Εντάξει, πες ότι έφυγε ο Μητσoτάκης, τι περιμένετε ότι θα σας κάνει ο επόμενος;

Αν υποθέσουμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποχωρήσει από την εξουσία, τι ακριβώς περιμένουμε ότι θα αλλάξει προς το καλύτερο; Το ερώτημα παραμένει όσο επίκαιρο κι αν φαίνεται προκλητικό.

Μια κοινωνία που κυνηγά το παρελθόν

Όπως ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του, αρκετοί Έλληνες πασχίζουν να αναβιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης προ του 2008. Μιας εποχής που έχει παρέλθει οριστικά, όμως το συλλογικό μας φαντασιακό αρνείται να το αποδεχθεί.

Η ανάκαμψη της χώρας απαιτεί αφοσίωση και προσπάθεια, αλλά αυτό φαίνεται πως δεν αποτελεί προτεραιότητα. Η κοινωνία επιλέγει τη βολή, ζητώντας επιδόματα, φοροαπαλλαγές, κρατική στήριξη και «εύκολες λύσεις». Ολόκληρες γενιές προτιμούν να ανοίγουν καφετέριες και φαγάδικα, απορρίπτοντας επαγγέλματα της παραγωγής, της αγροτικής εργασίας ή των τεχνών που ασκούσαν οι γονείς τους με επιτυχία.

Οι ξένοι καλύπτουν το κενό

Αυτός ο δισταγμός να εργαστούμε με τα χέρια και να χτίσουμε κάτι από το μηδέν έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό. Και το κενό αυτό καλύπτεται πλέον από μετανάστες που δεν κουβαλούν τις ίδιες προκαταλήψεις. Αυτοί δεν έχουν πίσω τους αποζημιώσεις και «εφάπαξ» από τον μπαμπά που δούλευε σε τράπεζα, ούτε επιδοτήσεις και κρατικές απολύσεις που συνεχίζουν να πληρώνονται. Έρχονται και δουλεύουν – απλά και σκληρά.

Όλο αυτό το σύστημα παραμένει μια ανοιχτή πληγή, ρουφώντας τα εισοδήματα όσων προσπαθούν να επιβιώσουν τίμια και με κόπο.

Ο Μητσοτάκης, τα λάθη και τα δίκια

Είναι αλήθεια πως πολλοί έχουν κουραστεί από τη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και όχι άδικα. Υπάρχει κόπωση, απογοήτευση, αλλά και θυμός. Παρ’ όλα αυτά, τα νούμερα της οικονομίας δείχνουν πως υπάρχει μια σταθερή πορεία βελτίωσης. Ναι, αυτή η βελτίωση δεν έχει περάσει όσο πρέπει στην καθημερινότητα των πολιτών – όμως δεν μπορεί κανείς να την αρνηθεί εντελώς.

Και σε έναν βαθμό, ακόμα και με τα ελλείμματα της, η κυβέρνηση έχει βοηθήσει κάποιες κοινωνικές ομάδες. Μπορεί όχι όσο θα θέλαμε ή θα χρειαζόταν, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια κάποια σταθερότητα.

Ο επόμενος δεν θα είναι μάγος

Αν αποχωρήσει ο Μητσοτάκης, όποιος κι αν τον διαδεχθεί δεν θα έχει μαγικό ραβδί. Όσο ικανός κι αν είναι, θα πρέπει να διαχειριστεί ισορροπίες, να βελτιώσει κάποιους τομείς εις βάρος άλλων. Και εκεί θα συναντήσει αντιδράσεις. Διότι σε μια κοινωνία κατακερματισμένη και καχύποπτη, οι ισορροπίες είναι πάντα εύθραυστες.

Η πρόθεση να φορολογηθούν περισσότερο οι μεγάλες επιχειρήσεις φαντάζει «δίκαιη» για πολλούς, αλλά η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη. Οι εταιρείες αυτές δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Είναι απληστες. Και έχουν τα μέσα να απαντήσουν στις πιέσεις. Μια τέτοια κίνηση μπορεί να οδηγήσει σε απόσυρση επενδύσεων, με τραγικές συνέπειες για την οικονομία.

Δεν υπάρχει “για πάντα” στην πολιτική

“Θα μου πεις, Μητσοτάκης για πάντα; Όχι βέβαια, αλλά ας βρείτε πρώτα τον αντίπαλό του και ύστερα τα λέμε.”

Η φράση αυτή συνοψίζει το νόημα. Το ζήτημα δεν είναι να φύγει ο ένας, αλλά να υπάρχει ένας άλλος καλύτερος να τον αντικαταστήσει. Αλλιώς πρόκειται απλώς για συναισθηματική εκτόνωση χωρίς ουσία.

Οικουμενική κυβέρνηση; Σαν να μοιραζόμαστε σπίτια

“Μερικοί λένε οικουμενική κυβέρνηση. Ναι, κι εγώ που δεν έχω σπίτι δεν θα έλεγα να μοιρασθώ μαζί σας την ιδιοκτησία σας.”

Η ιδέα μιας κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας ακούγεται ωραία στα λόγια, αλλά στην πράξη απαιτεί παραχωρήσεις, συναινέσεις και – κυρίως – εμπιστοσύνη. Ποιος την έχει σήμερα αυτή την εμπιστοσύνη;

Πηγή: apotis4stis5.com