Σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο της Βουγιουκλάκη του 1976-Παραμυθένια ζωή αλλά …

Ένα ηχητικό ντοκουμέντο της Αλίκης Βουγιουκλάκη είδε το φως της δημοσιότητας. Πρόκειται για την συγκλονιστική εξομολόγηση της Ελληνίδας σταρ, στην εκπομπή «Παρασκήνιο», η οποία προβλήθηκε φέτος, στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Το επεισόδιο είχε γυριστεί το 1976 και είχε προβληθεί λογοκριμένο στην εποχή του.

Η αόραστη κλωστή που την έδενε με το κοινό, η αυτοκριτική, ο θρύλος που έχτισε και την κούραση, η μοναξιά. Στην συνέντευξη που θα ακούσετε, η Αλίκη δηλώνει ένα «τραγικό πρόσωπο» και παροιμάζει τον εαυτό της με ένα υπερωκεάνιο, παροπλισμένο.

Ή Αλίκη μέσα από τα λόγια της:

Η αυτοκριτική

«Έχω παρατηρήσει πάρα πολύ καλά την πορεία μου την καλλιτεχνική και ξέρω πάρα πολύ καλά να κάνω αυτοκριτική. Άλλο αν δεν θέλω ή δεν με συμφέρει…»

Για τον πρώτο της ρόλο, την Ιουλιέτα που ενσάρκωσε σε ηλικία 16 ετών

«Αυτή ήταν η πρώτη μου νίκη. Η πρώτη μου κατάκτηση. Η πρώτη μου επαφή. Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε μένα και στους θεατές, υπάρχει μία αόραστη κλωστή. Που την αισθάνομαι πολλές φορές να χαλαρώνει και τότε με όλες μου τις δυνάμεις, την τεντώνω…Πιστεύω δε, στην απίστευτη εξυπνάδα και στη διαίσθηση του κοινού. Αυτά τα έχουμε αμοιβαίως!».

«Τα πάντα τα κέρδισα μόνη μου. Δεν θυμάμαι να μου είχε χαρίσει ποτέ κανείς ούτε ένα τασάκι!»

Για τον θρύλο που έχτισε:

«Δεν νομίζω ότι αυτός ο θρύλος αυτός με ικανοποιεί ή με γεμίζει άλλο! Θα ήθελα να απαλλαγώ και να ασχοληθώ με τον άνθρωπο, με την ολοκλήρωση της δικής μου προσωπικότητας, η οποία έχει μείνει σε βρεφική κατάσταση. Στην ηλικία των 17 ετών, όπως ξεκίνησα. Βλέπεις αυτό είναι το δράμα μου εμένα. Ήμουν διάσημη από 17 χρονών. Ποτέ δεν μπόρεσα να πάρω ένα αγόρι από το χέρι και να περπατήσουμε μαζί. Ήσυχή χωρίς να με ενοχλήσουν. Χωρίς να μου ζητήσουν ένα αυτόγραφο ή ένα χαμόγελο»

«Είμαι ένα τραγικό πρόσωπο!»

«Έλεγα ότι αν το καλοεξετάσεις. Εγώ είμαι ουσιαστικά ένα τραγικό πρόσωπο! Το λέω με το χιούμορ που με διακρίνει. Αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι η πορεία μου και η κατάληξη μου. Άσχετα από αισιοδοξίες και από ελπίδες και από προσμονές, πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι στη ζωή μου θα μείνω μόνη. Γιατί έτσι είναι το γραφτό μου στο κάτω κάτω. Αν θέλεις, εγώ έφτιαξα αν θέλεις τη μοίρα, απομονώθηκα. Εν πάσει περιπτώσει, δεν περιμένω καμία έκπληξη να μου επιφυλάξει πια η ζωή μου. Δεν περιμένω από κανέναν τίποτα. Όπως δεν περίμενα. Τώρα γιατί σας τα λέω αυτά. Έβαλες μπροστά τη μηχανή και ξεχάσα…Σταμάτα δύο λεπτά…»

Τα πάθη
«Πάθος δεν έχω κανένα στη ζωή μου! Δεν παίζω χαρτιά, δεν πίνω, δεν ξενυχτάω, δεν χορεύω, δεν κάνω άσκοπες παρέες»

Η επιτυχία

«Η επιτυχία είναι αμόκ. Και δεν νομίζω ότι το έχω μόνιμα εγώ. Το έχουν όλοι οι καλλιτέχνες. Και εσείς το έχετε»

«Παίρνω υπνωτικά για να κοιμάμαι»

«Δεν έχω αυτές τις ψευτοσεμνοτυφίες και ψευτοσοβαρότητες. Είμαι βασικά ένας φιλόσοφος στη ζωή. Και έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι ένα καράβι με άγκυρες πολλές, αγκυροβολημένη, σχεδόν παροπλισμένη στη ζωή. Σαν ένα μεγάλο υπερωκεάνιο που το δέρνουν οι μεγάλες φουρτούνες. Και είναι εκεί σταματημένο. Λυπάμαι που δεν είμαι μία ψαρόβαρκα, να φεύγω, ή ένας γλάρος να πετάω. Λυπάμει γιατί κάθε τόσο μία επιτυχία είναι μία άγκυρα. Και μία άγκυρα. Στο τέλος θα μείνω αγκυροβολημένη. Στο λιμάνι της επιτυχίας, στο λιμάνι της δουλειάς, του καθήκοντος, της ευθύνης, του τίποτα. Γι΄αυτό σου είπα ότι είμαι τραγικό πρόσωπο. Παίρνω υπνωτικά για να κοιμάμαι!»

«Αναλογίζομαι ποιος μ’αγαπάει»
«Εδώ μέσα στο θέατρο νιώθω ασφαλής. Νιώθω σιγουριά. Είναι το σπιτικό μου. Όταν γυρίζω σπίτι, αναλογίζομαι ποιος μ’αγαπάει. Ποιος μ’αγαπάει ουσιαστικά. Θετικά. Και ποιος είναι όλες μου οι ελπίδες. Ένα εξάχρονο αγόρι. Στροβιλίζομαι μαζί του. Κάνω όνειρα για το μέλλον του. Και αυτό είναι όλες μου οι ελπίδες. Όλες οι όμορφες, οι ουσιαστικές ελπίδες!».

Η ακροβασία στον κινηματογράφο

«Ο ελληνικός κινηματογράφος, μου άνοιξε μία αγκαλιά και πήρε σαν ένας ανεμοστρόβιλος. Ευτυχώς όμως, που είχα την ευφυΐα, την εξυπνάδα να κοιτάζω ανεβαίνοντας αυτά τα σκαλοπάτια του ανεμοστρόβιλου, πόσο κέρδιζα ύψος. Και σιγά σιγά συνειδητοποιούσα, πόση ήταν η απόσταση που ανέβαινα. Λοιπόν έφτασα σε κάποιο σημείο, σαν τους ακροβάτες να πατάω σε ένα σχοινί και να κρατάω το κοντάρι έτσι. Και επειδή έχω συναίσθηση πόσο δυνατή και απότομη θα είναι η πτώση, γι΄αυτό αγωνίζομαι. Και πόσο οδυνηρή ε; Για σκέψου, ξαφνικά να είσαι τόσο ψηλά και από ένα παραπάτημα…Η πτώση θα είναι τραγική…»

[responsivevoice_button voice=”Greek Female” buttontext=”Άκουσε το άρθρο”]

protothema.gr