Βέφα Αλεξιάδου: Πέρασα τις μεγαλύτερες απώλειες που μπορεί να έχει κάποιος – Μόνο όταν πεθάνω θα φύγει ο πόνος

Βέφα Αλεξιάδου: «Πιστεύω στον Θεό και τον δοξάζω που είμαι καλά»

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου, η Βέφα Αλεξιάδου παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν.

Μέσα σε όλα η αγαπημένη μαγείρισσα μίλησε από καρδιάς για τον θάνατο των κορών της Αλεξίας κι Άντζελας Αλεξιάδου και τη δυσκολία στη διαχείριση τους.

«Δε μου αρέσει να φιγουράρω τα μαύρα και να διαφημίζω τον πόνο μου και να λείπουν οι άνθρωποι. Θέλω να δίνω χαρά στους ανθρώπους και να δίνω αγάπη. Πέρασα τις μεγαλύτερες απώλειες που μπορεί να έχει κάποιος. Δεν απαλύνεται ο πόνος μου. Τα μαύρα ρούχα δεν λένε τίποτα όταν το μαύρο που έχεις μέσα στην καρδιά δεν θα φύγει ποτέ. Μόνο όταν πεθάνω και κλείσω τα μάτια μου θα φύγει ο πόνος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Πιστεύω στον Θεό και τον δοξάζω που είμαι καλά, καθημερινά στο εκκλησάκι μου», απάντησε για τις μεγάλες απώλειες στη ζωή της.

Για τη δήλωσή της ότι η κόρη της Αλεξία ήταν η διάδοχός της, όμως δεν αναγνωρίστηκε η αξία της, η γνωστή μαγείρισσα απάντησε:

«Αυτός ήταν ο πόνος ο μεγάλος. Η ζωή τα ανέτρεψε όλα. Στο τέλος η Αλεξία ήταν το μπαστούνι όταν δεν είχα ανάγκη από μπαστούνι. Με πήγαινε παντού. Ήμασταν χέρι χέρι κι ήξερε καλά εκείνη πως ήταν η διάδοχος μου. Στην αρχή είχε ένα τρακ αλλά ήταν φυσικό. Ήταν πολύ δεμένη μαζί μου αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια».

Οικονομικές δυσκολίες είχε;

«Όχι, τώρα έχω οικονομικές δυσκολίες. Εκατομμύρια τρέχανε. Πούλησα 4 εκατομμύρια βιβλία κι είχα οικονομική άνεση», απάντησε η Βέφα Αλεξιάδου.

«Τσακίζει» κόκαλα η Βέφα Αλεξιάδου για το χαμό των 2 παιδιών της: «Οι κόρες μου δεν άκουγαν…»

Για το θάνατο των δύο κοριτσιών της μίλησε η Βέφα Αλεξιάδου στο περιοδικό Τηλέραμα και την Αθηνά Ζαχαράκη. Παράλληλα, η Βέφα Αλεξιάδου σε συνέντευξή της στον Νίκο Νικόλιζα και στην Espresso, με αφορμή την αυτοβιογραφία που ετοιμάζει με τίτλο «Ήσουν πάντα εκεί», αναφέρθηκε στην Ελένη Μενεγάκη, με την οποία συνεργάστηκε, για πολλά χρόνια, στην τηλεόραση.

Η Βέφα Αλεξιάδου, η οποία έχει χάσει και τις δύο κόρες της, την Αλεξία και την Αντζι, περιέγραψε πώς περνάει την ζωή της μετά τον θάνατο των δυο της παιδιών αλλά και του συζύγου της ενώ εξήγησε ότι παρά τις πίκρες της ζωής έχει πίστη στο Θεό.

Πώς περνάτε τις μέρες σας αυτόν τον καιρό;

«Αν κι έχω κάποια μικρά προβλήματα υγείας και με αναγκάζουν να παίρνω καθημερινά κορτιζόνη, περνάω τα γεράματά μου ευχάριστα. Σήμερα όμως έκανα περισσότερα από ό,τι συνήθως. Πήγα στο σούπερ μάρκετ και ψώνισα γιατί περιμένω τις εγγονές μου.

Μένουν και οι δύο στην Αγγλία, αλλά θα έρθουν για διακοπές. Είναι μάλιστα σε λίγο τα γενέθλια της 23χρονης Χαράς και κάθε χρόνο τα γιορτάζουμε εδώ στη Χαλκιδική.Τις άλλες μέρες, έχω συνήθως αγκαλίτσα το κομπιούτερ μου και δουλεύω, ατενίζω τη θάλασσα από την τζαμαρία μου και φροντίζω τα παρτέρια με τα γεράνια μου.

Ο άντρας μου έλεγε: “Τα λουλούδια, εκτός από νερό, θέλουν και χάιδεμα για να ζήσουν”. Κατεβαίνω και στο εκκλησάκι μου και προσεύχομαι, ενώ προς το βραδάκι κάνω απόδειπνο, με το φως το ιλαρόν, με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Έτσι κυλούν οι μέρες μου πια… Δοξάζω τον Θεό που είμαι ακόμα όρθια και κάνω τις δουλειές μου και πράγματα που μου αρέσουν».

Χαρούμενη όμως νιώθετε;

«Θα σας πω κάτι πολύ παράξενο, που οι περισσότεροι, ακόμα και οι φίλοι, δεν το πιστεύουν. Κουβαλάω πολύ πόνο, γιατί έχω χάσει και τα δυο μου κορίτσια – νωρίτερα είχα χάσει τον άντρα μου και τώρα έχω μόνο τις εγγονές και τις ανιψιές μου.

Κι όμως, αγαπώ τη ζωή! Πιστεύω τόσο στον Θεό, ξέρω πως με βοηθά, επομένως δεν μου έχει λείψει η χαρά. Μπορεί κάθε μέρα να συμβαίνουν πράγματα στενάχωρα, παρ’ όλα αυτά κάθε πρωί που ξυπνώ είμαι χαρούμενη ό,τι και να έχει συμβεί την προηγούμενη.

Ευγνωμονώ τον Θεό για τη νέα μέρα που μου χαρίζει κάθε πρωί και προχωράω. Αυτό κάνω μια ζωή… Αν και είναι τόσο παράξενο, που ακόμα κι εγώ απορώ με αυτό, παρ’ όλα αυτά, μια ζωή η χαρά είναι ριζωμένη μέσα μου».

Έπειτα από τόσες απώλειες, με τον Θεό δεν θυμώσατε;

«Με ρωτάνε… “Κυρία Βέφα, ο Θεός σάς πήρε δύο κορίτσια. Πώς είναι δυνατόν ακόμα να πιστεύετε σε αυτόν;” Κι απαντάω… “Αντιθέτως, πώς είναι δυνατόν να πάψω να πιστεύω;” Ο Θεός δεν είναι κακός και ούτε είναι Αυτός που μου πήρε τα κορίτσια.

Δεν αποφασίζει πότε θα πεθάνεις εσύ και πότε εγώ. Ο Θεός δεν ανακατεύεται με τέτοιον τρόπο στη ζωή μας. Τα παιδιά μου έφυγαν μόνα τους – δεν άκουγαν το σώμα τους και τις συστάσεις και όταν πήγαμε στον γιατρό, ήταν πια πολύ αργά.

Αν και υπάρχουν ώρες που κοιτώ φωτογραφίες και βάζω τα κλάματα, δεν φοράω μαύρα και κάνω με δύναμη και πίστη πολύ κουράγιο γιατί νιώθω πως Εκείνος μου κρατά το χέρι και με στηρίζει στον μεγάλο πόνο. Αντιμετωπίζω τη ζωή όπως έρχεται»