Συγκλονίζουν δυο φοιτήτριες: Δεν τους έμεινε τίποτα, ούτε καν οι αναμνήσεις[video]

Η Ιωάννα και η Κατερίνα, δύο νέες κοπέλες με καταγωγή από την Ξάνθη, βρέθηκαν στην Λάρισα, μαζί με μια μεγάλη ομάδα εθελοντών που έσπευσαν να βοηθήσουν πλημμυροπαθείς.

Οι εθελοντές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, σηκώνοντας τα μανίκια και βοηθώντας να καθαριστούν τα σπίτια που έχουν υποστεί ολική καταστροφή.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία από την ομάδα «Ο Άλλος Άνθρωπος». Το κάλεσμα έγινε μέσω των social media, όπου ζητήθηκε η συνδρομή εθελοντών, προκειμένου να μεταβούν από τη Θεσσαλονίκη στη Λάρισα και να συνδράμουν σε πολίτες, με προτεραιότητα αυτούς που δεν έχουν άλλη βοήθεια από συγγενείς και φίλους. Μέσα σε λίγες μόλις ώρες, υπερκαλύφθηκαν οι θέσεις των εθελοντών και ένα λεωφορείο ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη για τις πληγείσες περιοχές.

Η Ιωάννα και η Κατερίνα Χατζηιωαννίδου, δύο αδελφές από την Ξάνθη που φοιτούν στη Θεσσαλονίκη, χωρίς δεύτερη σκέψη έσπευσαν να βοηθήσουν, ενώ περιγράφουν στο XanthiNea.gr τα όσα αντίκρυσαν με τα μάτια τους στις περιοχές που έχουν υποστεί τη μεγάλη καταστροφή. «Πήγαμε την Κυριακή (24/09) στη Λάρισα, στον Άγιο Θωμά, με την ομάδα Ο Άλλος Άνθρωπος, ήμασταν περίπου 28 άτομα από τη Θεσσαλονίκη και άλλα τόσα από την Αθήνα. Χωριστήκαμε σε ομάδες και εμείς πήγαμε στις νέες εργατικές κατοικίες και βοηθήσαμε στο σπίτι της κυρίας Τούλας, η οποία είναι μεγάλη σε ηλικία. Το σπίτι της είναι ένα αρκετά μεγάλο σπίτι. Όπως μας είπε για 12 ημέρες τα σπίτια στην περιοχή ήταν γεμάτα με νερό. Τα υπόγεια όλα πλημμυρισμένα.

Όλη η περιοχή είναι γεμάτη με λάσπη, ακόμα και τώρα» εξηγεί η Ιωάννα. «Εμείς πήγαμε οργανωμένα, ντυμένοι με μπότες, με στολές, με μάσκες, γάντια, γιατί μας είπαν ότι πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας υπό τον φόβο ιώσεων. Στο σπίτι, όλα τα έπιπλα, τα χαλιά, τα ρούχα είχαν καταστραφεί. Το αδειάσαμε, βγάζαμε τα έπιπλα έξω και τα πετούσαμε, τα έπαιρνε ο γερανός. Έξω στη γειτονιά υπήρχαν παντού έπιπλα μουχλιασμένα, ρούχα, αντικείμενα, όλα κατεστραμμένα. Δεν έχουν τίποτα οι αυτοί άνθρωποι» προσθέτει η ίδια. Το μέγεθος της καταστροφής είναι τόσο μεγάλο, που αμέσως μετά την παρέμβαση των εθελοντών το μόνο που έμενε πίσω ήταν σπίτια άδεια, χωρίς υπάρχοντα και χωρίς αναμνήσεις.

«Είχαμε μαζί μας ένα πιεστικό για να πλύνουμε το σπίτι και το μόνο που αφήσαμε πίσω μας είναι τα πατώματα. Όλα τα υπόλοιπα είχαν καταστραφεί. Το σπίτι δεν έχει τίποτα κυριολεκτικά. Και τις πόρτες τις είχανε ξηλώσει γιατί ήταν ξύλινες και από τη βροχή φούσκωσαν. Βρήκαμε κάτι κλειδιά και ρωτάμε τα θέλετε και λένε τι να τα κάνουμε; Τις έχουμε πετάξει τις πόρτες!» περιγράφει η Ιωάννα, ενώ στην ερώτηση γιατί αποφάσισε να προσφερθεί εθελοντικά και να βοηθήσει τους ανθρώπους που έχουν υποστεί τόσο μεγάλη καταστροφή η ίδια τονίζει πως αυτό που έκανε δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν από εδώ και πέρα οι άνθρωποι αυτοί.

«Μόλις είδα ότι ζητούσαν εθελοντές και θα πάνε για βοήθεια, από την πρώτη στιγμή σκέφτηκα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν τους έχει μείνει τίποτα. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους βοηθήσουμε. Και αυτό που κάναμε εμείς δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έχουν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Εμείς καθαρίσαμε δύο δωμάτια και πετάξαμε μερικά έπιπλα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταστραφεί και πρέπει να χτίσουν ξανά τη ζωή τους από την αρχή» τονίζει η ίδια. Η απόλυτη καταστροφή Από τη μεριά της η Κατερίνα, περιγράφει τις εικόνες καταστροφής που αντίκρισαν οι εθελοντές λίγα μόλις μέτρα μακριά από το κέντρο της Λάρισας, στις περιοχές που έχουν υποστεί ένα ισχυρό πλήγμα από τις φονικές πλημμύρες.

«Η κυρία Τούλα, παρά τα όσα έχει περάσει και τη μεγάλη καταστροφή που υπέστη, ήταν με το χαμόγελο στα χείλη. Την έβλεπα πόσο εκτιμούσε αυτό που κάναμε και ότι τόσοι εθελοντές από άλλες περιοχές πήγαν εκεί και βοηθάνε. Φεύγοντας αφήσαμε πίσω μας μόνο πλακάκια και τοίχους. Τους είπαν ότι αυτά τα σπίτια δεν μπορούν να κατοικηθούν και πρέπει να πάνε αλλού. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν λεφτά για να πάνε άλλου. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Φορούσαμε μάσκες και πάλι μύριζε παντού η μούχλα και η λάσπη. Αυτό που μου έμεινε πολύ έντονα είναι ότι όσο προχωρούσαμε με το αυτοκίνητο, δεξιά και αριστερά του δρόμου έβλεπες μόνο μπάζα από κατεστραμμένα έπιπλα, ρούχα και προσωπικά είδη» εξηγεί η Κατερίνα. «Πριν φύγουμε βοηθήσαμε και μια γειτόνισσα που τους είχε πλημμυρίσει το υπόγειο. Η γυναίκα άρχισε να κλαίει και να μας ευχαριστεί που ήρθαμε να τους βοηθήσουμε. Ο άνδρας της έλεγε σε όλους πως το σπίτι τους θα είναι ανοιχτό, όποτε βρεθούμε στη Λάρισα να πάμε να μας φιλοξενήσουν, να μας ανταποδώσουν τη βοήθεια που προσφέραμε. Έβλεπες στο πρόσωπό τους ζωγραφισμένη την αίσθηση της ευγνωμοσύνης» προσθέτει η ίδια.