«Είμαι πονεμένο παιδί, δεν ήθελα να σκοτώσω τον αδελφό μου» – Η απολογία του 18χρονου

Η απολογία του 18χρονου αδελφοκτόνου στη Νέα Σμύρνη. «Ήταν η κακιά στιγμή».

Το ότι υπεραγαπά τον αδελφό του και ότι δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πως έχει φύγει από τη ζωή, φαίνεται να υποστήριξε ο 18χρονος αδελφοκτόνος στη Νέα Σμύρνη, απολογούμενος στην 10η τακτική ανακρίτρια.

«Δεν είχα προσχεδιάσει την ενέργειά μου για να εξοντώσω τον αδελφό μου» ανέφερε στο απολογητικό του υπόμνημα ο νεαρός, ο οποίος κρίθηκε προφυλακιστέος για το έγκλημα.

Μεταξύ άλλων, στο υπόμνημα που κατέθεσε ανέφερε: «Είμαι ένα πονεμένο παιδί από τα πρώτα έτη της ζωής μου καθώς οι παραστάσεις που ζούσα καθημερινά, αλλά και το διαζύγιο που τελικά επήλθε μεταξύ των γονέων μου με επηρέασε τόσο εμένα, όσο και τον μικρότερο αδελφό μου στην διαμόρφωση της προσωπικότητας μας στην ευαίσθητη ηλικία που τότε ήμουν ανήλικος. Σήμερα είμαι σχεδόν 18 ετών, πρόσφατα ενηλικιώθηκα και είναι αληθές πως δεν είχα προσχεδιάσει την ενέργειά μου, αλλά ούτε και υπάρχουν προπαρασκευαστικές μου πράξεις που να δηλώνουν ότι επιθυμούσα τον επακολουθήσαντα φόνο του αδελφού μου».

Το ότι υπεραγαπά τον αδελφό του και ότι δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πως έχει φύγει από τη ζωή, φαίνεται να υποστήριξε ο 18χρονος αδελφοκτόνος στη Νέα Σμύρνη, απολογούμενος στην 10η τακτική ανακρίτρια.

«Δεν είχα προσχεδιάσει την ενέργειά μου για να εξοντώσω τον αδελφό μου» ανέφερε στο απολογητικό του υπόμνημα ο νεαρός, ο οποίος κρίθηκε προφυλακιστέος για το έγκλημα.

Μεταξύ άλλων, στο υπόμνημα που κατέθεσε ανέφερε: «Είμαι ένα πονεμένο παιδί από τα πρώτα έτη της ζωής μου καθώς οι παραστάσεις που ζούσα καθημερινά, αλλά και το διαζύγιο που τελικά επήλθε μεταξύ των γονέων μου με επηρέασε τόσο εμένα, όσο και τον μικρότερο αδελφό μου στην διαμόρφωση της προσωπικότητας μας στην ευαίσθητη ηλικία που τότε ήμουν ανήλικος. Σήμερα είμαι σχεδόν 18 ετών, πρόσφατα ενηλικιώθηκα και είναι αληθές πως δεν είχα προσχεδιάσει την ενέργειά μου, αλλά ούτε και υπάρχουν προπαρασκευαστικές μου πράξεις που να δηλώνουν ότι επιθυμούσα τον επακολουθήσαντα φόνο του αδελφού μου».

Στη συνέχεια, ο 18χρονος ισχυρίστηκε: «Υπεραγαπώ ακόμη τον μικρότερο αδελφό μου και δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως έχει φύγει από την ζωή. Νομίζω ότι ζει. Δεν διανοούμαι ότι υπαίτιος είμαι εγώ που άθελά μου, ύστερα από έντονο τσακωμό που είχαμε την περασμένη Τρίτη στο πατρικό μου σπίτι στην Νέα Σμύρνη ενώπιον της γιαγιάς μου, της μητέρας μου και της συντρόφου μου, η οποία και εκείνη είναι ένα παιδί «βασανισμένο» και έτσι ταιριάξαμε και αγαπιόμαστε εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα.

«Γνωρίζω ότι αυτό που έκανα ήταν πολύ κακό, αλλά δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω»

Μάλιστα είναι εκείνη που ένιωθα όταν είμαι μαζί της πως ξεπερνάω τον χωρισμό των γονιών μου, καθώς μου συμπεριφέρεται με στοργή και αγάπη και τα αισθήματά μας είναι αμοιβαία, διακατεχόμενα από αλήθεια και αγάπη. (…) Προσπαθούσα το τελευταίο διάστημα και είχαμε αποφασίσει κιόλας να μεταβούμε σε σύντομο ταξίδι για τις διακοπές των Χριστουγέννων για να ηρεμήσουμε από όλη την ένταση των ημερών, ύστερα από τον κόπο που είχαμε κάνει και επιτύχαμε να συγκεντρώσουμε λιγοστά χρήματα από τις εργασίες μας και εγώ και η σύντροφός μου που όμως κάλυπταν τα απαραίτητα έξοδά μετάβασής μας για λίγες ημέρες.

Την περασμένη Τρίτη λοιπόν, ο μικρότερος αδελφός μου όπως συνήθιζε να με πειράζει αλλά και να με χτυπάει πολλές φορές διότι και εκείνος ένιωθε συναισθηματικά κενά όπως και εγώ από τις πολύ δύσκολες στιγμές που έχουμε περάσει μαζί ως ανήλικοι, άρχισε πρώτος να με γρονθοκοπεί στο πρόσωπό μου και ύστερα στο χειρουργημένο μου αριστερό χέρι για να μου πάρει μια μπλούζα, μια ασήμαντη αφορμή για όλους θα πείτε, αλλά για μένα μια μπλούζα που όμως μου την είχε κάνει δώρο η κοπέλα μου, είχε πολύ σημαντική συναισθηματική αξία.

Είχε και εκείνος κοπέλα, του έλειπε, ήταν μακριά εκείνο το διάστημα, ίσως είδε εμένα με την κοπέλα μου και ζήλεψε δεν ξέρω , δεν τον κατηγορώ, τον Αγαπώ . Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν είναι δίπλα μου έστω και ξύλο που μου ρίχνε ή του έριχνα και μετά τα βρίσκαμε πάντα. Μάλιστα τις γιορτές είχε έρθει και ο μπαμπάς μου να μας πάρει να βγούμε μαζί που όντως έγινε. Τίποτε δεν ήταν προσχεδιασμένο (…) λέω αλήθεια. Γνωρίζω ότι αυτό που έκανα ήταν πολύ κακό, αλλά δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Πάντοτε τσακωνόμαστε για τέτοια ζητήματα, εγώ, εσύ , ποιος είναι καλύτερος και όλες αυτές οι ανοησίες που όμως για μας ήταν σημαντικά. Η μητέρα μου γνωρίζει πόσες φορές έχουν γίνει ομηρικοί καβγάδες μεταξύ μας και η γιαγιά μας».

«Δεν ήθελα να τον σκοτώσω. Πιστέψτε με»

Ο 18χρονος στο απολογητικό του υπόμνημα εκ νέου ανέφερε πως δεν ήθελε να σκοτώσει τον αδελφό του. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δεν ήθελα να τον σκοτώσω κ. ανακρίτρια!!! Πιστέψτε με!!! Σας ικετεύω!!! Είμαι ράκος ψυχικά, όντως ισχύουν οι συχνοί καυγάδες που άκουγε η γειτονιά , μέχρι όμως ένα σημείο. Εκείνη την ημέρα όμως έγινε κάτι το οποίο δεν είχα καμία ανθρωποκτόνο πρόθεση εναντίον του αδελφού μου. Ζητώ από τον Θεό πρώτα συγγνώμη και μετά από εσάς. Δεν είμαι ούτε στυγνός δολοφόνος, ούτε έχω προκαλέσει ποτέ κακό σε κανέναν πολλώ δε μάλλον δεν ήθελα στον δικό μου άνθρωπο να κάνω.

Συνεχίζοντας πάλι απολογούμαι ενώπιων σας, καθώς ο τσακωμός μας εκείνη την ημέρα μου προκάλεσε μεγάλο πόνο, ήταν ένα δυνατό παιδί και παρά τις παρακλήσεις μου να σταματήσει αυτός συνέχιζε και μου προκαλούσε οργή, ενώ εγώ δεν μπορούσα να αντιδράσω διότι είχα σπασμένο το αριστερό μου χέρι, (έχω υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και είναι σε γύψο) , ενώ μετά την πράξη μου, στην οποία και πάλι σας δηλώνω αληθώς ενώπιον σας κυρία Πρόεδρε πως αμέσως προσέτρεξα να του παράσχω τις πρώτες βοήθειες, καθώς δεν είχα προμηθευθεί από πουθενά αυτό το ψαλίδι που τελικά κόστισε την ζωή του αδελφού μου, απλά το βρήκα τυχαία πάνω στο κρεβάτι και θέλοντας να τον πονέσω και εγώ όπως έκανε και εκείνος αμύνθηκα στην επίθεσή του, όμως ακόμη δεν πιστεύω πως ένα χαρτοκοπτικό ψαλίδι στέρησε την ζωή στον αδελφό μου.

Όσα δεν φέρνει ο χρόνος όλος τα φέρνει η κακιά η στιγμή, που βέβαια υπήρξαν αρκετές μεταξύ εμού και του αδελφού μου, τσακωμοί, χτυπήματα, μετάβαση στα αστυνομικά τμήματα, ζηλοφθονίες για ασήμαντες αφορμές, αλλά και μια καταρρακωμένη ψυχολογική μας κατάσταση. Οι γονείς μου παρόλα τα προβλήματα στην σχέση τους προσπάθησαν και θέλησαν να με βοηθήσουν, τόσο η κακόμοιρη η μάνα μου , αλλά όσο και ο πατέρας μου προσφεύγοντας άλλοτε στην Εισαγγελία ανηλίκων και άλλοτε στα νοσοκομεία και στους ψυχολόγους που ανάλογα πιστοποιητικά σας προσκομίζω.

Ζητώ από εσάς κ. Ανακρίτρια και τον αξιότιμο κ. Εισαγγελέα την επιείκειά σας η μάνα μου δεν αντέξει αν μπω στην φυλακή, δεν θα επιβιώσει θα διαλυθούμε, το ίδιο και ο πατέρας μου, Έστω και με τους πιο αυστηρούς περιοριστικούς όρους που μπορείτε να επιβάλλετε σε εμένα θα τους τηρώ απαρέγκλιτα κ. Ανακρίτρια, έχω μόνιμη κατοικία, δεν είμαι δολοφόνος, σας εξήγησα πως συνέβη το τραγικό συμβάν, είμαστε μια μικροαστή οικογένεια και εάν ήθελα να δραπετεύσω θα το είχα κάνει άλλωστε είχα και εισιτήρια. Δεν σχεδίασα ποτέ κάτι δεν είχα προμελέτη και ζητώ συγγνώμη από όλους. Σας παρακαλώ μην καταστραφώ στην φυλακή βοηθήστε με».