«Οι Εκκλησίες γεμίζουν από ανθρώπους που δεν πιστεύουν»

Στις μέρες μας, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να γεμίζουν οι εκκλησίες από ανθρώπους που στην καθημερινότητά τους δεν ζουν με πίστη. Παρότι δηλώνουν χριστιανοί, ο Χριστός λείπει από τις πράξεις και τις σκέψεις τους.

Θυμούνται τον Θεό μόνο όταν πονέσουν

Πολλές φορές, για να στραφεί κάποιος ξανά στον Θεό, πρέπει να του συμβεί κάτι οδυνηρό. Ένα ατύχημα, μια ασθένεια, μια αποτυχία. Μια ξαφνική ανατροπή στη ζωή που τον συγκλονίζει, τον ταρακουνά και τον ξυπνά από την αδιαφορία.

Είναι κι αυτοί παιδιά του Θεού

Μπορεί να ζουν κοσμικά, να μην θυμούνται τον Χριστό, να Τον αρνούνται, να Τον απορρίπτουν ακόμα. Μπορεί να έχουν διαπράξει εγκλήματα, να έχουν παραδοθεί στην αμαρτία, να ζουν μέσα σε σκοτάδι. Κι όμως, κι αυτοί είναι παιδιά του Θεού.

Η αξία τους μπροστά στον Θεό δεν είναι μικρότερη από τη δική μας. Τα δικαιώματα τους δεν είναι λιγότερα. Οι βαθύτερες ανάγκες και οι πόθοι τους είναι ίδιοι με τους δικούς μας.

Όπως λέγεται:
«Ο λόγος για τον οποίο μια κοπέλα πιθανόν ακολούθησε τον δρόμο της αμαρτίας και της πορνείας, ο ίδιος ο λόγος κάνει εμένα να πάω στο μοναστήρι.»

Όλοι φέρουμε την ίδια ψυχή

Η ψυχή του ανθρώπου, όπου κι αν βρίσκεται, όποιο δρόμο κι αν έχει πάρει, είναι η ίδια. Είτε είναι κοσμικός, είτε μοναχός, είτε αμαρτωλός, είτε ευσεβής. Όλοι είμαστε δημιουργήματα του ίδιου Πατέρα. Δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσά μας.

Μπορεί να είμαστε εμείς οι πιο αμαρτωλοί

Ίσως μάλιστα, εκείνοι που δηλώνουν ότι ζουν με πίστη, να είναι τελικά σε χειρότερη θέση. Γιατί ενώ γνωρίζουν, ενώ έχουν ακούσει, έχουν γευτεί την παρουσία του Θεού, δεν Τον ζουν ειλικρινά.

«Αν μάλιστα το σκεφτούμε σωστά, εμείς που γνωρίσαμε περισσότερα, μπορεί να είμαστε πολύ πιο αμαρτωλοί και τιποτένιοι και εφθαρμένοι και υποκριτές. Τουλάχιστον αυτοί δεν είναι υποκριτές.»

Πηγή πρωτότυπου άρθρου: ekklisiaonline.gr