Το σώμα μας ξέρει πότε ο θάνατος είναι κοντά, και όλα ξεκινούν από τη μύτη

Το σώμα μας έχει τρόπους να καταλαβαίνει πότε πλησιάζει ο θάνατος, και όπως δείχνουν οι έρευνες, το πρώτο σήμα φαίνεται να ξεκινά από τη μύτη.

Πώς κάποιοι φαίνεται να “νιώθουν” το τέλος

Είναι συνηθισμένο να ακούμε ιστορίες από συγγενείς που περιγράφουν περίεργες συμπεριφορές ενός αγαπημένου προσώπου πριν πεθάνει. Πολλοί αναφέρουν ότι το άτομο φαινόταν να αποχαιρετά σιωπηρά, να επιδιώκει συμφιλιώσεις ή να ρυθμίζει θέματα περιουσίας, σαν να είχε κάποιο εσωτερικό προαίσθημα.

Μερικοί αποδίδουν αυτά τα σημάδια σε σύμπτωση, όμως άλλοι είναι βέβαιοι ότι πρόκειται για ένστικτο. Είναι ανθρώπινο να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή. Οι επιστήμονες γνωρίζουν πως μόλις ξεκινήσει η διαδικασία του θανάτου, το σώμα αρχίζει να καταρρέει αμέσως.

Η μυρωδιά της αποσύνθεσης και το ένστικτο

Ένα βασικό σημάδι της αποσύνθεσης είναι η έκκριση της πουτρεσκίνης – μιας έντονα δυσάρεστης και τοξικής ουσίας. Πρόκειται για μια μυρωδιά που υποσυνείδητα οι άνθρωποι αναγνωρίζουν. Όταν απελευθερωθεί, προκαλεί ακαριαία αντίδραση στο άτομο που την εισπνέει.

Τα ζώα χρησιμοποιούν την οσμή αυτή για να αντιληφθούν κίνδυνο, είτε προέρχεται από αρπακτικά είτε από άλλα ζώα μεγαλύτερα από τα ίδια.

Η έρευνα που ενώνει ανθρώπους και ζώα

Ο Arnaud Wisman από το Πανεπιστήμιο του Kent και ο Ilan Shira από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Arkansas πραγματοποίησαν μελέτη που έδειξε ότι και οι άνθρωποι μοιράζονται αυτή την ικανότητα με τα ζώα. Η ανίχνευση χημικών σημάτων, όπως η πουτρεσκίνη, φαίνεται να είναι μηχανισμός επιβίωσης που λειτουργεί σε πολλά είδη.

Η μυρωδιά του θανάτου ενεργοποιεί μέσα μας ένα ένστικτο, παρότι δεν το αντιλαμβανόμαστε συνειδητά. Η αντίδραση στο άρωμα αυτό είναι συχνά αυτόματη.

Πώς αντιδρούμε όταν εκτεθούμε στην πουτρεσκίνη

Σε τέσσερα διαφορετικά πειράματα, χρησιμοποιήθηκαν η πουτρεσκίνη, η αμμωνία και το νερό για να μελετηθεί πώς αντιδρούν οι άνθρωποι. Σε ένα από αυτά, οι συμμετέχοντες απομακρύνθηκαν αμέσως από τον χώρο μόλις ήρθαν σε επαφή με την πουτρεσκίνη, χωρίς να γνωρίζουν τι ήταν.

Παρόμοια συμπεριφορά παρατηρείται και στη φύση, ιδιαίτερα σε συνθήκες απειλής.

Όταν ένα ζώο νιώθει ότι απειλείται, έχει δύο επιλογές: είτε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο είτε να τραπεί σε φυγή. Σύμφωνα με τη μελέτη, το ίδιο μοτίβο ισχύει και στους ανθρώπους.

Η επιρροή άλλων σωματικών οσμών

Δεν είναι μόνο η πουτρεσκίνη που προκαλεί αντίδραση. Οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει ότι ακόμα και ο ιδρώτας ενός ανθρώπου σε κατάσταση στρες ή φόβου μπορεί να προκαλέσει πανικό στους γύρω του.

“Δεν ξέρουμε γιατί μας αρέσει ή όχι η μυρωδιά κάποιου, και δεν μπορούμε να έχουμε επίγνωση του πώς το άρωμα επηρεάζει τα συναισθήματά μας, τις προτιμήσεις και συμπεριφορές μας”, εξηγούν ο Wisman και ο Shira.

“Είναι δύσκολο να σκεφτούμε ένα άρωμα ως τρομακτικό”, σχολιάζουν οι δύο ερευνητές, υπογραμμίζοντας πως τέτοιες μυρωδιές μάς φέρνουν σε πιο στενή επαφή με το περιβάλλον μας.

Αποφυγή της σύγκρουσης

Η πρώτη αντίδραση των ανθρώπων στον φόβο δεν είναι η σύγκρουση αλλά η αποφυγή. Οι περισσότεροι απομακρύνονται από μια απειλή, προτιμώντας την απόσταση αντί για την αντιπαράθεση – τουλάχιστον μέχρι να μην υπάρχει άλλη επιλογή.

Παρότι η αντίδραση κάθε ατόμου μπορεί να διαφέρει, η βάση παραμένει ίδια: πρόκειται για αντίδραση στην οσμή. Οι φερομόνες και η πουτρεσκίνη είναι και οι δύο χημικές ουσίες, αλλά με διαφορετικό σκοπό.

Οι φερομόνες χρησιμοποιούνται για να προσελκύσουν ερωτικούς συντρόφους, ενώ η πουτρεσκίνη λειτουργεί ως προειδοποίηση. “Η πουτρεσκίνη σηματοδοτεί ένα διαφορετικό είδος μηνύματος από τις φερομόνες, αλλά οι αντιδράσεις των ανθρώπων στην πουτρεσκίνη φαίνεται πράγματι να είναι οι αντίθετες των αντιδράσεων σε πολλές φερομόνες,” εξηγούν οι ερευνητές.

Η δύναμη της ασυνείδητης αντίδρασης

Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων, οι συμμετέχοντες δεν συνειδητοποιούσαν ότι ένιωθαν άβολα εξαιτίας της μυρωδιάς. Όπως τόνισαν οι Wisman και Shira:
“Οι άνθρωποι δεν είναι εξοικειωμένοι με την πουτρεσκίνη και δεν το συνδέουν συνειδητά με το θάνατο ή το φόβο.”

Οι ψυχές ζουν και μας βλέπουν – Η δύναμη της πίστης και της αγάπης

Σε ένα μικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί, ζούσε πριν από χρόνια ένας ευλαβής ιερέας, γεμάτος αγάπη για το ποίμνιό του, και ιδιαίτερα για εκείνους που περνούσαν δυσκολίες. Η ζωή του, αφιερωμένη στην προσφορά και την προσευχή, τον έφερε αντιμέτωπο με μια μεγάλη προσωπική δοκιμασία. Η κόρη του, μία εξαιρετική γυναίκα, μόλις είχε παντρευτεί και ήταν έτοιμη να φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του τοκετού, η νεαρή γυναίκα πέθανε, αφήνοντας πίσω της βαθύ πόνο.

Ο ιερέας, με ακλόνητη πίστη στο Θεό, δέχτηκε την απώλεια με προσευχή και ταπεινότητα. Παρά τον πόνο, ευχαριστούσε το Θεό για τη ζωή της κόρης του και εξέφραζε την αγάπη του με κρυφές ελεημοσύνες και προσευχές για την ψυχή της.

Η αμφισβήτηση του καπετάνιου

Ο αδελφός του ιερέα, ένας καπετάνιος που είχε πλέον αποσυρθεί στη στεριά, απολάμβανε την υπόλοιπη ζωή του με την περιουσία που είχε αποκτήσει από τη θάλασσα. Παρά το γεγονός ότι είχε καλή καρδιά, ήταν σχεδόν άπιστος. Συχνά, τα βράδια συγκεντρωνόταν στο σπίτι του αδελφού του μαζί με μερικούς φίλους και συζητούσαν ενώ έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο. Ένα βράδυ, ο καπετάνιος ειρωνεύτηκε τον ιερέα, λέγοντας ότι δεν πιστεύει πως οι ψυχές ζουν και μας παρακολουθούν.

Ο ιερέας, με ηρεμία και καλοσύνη, προσπάθησε να βοηθήσει τον αδελφό του να δει την αλήθεια και να απαλλαγεί από τη θλίψη της απιστίας. Παρόλα αυτά, ο καπετάνιος παρέμεινε αμετάπειστος.

Το όνειρο της κόρης και το ψάρι

Ένα βράδυ, ο ιερέας είδε στον ύπνο του την κόρη του. Ήταν λουσμένη στο φως, ντυμένη στα λευκά και γεμάτη χαρά. Τον ευχαρίστησε για την αγάπη και τις προσευχές που έκανε για την ψυχή της, και του ζήτησε να μεταφέρει τις ευχαριστίες της και στον θείο της, τον καπετάνιο, για ένα ψάρι που της είχε στείλει. Το όνειρο τελείωσε με την κόρη να χαμογελά αγγελικά.

Το επόμενο πρωί, ο ιερέας διηγήθηκε το όνειρο στους φίλους του, αλλά ο καπετάνιος φάνηκε να αμφιβάλλει. Όταν όμως άκουσε την αναφορά στο ψάρι, συγκλονίστηκε. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν.

Η αποκάλυψη του καπετάνιου

Ο καπετάνιος εξήγησε ότι την ημέρα της κηδείας της ανιψιάς του, ένας ψαράς φίλος του τού είχε φέρει ένα ψάρι που του είχε ζητήσει προηγουμένως. Ο καπετάνιος, μέσα στον πόνο του, του είπε να μην το φέρει, καθώς ήταν η ημέρα της κηδείας, αλλά τελικά πλήρωσε το ψάρι και του ζήτησε να το δώσει σε κάποιον φτωχό για την ψυχή της ανιψιάς του. Το περιστατικό αυτό είχε ξεχαστεί από όλους, εκτός από την ψυχή της νεκρής, η οποία είχε επιστρέψει να τον ευχαριστήσει.

Η αναγέννηση της πίστης

Αυτό το γεγονός συγκλόνισε τον καπετάνιο και έφερε στην επιφάνεια την κρυφή πίστη που υπήρχε στην καρδιά του. Με δάκρυα στα μάτια, παραδέχτηκε ότι οι ψυχές ζουν και μας βλέπουν. Ο ιερέας, βλέποντας την αλλαγή στον αδελφό του, ένιωσε βαθιά χαρά και ευγνωμοσύνη προς το Θεό. Η νύχτα της απιστίας είχε φύγει και η πίστη του καπετάνιου αναγεννήθηκε.

Με αυτή την εμπειρία, ο ιερέας δόξασε το όνομα του Θεού, ευχαριστώντας Τον για την αναγέννηση της ψυχής του αδελφού του, αναγνωρίζοντας τη δύναμη της αγάπης και της πίστης στη ζωή και τον θάνατο.

Πληροφορίες: blablaworldnews.blogspot.gr