«Πού ήσουνα χθες Αριστερά μου;» – Σκληρή κριτική από τον Οδυσσέα Ιωάννου για την απουσία της αντιπολίτευσης από την κηδεία του Σαββόπουλου

Ο Οδυσσέας Ιωάννου άσκησε σκληρή κριτική στην επίσημη Αριστερά για την απουσία της από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, καταγγέλλοντας μια ηχηρή σιωπή σε μια στιγμή που, όπως τονίζει, δεν χωρούσαν πολιτικές διαφορές.

Ένα δημόσιο ξέσπασμα για την απουσία

Με μια ανάρτηση στο Facebook, ο στιχουργός, συγγραφέας και αρθρογράφος Οδυσσέας Ιωάννου σχολίασε με οξύ τόνο την απουσία των αρχηγών της Αριστεράς από την κηδεία του Σαββόπουλου. Η ανάρτησή του είχε τίτλο «Πού ήσουνα χθες Αριστερά μου» και μέσα από τα λόγια του αποτυπώθηκε θυμός αλλά και απογοήτευση.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά:
«Χθες, δεν ήταν η κηδεία κανενός “δεξιού” Σαββόπουλου. Κανενός υποστηρικτή του Μητσοτάκη. Χθες ήταν ο αποχαιρετισμός σε μία Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της. Αποχαιρετισμός στην καλή εκδοχή του εαυτού μας».

Η απουσία της επίσημης Αριστεράς ήταν για τον Ιωάννου ηχηρή και απογοητευτική:
«Τόσο θόρυβο δεν έχει κάνει ξανά μία απουσία. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι».

Η σημασία της στιγμής πέρα από ιδεολογίες

Ο Ιωάννου υπογραμμίζει ότι η συγκεκριμένη μέρα δεν ήταν μια ευκαιρία για πολιτικές τοποθετήσεις ή για επίρριψη ευθυνών. Ήταν, όπως λέει, μια μέρα αποχαιρετισμού που απαιτούσε παρουσία, συνέπεια και αξιοπρέπεια.

«Του τα είπαμε όλοι του Σαββόπουλου όταν διαφωνήσαμε στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Τα είπαμε, τελείωσε. Και δεν μετανιώνουμε. Χθες όμως δεν ήταν μία τέτοια μέρα. Ήταν μία υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα, που μας έδωσε μία ευκαιρία να φανούμε, όχι μεγαλόψυχοι, (δεν μας το ζήτησε κανένας) αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας».

Το μήνυμα απευθύνεται στη θεσμική Αριστερά

Ο Ιωάννου ξεκαθαρίζει ότι η κριτική του δεν στρέφεται συνολικά στην Αριστερά, αλλά στους εκπροσώπους της θεσμικής μορφής της. Σε αυτούς απευθύνεται άμεσα, με λόγια σκληρά αλλά φορτισμένα συναισθηματικά.

«Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας, νομιμοποιήσει κάποια ιδεολογία ή μία κυβερνητική φιέστα; Δεν λείψατε χθες από την κηδεία του Σαββόπουλου. Λείψατε από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα. Μας τελειώνουν οι λέξεις. Μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του».

Με αυτή τη δημόσια τοποθέτηση, ο Οδυσσέας Ιωάννου όχι μόνο θρηνεί τον Διονύση Σαββόπουλο, αλλά και καταθέτει την απογοήτευσή του για την απομάκρυνση της πολιτικής από τη συλλογική ευαισθησία.

Αναλυτικά η ανάρτησή του:

«Πού ήσουνα χθες Αριστερά μου;

Προσπαθώ εδώ και χρόνια να μην γράφω θυμωμένος. Να περιμένω. Όταν γράφεις θυμωμένος γίνεσαι φανατικός και, το χειρότερο, γίνεσαι άδικος με τους ανθρώπους. Προσπάθησα πολύ να μην γράψω αυτό το κείμενο.

Χθες, δεν ήταν η κηδεία κανενός «δεξιού» Σαββόπουλου. Κανενός υποστηρικτή του Μητσοτάκη. Χθες ήταν ο αποχαιρετισμός σε μία Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της. Αποχαιρετισμός στην καλή εκδοχή του εαυτού μας. Αποχαιρετισμός στην τρυφερότητα. Ήταν η κηδεία ενός ανθρώπου που κάποτε παρηγόρησε.

Και η επίσημη Αριστερά απούσα. Τόσο θόρυβο δεν έχει κάνει ξανά μία απουσία. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι.

Πώς γίνεται να είσαι απών από την τρυφερότητα; Από την παρηγοριά; Πώς το κάνεις αυτό; Και κυρίως, σε ποιον νομίζεις πως το κάνεις; Ποιον τιμωρείς; Του τα είπαμε όλοι του Σαββόπουλου όταν διαφωνήσαμε στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Τα είπαμε, τελείωσε. Και δεν μετανιώνουμε.

Χθες όμως δεν ήταν μία τέτοια μέρα. Ήταν μία υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα, που μας έδωσε μία ευκαιρία να φανούμε, όχι μεγαλόψυχοι, (δεν μας το ζήτησε κανένας) αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας.

Όχι για όλους, συμφωνώ. Όχι για όσους έχουν δει τις ζωές τους να τσακίζονται από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και δεν είχαν καμία όρεξη να συμμετέχουν, βλέποντας την αποκαρδιωτική εικόνα με τους εκπροσώπους της πλέον αμοραλιστικής Κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών να έχουν πιάσει πρώτο στασίδι στην Μητρόπολη. Το ακούω εκείνο το «συγγνώμη που δεν έχουμε πάρει τόσο σοβαρά τα τραγούδια όσο εσείς, και δεν τα θεωρούμε κάτι σημαντικότερο από τις ζωές μας που κάθε μέρα βρίσκουν τοίχο.

Συγγνώμη που για τον λόγο αυτό δεν έχουμε καρδιά να πενθήσουμε κάποιον που πήρε το μέρος τους τα τελευταία χρόνια.». Έχουν δίκιο, δεν υπάρχει «αισθάνεστε λάθος». Και ναι, τα τραγούδια δεν είναι σημαντικότερα. Είμαι μαζί τους, εκατό τοις εκατό.

Όχι για όσους, κυρίως νεότερους, λένε «Νισάφι πια, μας έχετε πλακώσει με το βάρος των μύθων σας και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Σταματήστε να καθαγιάζετε και να εξιδανικεύετε το παρελθόν και την δική σας Ιστορία. Εμάς οι δικοί σας μύθοι δεν μας λένε τίποτα, έχουμε κάθε δικαίωμα να μην τους πενθήσουμε». Μαζί σας. Αλήθεια, μαζί σας με τα χίλια! Βέβαια παρά το γεγονός πως δεν είναι κοινή μας Ιστορία, είναι Ιστορία, μην αποκόβεστε από την Ιστορία, σεβαστείτε την, αμφισβητήστε μας όλους, φτιάξτε την δική σας. Αλλά οκ, μαζί σας.

Όχι για όσους δεν ακολουθούν κάποιο πρωτόκολλο πένθους, κάποια κανονικότητα φορεμένη. Δεν τους αρέσουν οι μπάντες και οι επίσημοι, τον αποχαιρετήσαν με ένα κρασάκι σπίτι και βάζοντας ένα cd του να παίζει.

Εγώ αναφέρομαι στους εκπροσώπους της θεσμικής Αριστεράς. Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας, νομιμοποιήσει κάποια ιδεολογία ή μία κυβερνητική φιέστα; Δεν λείψατε χθες από την κηδεία του Σαββόπουλου. Λείψατε από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα.

Μας τελειώνουν οι λέξεις. Μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του.

Κάποια από τα σχόλια που υποστηρίζουν (όχι αδίκως βέβαια) πως οι θεσμικοί ηγέτες δεν εκπροσωπούν τον εαυτό τους αλλά ανθρώπους και ιδεολογίες και ορθώς δεν παρέστησαν γιατί έτσι θα “επικύρωναν” τους υποστηρικτές μίας άθλιας πολιτικής, μού γέννησαν μία απορία. Αν πεθάνει ο Πρωθυπουργός θα πάνε ή όχι; Φυσικά και θα πάνε, το γνωρίζουμε. Με την παρουσία τους θα επικυρώσουν την πολιτική του ή εκεί δεν μας ενοχλεί που θα αναγκαστούν από το “συστημικό” πρωτόκολλο του θεσμικού τους ρόλου;».