Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος φτωχών, αδυνάμων, δυστυχισμένων ο Άγιος που τακτοποιεί το άδικο

Ο Άγιος Μηνάς είναι ένας από τους δημοφιλέστερους Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 11 Νοεμβρίου. Ο βίος του διακρίνεται για τη θερμή πίστη του και την αφοσίωση του στον Χριστιανισμό, από τα νεανικά του χρόνια έως το μαρτύριο. Με την πίστη του και την αποφασιστικότητα του, ο Άγιος Μηνάς έγινε σύμβολο αγωνιστικότητας και θυσίας.

Τα πρώτα βήματα της πίστης του

Γεννημένος το 245 μ.Χ. στο Νίκιο της Κάτω Αιγύπτου, ο Μηνάς προερχόταν από οικογένεια ειδωλολατρών. Παρά το θρησκευτικό υπόβαθρο των γονιών του, ο ίδιος αγκάλιασε τον Χριστιανισμό από νεαρή ηλικία. Με νεανικό πάθος αφοσιώθηκε στην τήρηση των εντολών του Θεού, χτίζοντας έναν ακέραιο και υποδειγματικό χαρακτήρα.

Η στρατιωτική του πορεία

Σε νόμιμη ηλικία κατατάχθηκε στο τάγμα των Ρουτιλιανών, στην περιοχή της σημερινής Κιουτάχειας. Ως στρατιώτης, ο Μηνάς ξεχώρισε για την ακεραιότητά του και τον αληθινό του χριστιανικό ζήλο. Η άμεμπτη συμπεριφορά του ενέπνεε το σεβασμό των συναδέλφων του, οι οποίοι έβλεπαν στον Μηνά έναν άνθρωπο της πίστης και του καθήκοντος.

Η επιρροή του στον στρατό υπήρξε σημαντική. Με υπομονή, ενίσχυε τους συναδέλφους του στη χριστιανική πίστη και καλλιεργούσε την ευσέβεια μεταξύ τους. Αρκετοί στρατιώτες εμπνεύστηκαν από το παράδειγμά του και ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό.

Η ασκητική ζωή

Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, ο Μηνάς αποφάσισε να αφοσιωθεί στην ασκητική ζωή, επιδιώκοντας την πνευματική ολοκλήρωση. Μαζί με λίγους αφοσιωμένους φίλους του, δημιούργησε ένα μικρό κοινόβιο, απομονωμένοι από την κοινωνία στους πρόποδες του Πορσούκ-Νταγ. Εκεί αφιέρωσαν τον χρόνο τους στην προσευχή, τη νηστεία και την πνευματική περισυλλογή, ενισχύοντας την πίστη και την αφοσίωσή τους στον Θεό.

Συνάντηση με την ειδωλολατρική πομπή

Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στο Κοτύαιο, ο Μηνάς ήρθε αντιμέτωπος με μια μεγάλη ειδωλολατρική γιορτή, που πραγματοποιούνταν προς τιμήν των γενεθλίων του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Η παρουσία των ειδωλολατρικών τελετών προκάλεσε την αγανάκτηση του και τον ώθησε να κηρύξει δημόσια την αλήθεια του Χριστιανισμού, καταδικάζοντας την ειδωλολατρία και αναγγέλλοντας τον Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό.

Το τολμηρό αυτό κήρυγμα προσέβαλε την ειδωλολατρική κοινότητα, και σύντομα συνελήφθη, οδηγούμενος σε δίκη για την υποτιθέμενη προσβολή των θεών και του αυτοκράτορα.

Η δίκη και το μαρτύριο του Αγίου Μηνά

Στο δικαστήριο, ο Άγιος Μηνάς, αντί να ζητήσει συγχώρεση, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να απολογηθεί και να συνεχίσει το κατηχητικό του έργο. Με θάρρος διακήρυξε την πίστη του στον Χριστό, ενώπιον των δικαστών και του ηγεμόνα Πύρρου. Στάθηκε ατρόμητος, διατρανώνοντας: «Ουδεμία βάσανος θα με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού».

Η δίκη κατέληξε με θανατική καταδίκη και ο Άγιος Μηνάς υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Δέχθηκε με καρτερία το μαστίγωμα και τον καυτηριασμό των πληγών του. Παρά τη σκληρότητα των βασανιστηρίων, παρέμεινε αλύγιστος στην πίστη του μέχρι το τέλος.

Η θυσία του Αγίου και η κληρονομιά του

Ο Μηνάς αποκεφαλίστηκε και το λείψανό του παραδόθηκε σε χριστιανούς, οι οποίοι το έθαψαν με ευλάβεια. Αργότερα, ένας έπαρχος ονόματι Αθανάσιος μετέφερε τα λείψανα του Αγίου στην πατρίδα του στην Αίγυπτο, όπως ο ίδιος είχε εκφράσει την επιθυμία πριν τον θάνατό του.

Η ημέρα της γιορτής του Αγίου Μηνά, η 11η Νοεμβρίου, αναγνωρίζεται από την Εκκλησία ως μέρα μνήμης και τιμής για τον μεγάλο αυτό μάρτυρα, που με τη ζωή και τη θυσία του εμπνέει τους πιστούς ανά τους αιώνες.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ

Κάποιος χριστιανός ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, ὁδεύοντας γιά τό πανηγύρι τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ καί ἔχοντας μαζί του ἀρκετά χρήματα, κατέλυσε σέ ἕνα ξενοδοχεῖο. Ὁ ξενοδόχος εἶδε τά ξένα χρήματα καί, κυριευμένος ἀπό ἀπληστία, σκότωσε τόν προσκυνητή, τόν διεμέλισε καί ἔβαλε τά κομμάτια του σέ μία σπυρίδα (ζεμπίλι).

Ἐνῶ σκεφτόταν πού νά θάψει τά μέλη τοῦ θύματός του γιά νά μήν ἀποκαλυφθεῖ τό ἔγκλημα, καταφθάνει στό ξενοδοχεῖο ἕνας ἔφιππος στρατιώτης, ὁ Ἅγιος Μηνᾶς, καί τόν ρωτάει ἐπίμονα πού βρίσκεται ὁ προσκυνητής.

Ὁ ξενοδόχος τόν διαβεβαιώνει ὅτι δέν γνωρίζει τίποτε ἀλλά ὁ Ἅγιος ξεπεζεύει, εἰσέρχεται στά ἐνδότερα τοῦ ξενώνα, βρίσκει τήν σπυρίδα, τήν φέρνει μπροστά του καί τόν ρωτάει μέ φοβερό καί ἄγριο βλέμμα νά τοῦ πεῖ ποιός εἶναι ὁ νεκρός.

Τότε ὁ φονιάς ἔφριξε, πέφτοντας ἄφωνος καί τρέμων στά πόδια τοῦ ἄγνωστου ἱππέα.

Ὁ Ἅγιος συνάρμοσε τά μέλη τοῦ θύματος, προσευχήθηκε καί ἀνέστησε τό νεκρό προσκυνητή παραγγέλνοντάς του νά δοξάζει τόν Θεό. Ὁ ἀναστημένος, σάν νά εἶχε ἐγερθεῖ ἀπό τόν ὕπνο, κατάλαβε ὅσα ἔπαθε, ἐδόξασε τόν Θεό καί προσκύνησε τόν Ἅγιο.

Μόλις ὁ φονιάς συνῆλθε ἀπό τόν τρόμο του καί σηκώθηκε, τοῦ πῆρε ὁ Ἅγιος τά κλεμμένα χρήματα καί τά ἐπέστρεψε στόν προσκυνητή λέγοντάς του νά συνεχίσει τόν δρόμο του.
Ἔπειτα, γιά νά ὁλοκληρώσει τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ, στράφηκε πρός τόν ξενοδόχο, τόν ἔδειρε ὅπως τοῦ ἄξιζε, τόν ἐνουθέτησε, τοῦ ἔδωσε συγχώρηση γιά τό ἔγκλημά του προσευχόμενος γι’ αὐτόν, καβάλησε τό ἄλογό του καί ἔγινε ἄφαντος.

Τότε μόνο κατάλαβε ὁ ξενοδόχος ὅτι ὁ στρατιώτης αὐτός ἦταν ὁ Ἅγιος Μηνᾶς, γεγονός πού θυμίζει τήν ἐμπειρία τῶν δυό Ἀποστόλων κατά τήν πορεία τους πρός Ἐμμαούς, μέ τήν συντροφιά τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. (Λουκᾶ κδ’ 31).

Κάποιος πλούσιος χριστιανός ἔταξε στόν Ἅγιο Μηνᾶ νά προσφέρει ἕναν ἀσημένιο δίσκο στό ναό του. Παρήγγειλε λοιπόν στόν ἀργυροχόο δύο δίσκους καί τοῦ ζήτησε στόν μέν ἕνα νά γράψει τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου στόν δέ ἄλλον τό ὄνομα τό δικό του. Ἐπειδή ὅμως ὁ δίσκος ὁ προορισμένος γιά τόν Ἅγιο ἔγινε λαμπρότερος καί ὡραιότερος, ὁ χριστιανός, ἀπό ἀπληστία κινούμενος, δίχως νά ντραπεῖ τόν κράτησε γιά τόν ἑαυτό του.
Ταξιδεύοντας λοιπόν στή θάλασσα, δείπνησε στό πλοῖο χρησιμοποιώντας ἀσυλλόγιστα καί χωρίς εὐλάβεια τόν δίσκο τοῦ Ἁγίου. Μετά τό δεῖπνο ὁ ὑπηρέτης τοῦ ἀνευλαβοῦς χριστιανοῦ προσπάθησε νά πλύνει τόν δίσκο στή θάλασσα μέ ἀποτέλεσμα νά τοῦ πέσει στό νερό καί νά βυθισθεῖ. Τότε ὁ νεαρός ὑπηρέτης φοβήθηκε πολύ, σάστισε καί, προσπαθώντας νά πιάσει τόν δίσκο, ἔπεσε καί αὐτός στή θάλασσα.

Ὅταν ὁ κύριός του ἀντελήφθη τό συμβάν, συναισθάνθηκε ὅτι πλήρωνε τά ἐπίχειρα τῆς ἀπληστίας του καί τυπτόμενος ἀπό τήν συνείδησή του, παρακαλοῦσε τόν Θεό νά βρεῖ ἔστω τό λείψανο τοῦ μικροῦ ὑπηρέτη του, τάζοντας νά δώσει στό ναό τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ καί τόν δεύτερο δίσκο, καί τά χρήματα πού ἄξιζε ὁ χαμένος στή θάλασσα δίσκος.

Ἀφοῦ βγῆκε στή στεριά περίμενε μέ ἀγωνία στήν ἀκρογιαλιά μήπως καί ἐκβρασθεῖ τό πτῶμα τοῦ ὑπηρέτη. Καί ἐνῶ παρατηροῦσε τήν θάλασσα, βλέπει τόν μικρό νά βγαίνει ζωντανός ἀπό τό νερό κρατώντας στά χέρια του καί τόν ἀσημένιο δίσκο τοῦ Ἁγίου!

Ὁ πλούσιος ἔφριξε ἀπό τό θαῦμα καί ἔβγαλε φωνή μεγάλη τήν ὁποία ἀκούγοντας οἱ ἐπιβάτες τοῦ πλοίου βγῆκαν ὅλοι ἔξω καί, βλέποντας τό συμβάν, ρωτοῦσαν τόν ὑπηρέτη, πού τούς διηγήθηκε τά ἑξῆς: «Μόλις ἔπεσα στή θάλασσα, παρουσιάσθηκαν μπροστά μου τρεῖς ἄνθρωποι. Ὁ μεγαλύτερος ἀπό αὐτούς φοροῦσε στρατιωτική στολή, ὁ ἄλλος ἦταν νεαρός καί ὁ τρίτος ἦταν Διάκονος. Αὐτοί οἱ τρεῖς μέ πῆραν μαζί τους ἀπό τόν βυθό καί περπατώντας χθές καί σήμερα, μέ ἔφεραν μέχρι ἐδῶ».
Ὁ κύριος του παιδιοῦ καί οἱ ἐπιβάτες τοῦ πλοίου, ἀκούγοντας τό ἐξαίσιο θαῦμα, ἐδόξαζαν τόν Θεό καί ἐθαύμαζαν γιά τούς τρόπους πού χρησιμοποιεῖ προκειμένου οἱ ἄνθρωποι «εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθείν» (Β’ Τιμοθ. γ’ 7).

Οἱ τρεῖς πού ἔσωσαν τόν ὑπηρέτη ἦταν ὁ Ἅγιος Μηνᾶς (ὁ στρατιωτικός), ὁ Ἅγιος Βίκτωρ (ὁ νεαρός) καί ὁ Ἅγιος Βικέντιος (ὁ Διάκονος).

Οἱ δυό τελευταῖοι Ἅγιοι ἐμαρτύρησαν τήν ἴδια ἡμέρα μέ τόν Ἅγιο Μηνᾶ. Τόν 2ο αἰώνα μ.Χ. ὁ Ἅγιος Βίκτωρ γδάρθηκε ζωντανός ἀπό τούς εἰδωλολάτρες καί τόν 3ο αἰώνα μ.Χ. ὁ Ἅγιος Βικέντιος πέθανε ἔπειτα ἀπό σταύρωση καί ἐξάρθρωση τῶν μελῶν στήν ὁποία τόν ὑπέβαλαν οἱ βασανιστές του.

Τιμῶνται μαζί μέ τόν Ἅγιο Μηνᾶ τήν 11η Νοεμβρίου.