Νιώθεις λεβέντη μου προνομιούχος επειδή έκανες ιδιωτική ασφάλεια και σκας 200 ευρώ -τουλάχιστον- το μήνα «για μια ώρα ανάγκης». Βγες λίγο από το μουντ του μουντιάλ γιατί σου έχω νέα, τέλος η δημόσια υγεία, σήμερα ψηφίζεται στη Βουλή το νέο νομοσχέδιο. Αν έχεις λεφτά με γεια σου, αν δεν έχεις άντε γεια!
Γράφει η Αργυρώ Γιαννουδάκη…
Φοβάμαι ότι για μια ακόμα φορά Ελληνάρα μου κοίταξες να καλύψεις τον κ@λο σου, ο οποίος εν προκειμένου συμβολίζει δέντρο πίσω από το οποίο έχει ξεσπάσει ανεξέλεγκτη πυρκαγιά στο δάσος.
Αυτό λοιπόν, που πιθανώς δεν ξέρεις είναι ότι στο συμβόλαιο σου έχει ψιλά γράμματα ή ότι αυτό το συμβόλαιο μπορεί κάποτε να τροποποιηθεί και τη μέρα που θα ξυπνήσεις και θα είναι μουδιασμένα τα πόδια σου και δεν θα μπορείς να περπατήσεις γιατί παράλληλα, θα τα βλέπεις και όλα διπλά και η διάγνωση θα είναι σκλήρυνση κατά πλάκας (παράδειγμα όχι τυχαίο έχω πατέρα κι αδερφό ασθενείς στην οικογένεια) κι η θεραπεία σου θα κοστίζει δυο και τρεις χιλιάδες το μήνα, η ασφαλιστική εταιρεία που είναι «μαγαζάκι» και δεν θέλει να μπαίνει μέσα, θα σε πετάξει όξω από τα προγράμματα κάλυψης, γιατί πια δεν θα είσαι καλός πελάτης.
Επίσης είναι και κάτι άλλο, όταν οι ασφαλιστικές βάρεσαν «κανόνι» την περίοδο της ύφεσης, χιλιάδες ασφαλισμένοι έχασαν ολόκληρες περιουσίες (καταβάλλοντας επί δεκαετίες ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προγράμματα), ωστόσο, ακόμα και όταν το κράτος βάρεσε «κανόνι» δεν άφησε κανέναν στην τύχη του. Συνέχισε να παρέχει υπηρεσίες υγείας, έστω και υποβαθμισμένες.
Τέλος, μάγκα μου αν δεν σε έχω πείσει τι εστί ιδιωτική υγεία θα σε «στείλω» στη γη της επαγγελίας, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Εκεί που η ινσουλίνη κοστίζει κατά μέσο όρο σε έναν διαβητικό 375 δολάρια μηνιαίως και φυσικά δεν καλύπτεται από κανένα δημόσιο ταμείο, με αποτέλεσμα κάποιοι να αναγκάζονται να ταξιδέψουν στην Κούβα για να λάβουν δωρεάν θεραπεία, ενώ η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε μόλις πριν από λίγους μήνες να βάλει πλαφόν στην τιμή της. Τον αμερικανικό εφιάλτη τον ζουν 50 εκατομμύρια Αμερικανοί (περίπου ένας στους τρεις Αμερικανούς), οι οποίοι δεν δικαιούνται δωρεάν περίθαλψης. Όλα αυτά τα περιγράφει ο Μάικλ Μουρ στο ντοκιμαντέρ «Sicko», παραγωγής του 2007, με ελάχιστα να έχουν αλλάξει από τότε δυστυχώς.
Όμως αν και πάλι δεν σε έπεισα σου παραθέτω την ανάρτηση της φίλης Μαρίας, ιδιωτικής παιδιάτρου πλέον, η οποία δούλεψε για χρόνια στο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού: «Για το αίσχος που ψηφίζεται αύριο, ένα ακόμα αίσχος βασικά που αφορά τη δημόσια υγεία στη χώρα, έχω να πω το εξής, αν σημαίνει κάτι:
Αν κάποιο από τα παιδιά που παρακολουθώ, κρίνω πως πρέπει να νοσηλευτεί, ΠΟΤΕ δεν θα σκεφτώ δεύτερη φορά αν θα το στείλω σε δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο, η απάντηση θα είναι πάντα δημόσιο, και ο λόγος είναι ότι εκεί δεν θα είναι πελάτης, η νοσηλεία και η θεραπεία του δεν θα είναι το μέσο για πλουτισμό κλπ κλπ.
Περίεργο να το λέω ως ιδιώτης παιδίατρος, δεν θα έπρεπε η σχέση αυτή να αποτελεί ασυμβίβαστο, αλλά τα ιδιωτικά ιδρύματα δεν διοικούνται από υγειονομικούς, διοικούνται από μάνατζερ, και αυτό το έχω δει πολλές φορές που οδηγεί. Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν.
Ξέρω για τα κακώς κείμενα στα δημόσια νοσοκομεία που αναιρούν συχνά τα παραπάνω. Υπάρχουν συμπεριφορές, σε ορισμένες περιπτώσεις τείνουν να γίνουν και νόμος, που μετατρέπουν τον δημόσιο χώρο σε προσωπικά τσιφλίκια.
Όποιος όμως χρησιμοποιεί αυτές τις αθλιότητες ως δικαιολογία για να περάσει νόμους που ουσιαστικά εν τέλει δίνουν άλλοθι σε όλους αυτούς, ε μας περνάει για ηλίθιους.
Αυτό που χρειάζονται τα νοσοκομεία είναι ενίσχυση, με μόνιμο, καταρτισμένο προσωπικό, με ανθρώπινο ωράριο και συνθήκες εργασίας, με μια προοπτική και συνείδηση ότι στηρίζουν έναν λαό που υποφέρει, να μπορεί ο καθένας να απευθύνεται σε αυτά, και όχι μόνο σ’ αυτά, σε πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ΚΑΝΟΝΙΚΗ όχι εικονική (10λεπτα ραντεβού στον και καλά προσωπικό γιατρό, που σε 10 λεπτά ούτε το όνομα σου δεν μαθαίνει).
Δεν θέλει πολύ μυαλό. Να μην θες να τα ξεπουλήσεις θέλει».
«Δεν βλέπεις τις γίνεται στα νοσοκομεία;» Αυτή ήταν η απάντηση όσων το τελευταίο διάστημα κατέφυγαν στη λύση της ιδιωτικής ασφάλισης, βλέποντας το σύστημα υγείας να καταρρέει.
Βλέπω! Και είδα και τι έγινε στην περίοδο της πανδημίας όταν οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν κάλυψαν τους ασθενείς με covid και τα ιδιωτικά νοσηλευτικά κέντρα δεν τους δέχονταν, έως ότου κάποια επιτάχθηκαν και χρέωναν τον κούκο αηδόνι (έχω και φίλους εργαζόμενους σε αυτές τις γαλέρες και με ενημέρωναν).
Είδα και την κολλητή μου την Κατερίνα (με μεταπτυχιακά, διδακτορικά και μεταδιδακτορικά) να χρεώνεται δυο κλινικές covid (γιατί είχαν αρρωστήσει όλοι οι συνάδελφοι της) να παραπατά από την κούραση και την αϋπνία, αλλά να μην εγκαταλείπει ποτέ το πόστο της στο πεδίο της μάχης, γιατί τότε οι γιατροί ήταν στρατιώτες σε πόλεμο. Έμεινε λοιπόν, εκεί να περιθάλπει και να κρατά το χέρι σε όσους πάλευαν ολομόναχοι για τη ζωή τους, γιατί δεν σπούδασε ιατρική για να γίνει πλούσια (είχε πλήθος προτάσεων να φύγει στο εξωτερικό με εξωφρενικούς μισθούς) αλλά γιατί αντιλαμβάνεται την ιατρική ως λειτούργημα και την δημόσια υγεία ως κοινωνικό αγαθό!
Αργυρώ Γιαννουδάκη
Πηγή: sdna.gr
Τώρα όλες οι ειδήσεις του alldaynews.gr στο Google News.
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
