Για όλες τις αγκαλιές που έγιναν, για τα λόγια που ειπώθηκαν γύρω από ένα γεμάτο τραπέζι.

Γέλα ακόμα και για τα «χρόνια πολλά» που δεν πρόλαβες να πεις ή για εκείνα που σου οφείλουν. Για ένα δώρο που δε θα πάρεις ποτέ. Για το χαμόγελο που είχες απέναντί σου σε κάποια άλλη γιορτή, κάποτε.

Κάθε Πάσχα, η απουσία τους θα πονά λίγο παραπάνω. Και κάθε φορά που θα στρώνεται το τραπέζι, θα υπάρχει εκείνη η άδεια θέση που δεν θα γεμίσει ξανά. Μα θα είναι πάντα γεμάτη από τις μνήμες σας.