Στη Βιέννη, ένα ιδιαίτερο μοντέλο κοινωνικής στέγασης έχει καταφέρει να κρατήσει τα ενοίκια σε χαμηλά επίπεδα, προσφέροντας ποιοτική και προσιτή κατοικία για όλους. Η πόλη έχει επενδύσει σε ένα σύστημα που βασίζεται στην ιδιοκτησία των κατοικιών από τον δήμο, αυστηρούς κανόνες και κοινωνικό προσανατολισμό, με αποτέλεσμα να αποτελεί πρότυπο διεθνώς.
Η έννοια της κοινωνικής στέγασης
Ο όρος «κοινωνική στέγαση» ή «κοινωνική κατοικία» (social housing) δεν περιορίζεται σε βοήθεια μόνο για τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. Στην Ευρώπη, το πλαίσιο αυτό αναπτύχθηκε κυρίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να εξασφαλίσει σε όλους τους κατοίκους των πόλεων αξιοπρεπή στέγη χωρίς υπερβολικό κόστος.
Συχνά, τα συγκροτήματα περιλάμβαναν μεγάλους κοινόχρηστους χώρους, πράσινο, σχολεία και βιβλιοθήκες. Στην Ελλάδα, αντίστοιχες προσπάθειες δεν απέδωσαν, με την αντιπαροχή να κυριαρχεί. Στη Βιέννη όμως, δημιουργήθηκε ένα διαφορετικό και καινοτόμο μοντέλο που λειτουργεί ακόμη.
Πώς ξεκίνησε το σύστημα
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αλλαγή από μοναρχία σε δημοκρατία, η Βιέννη πέρασε σε σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση. Ο πληθυσμός αυξήθηκε ραγδαία και οι αρχές έπρεπε να δώσουν λύσεις. Οι υπάρχουσες κοινωνικές κατοικίες ήταν υπερπλήρεις και ακατάλληλες.
Οι Σοσιαλδημοκράτες πρότειναν συγκροτήματα με χαμηλό ενοίκιο, άνετους κοινόχρηστους χώρους και παροχές υψηλού επιπέδου, προσβάσιμα τόσο σε εργατικές όσο και σε μεσαίες τάξεις. Αυτά τα «λαϊκά παλάτια» ανήκαν στον δήμο, και το μοντέλο συνέχισε και μετά το 1945, διατηρώντας τις βασικές αρχές του.
Σήμερα, σύμφωνα με την Eurostat, μόλις το 6,3% των Αυστριακών δαπανά πάνω από το μισό εισόδημά του για στέγαση, έναντι 28,9% στην Ελλάδα.
Ο τρόπος λειτουργίας
Όλα τα κτίρια κοινωνικής στέγασης ανήκουν στον δήμο, που διαθέτει ή αγοράζει γη και τη δίνει σε μη κερδοσκοπικές εταιρείες ανάπτυξης για την κατασκευή. Η διαδικασία ξεκινά με διαγωνισμό, όπου οι υποψήφιοι καταθέτουν σχέδια με συγκεκριμένα κριτήρια για βιωσιμότητα, κόστος, οικολογία και υποδομές.
Αν το ενοίκιο παραμένει υψηλό, προβλέπεται επιδότηση για να μειωθεί το κόστος. Οι προϋποθέσεις για να γίνει κάποιος δικαιούχος είναι να ζει στη Βιέννη για δύο χρόνια και να πληροί σχετικά χαμηλά εισοδηματικά όρια, τα οποία καλύπτουν περίπου το 75% των κατοίκων.
Ακόμα και αν αυξηθεί το εισόδημα του ενοίκου, δεν χάνει το δικαίωμα στέγασης. Η έξωση είναι εξαιρετικά σπάνια και γίνεται μόνο με δικαστική απόφαση, σε περιπτώσεις σοβαρών ζημιών ή επικίνδυνης συμπεριφοράς.
Περιορισμοί στη βραχυχρόνια μίσθωση
Η Βιέννη έχει αυστηρούς κανόνες για το Airbnb και αντίστοιχες πλατφόρμες. Το 2021, όταν βρέθηκε διαμέρισμα κοινωνικής στέγασης στην πλατφόρμα, ο δήμος κέρδισε τη δίκη. Επιτρέπεται μίσθωση έως 90 ημέρες τον χρόνο και μόνο σε συγκεκριμένες ζώνες, με πρόστιμα που φτάνουν τα 50.000€ για παραβάτες.
Υπάρχει γραμμή καταγγελιών και τακτικοί έλεγχοι στις γειτονιές, ώστε να διασφαλίζεται η τήρηση των κανόνων.
Μπορεί η Αθήνα να γίνει Βιέννη;
Το βιεννέζικο μοντέλο δεν είναι ουτοπικό – αντιμετωπίζει κι αυτό προκλήσεις, όπως γραφειοκρατία ή μικροεντάσεις μεταξύ ενοίκων. Ωστόσο, δείχνει ότι είναι εφικτό να υπάρχει ποιοτική, προσιτή στέγαση με κοινωνικό πρόσημο. Το ερώτημα είναι αν η Αθήνα και οι άλλες ελληνικές πόλεις μπορούν να υιοθετήσουν μια τέτοια προσέγγιση.
Πηγή: reader.gr
Τώρα όλες οι ειδήσεις του alldaynews.gr στο Google News.
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
