Βασίλης Μπισμπίκης: «Ξέρω από κοινωνικό αποκλεισμό. Συνάντησα πολλές ψυχές που πετάχτηκαν στην άκρη»

Για το πόσο σημαντικό είναι το θέατρο για τον ίδιο μιλάει σε συνέντευξή του ο Βασίλης Μπισμπίκης!

Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης ο οποίος ανεβάζει την παράσταση «Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα» στη Στέγη μιλάει για την ανάγκη του να ανεβάζει έργα που σοκάρουν τον θεατή καθώς έτσι πιστεύει πως μπορεί να τον αγγίξουν…

Πάμε στο θέατρο. Οι παραστάσεις σας έχουν κοινωνικό πρόσημο γιατί φέρνετε το περιθώριο και το λούμπεν στην καρδιά μιας θεατρικής σκηνής. Αυτό από μόνο του είναι ένα statement.

Με θεωρώ πολιτικό ον και το θέατρο για μένα είναι πολιτική πράξη. Εχει να κάνει και με τις καταβολές μου. Μεγάλωσα μέσα σε αυτό το κομμάτι του περιθωρίου και της λούμπεν κατάστασης. Ξέρω από κοινωνικό αποκλεισμό. Συνάντησα πολλές ψυχές που στην πορεία των χρόνων χάθηκαν, εμβολίστηκαν, πετάχτηκαν στην άκρη. Οπότε έχω ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Είστε από αυτούς που έχουν βγάλει γλώσσα στο politically correct στο ελληνικό θέατρο, με αποκορύφωμα το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη που είδαμε ως μιούζικαλ στη Στέγη. Πιστεύετε ότι είχαμε ανάγκη να σπάσει αυτή η πολιτική κορεκτίλα; Στην τηλεόραση πια δεν βλέπεις τσιγάρο, δεν ακούς να μιλάνε κανονικά, να λένε π.χ. μια βρισιά.

Δεν είναι η βρισιά ούτε το τσιγάρο που σε ερεθίζει. Η αλήθεια είναι. Ο Οικονομίδης έκανε τομή στο θέατρο με την παράσταση «Στέλλα κοιμήσου». Μετά έκανα εγώ το «Ανθρωποι και ποντίκια». Μέχρι τότε υπήρχε μια απόσταση, υπήρχε το μεταμοντέρνο, το λίγο πιο ελιτίστικο. Και ήρθε ένα λαϊκό ακραίο θέατρο με συναίσθημα και αλήθεια. Νομίζω ότι ο κόσμος το είχε ανάγκη. Αλήθεια σημαίνει ένας άνθρωπος να μιλάει κανονικά, όπως μιλάμε στη ζωή μας, με τα μπινελίκια μας, να βρίζουμε, να καπνίζουμε. Οταν σπάει με έναν τρόπο η θεατρική συνθήκη, η απόσταση, ο θεατής συνδέεται με το έργο.

Έχετε δώσει μέχρι σήμερα το στίγμα σας. Παίζετε όμως μπάλα στο γήπεδό σας. Και αναρωτιέμαι: αυτό συμβαίνει μόνο επειδή αυτή την τέχνη θέλετε να υπηρετείτε ή νιώθετε και πιο ασφαλής ως δημιουργός στο οικείο σας; Θα κάνατε κάτι κόντρα;

Δεν έχω λόγο να κάνω κάτι κόντρα μόνο και μόνο για να πω ότι κάνω κάτι διαφορετικό. Αν και νομίζω ότι οι παραστάσεις μου είναι διαφορετκές μεταξύ τους με έναν τρόπο. Αλλο ήταν ο «Πατέρας» του Στρίνμπεργκ, ένα ενδοοικογενειακό δράμα μεσοαστών σε ένα διαμέρισμα της Αθήνας, κι άλλο το «Ανθρωποι και ποντίκια» σε ένα παλιό συνεργείο με μετανάστες σε μια περιοχή του Βοτανικού. Κάθε παράσταση περιέχει την αισθητική μου. Αλλά σίγουρα δεν είναι από βόλεμα. Γι’ αυτά έχω ανάγκη να μιλήσω τώρα. Αύριο δεν ξέρω. Μπορεί να θέλω να κάνω ένα παραμύθι.

Θα σκηνοθετούσατε και πιο κλασικά, να φεύγατε από το ωμό ρεαλιστικό θέατρο; Θα κάνατε κωμωδία;

Ναι, αλλά θα έπρεπε να τη χρησιμοποιήσω ως όχημα για να πω κάτι. Πιστεύω πολύ στο θέατρο του σοκ. Μάλλον αυτό με χαρακτηρίζει περισσότερο. Θεωρώ ότι ο θεατής πρέπει να σοκαριστεί. Γι’ αυτό ίσως είναι λίγο ακραίες οι παραστάσεις μου. Θεωρώ ότι μέσα από τη βία και το σοκ μπορείς να ξύσεις πράγματα στην ψυχή και την καρδιά του θεατή. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο θέατρο του καναπέ ή της σκέψης. Θέλω να τον εμβολίσει τον άλλο αυτό που παρακολουθεί.

Γι’ αυτό φέρνω τις παραστάσεις στο τώρα. Για μην έχουν απόσταση οι θεατές. Θα μπορούσαν να βλέπουν τον πατέρα του Στρίντμπεργκ και να λένε: «Α αυτό γινόταν το 1890». Παίρνουν αμέσως απόσταση λόγω των σκηνικών και των κοστουμιών μιας άλλης εποχής. Οταν όμως το μεταγράφεις με αντιστοιχίες στο τώρα δεν έχει κανένα περιθώριο ο άλλος να πει «αυτό δεν συμβαίνει τώρα». Και το «Εγκλημα και τιμωρία» έχει έρθει στο 2023 στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια.