Άξια Ανδρεαδάκη: Το άγνωστο οικογενειακό δράμα της εστεμμένης -«Θέλω να λυτρωθώ για όσα με βασανίζουν, με πνίγουν …

Η Άξια Ανδρεαδάκη έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό ως αναπληρωματική Μις Ελλάς στα καλλιστεία του ΑΝΤ1 το 2004. Ξανασυστήθηκε ως η δεύτερη ομορφότερη γυναίκα του κόσμου στον παγκόσμιο διαγωνισμό Μiss international 2004 και τώρα όσα η ίδια ισχυρίζεται για το οικογενειακό δράμα που βιώνει είναι γροθιά στο στομάχι.

«Θέλω να λυτρωθώ για όσα με βασανίζουν, με πνίγουν και με οδηγούν στην τρέλα! Πραγματικά, μετά την κατάκτηση του τίτλου ξεκίνησε για εμένα μια λαμπρή καριέρα, με καμπάνιες στο εξωτερικό, εξώφυλλα αντρικών περιοδικών και τηλεόραση» λέει η ίδια στην Espresso και τον δημοσιογράφο Γιάννη Αρμουτίδη.

«Ήμουν το “κορίτσι” του Θέμου Αναστασιάδη (στο τηλεοπτικό του σόου), είχα συμμετάσχει με τον Σπύρο Παπαδόπουλο στην “Απλή μέθοδο των τριών” και είχα πάρα πολλές προτάσεις για διαφημιστικά, πασαρέλες και μεγάλες καμπάνιες. Μου έλεγαν πάντα ότι είμαι ένα πολύ όμορφο κορίτσι και μου ζητούσαν να δείχνω το σώμα μου. Δεν ντρεπόμουν ποτέ γι’ αυτό. Αποτελούσε μέρος της δουλειάς μου… Μου άρεσε πάντα το πολύ σέξι, το γυμνό, και απολάμβανα περισσότερο τη φωτογράφιση γιατί απελευθερωνόμουν. Πράγμα περίεργο, αφού είμαι εξαιρετικά ντροπαλή να περπατήσω με μαγιό στην πασαρέλα» εξομολογείται, γυρνώντας στο χθες μέχρι να αγγίξει πτυχές της προσωπικής της ζωής.

Ο πατριός που πνίγηκε στη θάλασσα

«Η ζωή μου δεν ήταν εύκολη. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν έξι μηνών… Τον πατέρα μου δεν τον έχω γνωρίσει. Τον θυμάμαι αμυδρά… Και είχα για μπαμπά μου τον πατριό μου -ήταν παθολόγος- έως τα 10 μου χρόνια, όταν τον χάσαμε από πνιγμό στη θάλασσα, μπροστά στα μάτια μου και στης μητέρας μου. Θυμάμαι όταν τον έφεραν από τη θάλασσα, η μητέρα μου ούρλιαζε! Ήταν ό,τι πιο τρομακτικό έχω ζήσει, γι’ αυτό φοβάμαι ακόμα να έρθω σε επαφή με τη θάλασσα. Τον πατριό μου τον λάτρευα! Αναπλήρωσε τον πατέρα μου, δυστυχώς όμως πολύ λίγα χρόνια! Επειδή ο πατέρας μου δεν ενδιαφερόταν για μένα, ήθελε να μου δώσει το επώνυμό του. Εγώ τότε ήμουν ανήλικη και δεν μπορούσα να αποφασίσω. Το μετέφερε η μητέρα μου στον πατέρα μου, αλλά εκείνος δεν το δέχτηκε» λέει η ίδια συντετριμμένη.

«Ποτέ δεν ήταν δίπλα μου ο πατέρας μου! Επιχείρησα να τον συναντήσω και πιο μεγάλη σε ηλικία, αλλά δυστυχώς… Κατ’ αρχάς, έχω έναν αδερφό. Όταν ζήτησα από τον πατέρα μου να τον γνωρίσω, μου είπε ότι δεν γίνεται γιατί θα του δημιουργήσουμε ψυχολογικά τραύματα. Και όταν του ξαναείπα -πολύ απλά- ότι θέλω να τον δω στη Χίο -είναι απών εδώ και τόσα χρόνια-, μου είπε “χάσαμε την ευκαιρία, του χρόνου. Και δεν θέλω, γιατί θα δημιουργηθούν ψυχολογικά τραύματα στον μικρό. Και δεν θέλω καμιά επαφή με τη μητέρα σου…”» σημειώνει η Άξια Ανδρεαδάκη.

Ποτέ δεν με παρουσιάζει ως κόρη του. Πότε!

Η Άξια Ανδρεαδάκη συνεχίζει: «Η μητέρα μου δεν έχει καμία επαφή με τον πατέρα μου. Πώς κολλάνε όλα αυτά με μένα δεν μπορώ να καταλάβω. Εν τέλει, είναι απών από τη ζωή μου αυτός ο άνθρωπος! Όταν του είπα ότι θα πάω στη Χίο για να τον δω, μου απάντησε: “Ναι, βεβαίως, θα δω πότε μπορώ!” Και μετά μου είπε “χάσαμε την ευκαιρία”! Η εικόνα που τον έχω στο μυαλό μου είναι από τα 14 μου χρόνια. Όταν είχα πάει τότε στη Χίο και ήμασταν στα Μαύρα Βόλια για μπάνιο, του λέγανε: “Σταμάτη, η κορούλα σου σού μοιάζει!” Και έλεγε: “Όχι, δεν είναι κόρη μου, από δω μια κοπελίτσα”. Και έφευγε μακριά, απομακρυνόταν!

Ποτέ δεν με παρουσιάζει ως κόρη του. Πότε! Και απομακρυνόταν κιόλας! Αισθανόμουν μεγάλη θλίψη και μεγάλη στεναχώρια, γι’ αυτό δεν ξαναπήγα. Γύρισα και έκλαιγα στην αγκαλιά της μητέρας μου. Και την αγκάλιαζα και έλεγα: “Θεέ μου, γιατί;” Έκλαιγα μια ολόκληρη εβδομάδα. Δεν έχω νιώσει ποτέ ένα χάδι. Ποτέ δε με αγκάλιασε!

Μια φορά που τον πήρα τηλέφωνο, μετά από καιρό, μου είπε: “Αν θέλεις να έρθεις στη Χίο, έλα. Αλλά μακριά από δημοσιότητα. Δεν τα θέλω εγώ αυτά. Επίσης, παρακολουθώ την πορεία σου και χαίρομαι γι’ αυτό Και χαίρομαι και για τη σχέση σου”. Μέχρι εκεί. Δεν μου είπε τίποτε άλλο. Ένας ψυχρός και αδιάφορος άνθρωπος! Ουσιαστικά δεν έχω ένα πρότυπο πατέρα και μη σου πω ούτε μητέρας! Στις αρχές του κορονοϊού η μητέρα μου με έδιωξε κυριολεκτικά από το σπίτι, διότι ήθελε να της αποφέρω χρήματα για να παραμείνω. Και είμαι μοναχοκόρη! Και πάνω στην πανδημία που σταμάτησε η δουλειά μου κυριολεκτικά, ήθελε χρήματα.

Και μου είπε την εξής ατάκα: “Εάν δεν φέρνεις χρήματα -στο εξωτερικό τα παιδιά τα διώχνουν μετά την ενηλικίωσή τους-, φεύγεις! Εδώ, για να ζεις, θα φέρνεις χρήματα”. Βεβαίως και πίστεψα όσα έλεγε. Διότι ως μάνα -που δεν έχει οικονομικά προβλήματα, ποτέ δεν της έχω ζητήσει ούτε ευρώ και πάντα πρόσφερα από διακοπές, από ακριβά ρούχα, κάθε φορά που έκανα μία δουλειά, ακόμα και τώρα που ασχολούμαι ως γκεστ εμφανίσεις- πάντα μου ζητούσε».

Η Άξια Ανδρεαδάκη πρόσθεσε στη συνέχεια: «Είμαι πάρα πολύ πληγωμένη, αλλά προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι. Προσπαθώ να είμαι χαρούμενη, αλλά δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω περάσει. Είμαι ολομόναχη, στηρίζομαι στα πόδια μου, δεν έχω από πουθενά αγάπη και οικογένεια. Δεν υπάρχει κάτι για μένα, είμαι μόνη μου. Το έχω αποδεχτεί! Είναι πολλές φορές που κάθομαι και στενοχωριέμαι και κλαίω, αλλά τι να κάνω; Προσπαθώ να είμαι χαρούμενη, να μη σκέφτομαι… Ξέρω ότι πάντα ήμουν μόνη μου και θα συνεχίσω να είμαι μόνη.

Αλλά, εντάξει, δεν είχα και το πρότυπο της οικογένειας. Οπότε τι να κάνεις με μία μάνα που, αντί να σου προσφέρει αγάπη, μια αγκαλιά, δυο ζεστά λόγια, σου ζητάει… Κι έναν πατέρα που δεν τον έχεις ζήσει ποτέ από κοντά και δεν έχει ενδιαφερθεί 33 χρόνια τώρα! Οπότε, τι να λέμε! Ώρες ώρες με πιάνει το παράπονο, αλλά ταυτόχρονα έχω γίνει και λίγο αναίσθητη. Ίσως γι’ αυτό έκανα και τις γυμνές φωτογραφίσεις στα περιοδικά, για να τον τιμωρήσω!»

Όσο για το αν θα προσπαθήσει να ξανασυναντηθεί με τον πατέρα και τη μητέρα της, δεν μασά τα λόγια της: «Με τη μητέρα μου έχω μια τυπική επικοινωνία, με τον πατέρα μου επιχείρησα να τον πάρω άλλη μία φορά το Πάσχα και, όταν τον ξαναπήρα, η σύζυγός του μου είπε ότι δεν είναι εκεί. Δεν θέλω κανέναν από τους δύο. Ακόμη και τον αδελφό μου προσπάθησα να δω, πώς είναι, έστω και από φωτογραφίες στα social media, αλλά είναι κλειδωμένα! Δεν με νοιάζει αυτή η οικογένεια πλέον».