Ο τελευταίος ευνούχος της Κίνας: Τον χειρούργησε ο πατέρας του με ξυράφι, υπηρέτησε τον Τελευταίο Αυτοκράτορα και έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε από τον Μάο

Ο τελευταίος ευνούχος της Κίνας, στην υπηρεσία του Που Γι, του Τελευταίου Αυτοκράτορα.

Ευνουχίστηκε από τον πατέρα του με ένα ξυράφι, μπήκε στο αυτοκρατορικό ανάκτορο, όταν ο μονάρχης κηρυσσόταν έκπτωτος και στο τέλος έχασε το πιο πολύτιμο πράγμα που είχε.

Η ζωή του γράφτηκε σε βιβλίο, έγινε ταινία, αλλά ο ίδιος «έφυγε» σε βαθιά γεράματα με ένα βάρος: «Όταν πεθάνω, θα επιστρέψω στη Γη με τη μορφή γάτας ή σκύλου», έλεγε κι έκλαιγε…

Ο Σουν Υαοτίνγκ ήταν μόλις 8 χρόνων όταν πήρε την απόφαση που θα άλλαζε τη ζωή του. Ο Σουν Υαοτίνγκ, είχε γνωρίσει έναν ηλικιωμένο ευνούχο, που είχε γίνει πλούσιος υπηρετώντας τον κινέζο αυτοκράτορα. Ήταν φθινόπωρο του 1911 όταν ο Σουν αποφάσισε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Ζήτησε από τον πατέρα του να τον ευνουχίσει, για να μπορέσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα Που Γι, ο οποίος έμεινε στην Ιστορία ως ο Τελευταίος Αυτοκράτορας.

Ήταν μία απόφαση ζωής. Σε αντίθεση με τους ευνούχους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Κινέζοι ευνούχοι αφαιρούσαν όλα τα γεννητικά τους όργανα με μία επέμβαση που δεν προκαλούσε μόνο αφόρητους πόνους, αλλά οδηγούσε και σε μία ζωή ερωτικής ματαίωσης και σεξουαλικής ανικανότητας στερημένη από κάθε απόλαυση!

Όμως ο Σουν ήταν απτόητος. Την καθορισμένη ημέρα, έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε εντελώς ακίνητος ενώ ο πατέρας του του έδενε τα χέρια και τα πόδια με σχοινιά. Ύστερα με μία απότομη και υπολογισμένη με ακρίβεια κίνηση του ξυραφιού, προχώρησε στην «εγχείριση». Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, κολυμπώντας σε μία λίμνη αίματος, ο Σουν ήταν πια ευνούχος.

Η περιοχή των γεννητικών οργάνων περιδέθηκε με πανιά εμποτισμένα στο λάδι για να σταματήσει η αιμορραγία, αλλά ο πόνος ήταν τόσο μαρτυρικός ώστε ο μικρός έπεσε σε κώμα επί τρεις ημέρες. Επί δύο μήνες ήταν σχεδόν παράλυτος κι ανήμπορος να περπατήσει εξαιτίας των αφόρητων πόνων. Στο τέλος συνήλθε και δεν έβλεπε πια την ώρα να μπει στην Απαγορευμένη Πόλη…

Ο ανακτορικός ευνούχος ήταν τίτλος ζηλευτός. Ο αυτοκράτορας Που Γι είχε στην κατοχή του πάνω από χίλιους ευνούχους. Η στενή σχέση που ανέπτυξαν με τον αυτοκράτορα τους, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο ίδιος σπάνια έβγαινε από το ανάκτορο, τους επέτρεπε να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες που τους απέφεραν πλούτο και ισχυρή επιρροή.
Ο ίδιος ο Που Γι είχε γράψει για αυτούς τους «σκλάβους» που τον υπηρετούσαν μέρα-νύχτα: «Με φρόντιζαν όταν έτρωγα, όταν ντυνόμουν, όταν κοιμόμουν· με συνόδευαν στα μαθήματά μου, μου διηγούνταν ιστορίες. Τους αντάμοιβα και τους τιμωρούσα και ποτέ δεν έφευγαν από κοντά μου. Ήταν οι σκλάβοι μου και οι πρώτοι μου δάσκαλοι».

Για δύναμη και πλούτο

Αυτόν τον ρόλο ονειρευόταν τώρα και ο 14χρονος πιά Σουν για τον εαυτό του. Ήθελε να βρεθεί κοντά στον αυτοκράτορα για να αποκτήσει δύναμη επιρροή και πλούτο. Και όμως άκουσε την είδηση που θα του προκαλούσε σοκ.

Ο αυτοκράτορας είχε παραιτηθεί, η αυτοκρατορική αυλή διαλύθηκε και ο ευνουχισμός του Σουν είχε γίνει μάταια! «Το αγόρι μας υπέφερε για τίποτα», είπε ο πατέρας του, κλαίγοντας, χτυπώντας το στήθος του, όταν έμαθε ότι ο αυτοκράτορας είχε ανατραπεί. «Δεν χρειάζονται πια ευνούχους!»…

Η δυναστεία δεν έσβησε αμέσως και ο μικρός ευνούχος δεν απελπίστηκε. Στην αρχή βρήκε δουλειά σε έναν θείο του αυτοκράτορα και αργότερα μπήκε στην υπηρεσία της συζύγου του Που Γι. Τα χρόνια που ακολούθησαν, θα υπηρετούσε με αφοσίωση την πρώην αυτοκρατορική οικογένεια. Τους συνόδευσε στην Μαντζουρία, όπου το 1932 ο Που Γι τοποθετήθηκε ως σκιώδης αυτοκράτωρ στην κεφαλή της κυβέρνησης – μαριονέτας του ιαπωνικού αποικιακού κρατιδίου του Μαντσουκούο.

Ο Σουν έγινε μάρτυς των πιο κρυφών μυστικών της αυτοκρατορικής κατοικίας, όπως ήταν η άρνηση του αυτοκράτορα να κοιμηθεί με τη γυναίκα του την πρώτη νύχτα του γάμου τους και η λατρεία του με έναν άλλο ευνούχο πούμε την «ψηλόλιγνη κορμοστασιά του, το όμορφο πρόσωπο και το κατάλευκο δέρμα έμοιαζε με πανέμορφη κοπέλα»…

Ο Σουν στάθηκε πιο τυχερός από τους περισσότερους ανακτορικούς ευνούχους, οι οποίοι εγκαταλείφθηκαν σχεδόν στο δρόμο παμπτωχοί και ρακένδυτοι. Κάποιοι έγιναν ζητιάνοι και απόκληροι της κοινωνίας, κάποιοι άλλοι αυτοκτόνησαν ή άλλοι πάλι αναζήτησαν καταφύγιο στους ναούς της Κίνας.

Κι ένα τραγικό τέλος…

Η ζωή του Σουν πήρε άσχημη τροπή το 1949, όταν την εξουσία ανήλθαν οι κομμουνιστές του Μάο. Είχαν πια περάσει οι εποχές που οι ευνούχοι ενέπνεαν φόβο και δέος. Τώρα τους περιφρονούσαν ως παρωχημένα κατάλοιπα του φεουδαρχικού παρελθόντος της Κίνας.
Στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, ο Σουν έχασε το πιο πολύτιμο από τα υπάρχοντα του: τα αποκομμένα αποξηραμένα γεννητικά του όργανα! Οι ευνούχοι τα διατηρούσαν, σύμφωνα με την παράδοση, μέσα σε βάζο για να θαφτούν μαζί τους, ώστε να αποδοθούν ακέραιοι στον κύκλο της μετεμψύχωσης και να επιστρέψουν στη ζωή σωστοί άντρες!

Από το φόβο όμως των Κόκκινων Φρουρών, η οικογένεια του αναγκάστηκε το 1966 να πετάξει το βάζο με το πολύτιμο περιεχόμενο που θα έδινε οντότητα στη μετενσάρκωση του και ο Σουν βυθίστηκε σε βαθιά κατάθλιψη· έζησε ακόμα τρεις δεκαετίες μέχρι το θάνατό του το 1996 σε ηλικία 94 χρόνων, ποτέ όμως δεν ξεπέρασε την απώλεια του πολυτιμότερου θησαυρού του. Στα γεράματα, ο Σουν, δίνοντας μία συνέντευξη ομολόγησε κλαίγοντας το κρυφό του παράπονο: «Όταν πεθάνω – είπε συντετριμμένος – θα επιστρέψω ως γάτα ή σκύλος»…

ethnos.gr