![Σάββας Πούμπουρας: Έβαλε τα κλάματα On Air μπροστά στη Μενεγάκη![video]](https://alldaynews.gr/wp-content/uploads/2021/09/Screenshot_1313-360x180.jpg)
![Νατάσα Καλογρίδη: «Την είδε» Μαντόνα και πόζαρε γυμνή με τα κοσμήματά της[photos]](https://alldaynews.gr/wp-content/uploads/2021/06/kalogridi-360x180.jpg)
Άκρως εξομολογητικό και σπαρακτικό ήταν το γράμμα που έγραψε μία αναγνώστρια μιλώντας για το χαμό του παιδιού της ανήμερα των γενεθλίων του. «Φέτος το κοριτσάκι μου δεν θα σβήσει την τούρτα του. Δεν θα γίνει πάρτι, ούτε θα φέρει κανείς δώρα.
Δεν θα έχουμε εκπλήξεις, ούτε καλεσμένους, ούτε παιχνίδια. Αντ’ αυτού θα πάω στο νεκροταφείο με μία μικρή τουρτίτσα με ένα κεράκι και το δωράκι της.
Τα περίμενα αλλιώς τα γενέθλια του παιδιού μου. Αντί να σηκωθώ πρωί-πρωί από τη χαρά μου και να τρέξω στο δωμάτιο της με την τούρτα και τα κεράκια της να φωνάξω το happy birthday to you κάθομαι στην κουζίνα πίνοντας καφέ και κλαίγοντας για τον άδικο χαμό της. Η μέρα αυτή έχει μόνο ένα προορισμό, ο οποίος δεν είναι άλλος από το νεκροταφείο.
Έχει παραχωρηθεί ένα συγκεκριμένο τμήμα μόνο για παιδάκια και ονομάζεται Babyland. Εκεί δεν ακούς τίποτε άλλο παρά μόνο κλάματα και το θρόισμα των φύλλων. Ένας ήχος εντελώς διαφορετικός από αυτόν που θα έπρεπε να ακούω: γέλια, μουσική, παιδικές φωνές.
Αντί να καθαρίζω το σπίτι για να υποδεχτώ τα παιδάκια και να το διακοσμήσω στα χρώματα που το παιδί μου είχε διαλέξει, καθαρίζω μία μικρή ταφόπλακα 50 εκατοστών με χέρια που τρέμουν. Τα δάχτυλά μου προσπαθούν να εντοπίσουν κάτι ζεστό στην παγωμένη πέτρα, κάτι που να μαρτυρά ότι κάτι υπάρχει εκεί κάτω. Με τα δάχτυλά μου αγγίζω το γρασίδι και προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν όταν άγγιζα το πρόσωπό της.
Οι περισσότεροι έχουν διαβάσει σήμερα αυτό το άρθρο
- Ξεσπούν οι γονείς του δράστη στη Ρόδο – «Το παιδί μας πόνεσε πολύ και δεν άντεξε, την αγαπούσε πολύ»
Σήμερα είναι μία σημαντική μέρα. Σήμερα γιορτάζουμε, δεν κλαίμε. Με το φτυαράκι μου φυτεύω λουλούδια γύρω από το μνήμα της. Κάθομαι στο χώμα και θρηνώ. Δεν μπορώ να γελάσω, ούτε να χαρώ. Χρόνια σου πολλά, αγαπημένη μου. Μακάρι να ήσουν εδώ να γιορτάζαμε μαζί. Μακάρι ο καλός Θεούλης να θυμάται ότι σήμερα έχεις τα γενέθλιά σου και να σου κάνει εκείνος πάρτυ.
Η συνέχεια του γράμματος από την αναγνώστρια
Ξέρω ότι λίγοι είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν, μόνο όσοι έχουν βιώσει μία παρόμοια απώλεια. Υποτίθεται ότι σήμερα πρέπει να χαίρομαι γιατί είναι μία ιδιαίτερη ημέρα, αλλά δεν είναι τόσο απλό να μετατοπίσεις τον πόνο σου μόνο και μόνο για μερικούς αριθμούς πάνω στο ημερολόγιο. Ο πόνος εξακολουθεί να υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα είτε είναι γιορτές, είτε είναι αργίες, είτε είναι διακοπές.
Η απώλεια ενός παιδιού είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να τύχει σε μία μάνα. Είναι ένας πόνος δίχως όρια, δίχως περιορισμούς. Είναι ένας δρόμος που διαβαίνεις μόνη σου, ένας δρόμος που εδώ και δυόμισι χρόνια περπατάω και δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ.
Η κόρη μου σήμερα θα έκλεινε τα τρία, αλλά δεν είναι εδώ για να τα κλείσει.
Πολλοί πιστεύουν ότι το πένθος είναι μεταδοτικό. Μου είπαν ότι θα σταθούν δίπλα μου για ό, τι χρειαστώ, αλλά δεν το έκαναν. Μάλλον φοβούνται μην τους κολλήσω! Μακάρι να ξέρατε πόσο μου λείπει ο παλιός μου εαυτός, αυτός που δεν γνώριζε τίποτα από απώλειες, θανάτους παιδιών και τέτοια.
Ο θάνατος της κόρης μου είναι μία μόνιμη κατάσταση, όπως και ο πόνος που νιώθω στην ψυχή μου.
Πίνω για να ξεχάσω, όσο κι αν πιω όμως δεν μπορώ να πνίξω το χάος που νιώθω μέσα μου. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά μερικές φορές πίνω όλη τη νύχτα για να μη σκέφτομαι. Αντιμετωπίζω μία άλλη πλευρά του εαυτού μου που δεν πίστευα ότι υπάρχει, αυτή της πονεμένης μητέρας που όπου να ‘ναι θα γίνει αλκοολική. Δεν ήθελα να γίνω έτσι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.
Ακόμα και τα όνειρά μου δεν είναι ασφαλή. Ακόμα και εκεί που υποτίθεται ότι πρέπει να ηρεμώ ξαναζώ φρικτές σκηνές. Είναι ένας εφιάλτης, που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και όταν ξυπνάω.
Η οικογένειά μου δεν μου στάθηκε σχεδόν καθόλου. Στην αρχή ήταν όλοι κοντά μου, ένα μήνα μετά όμως όλοι εξαφανίστηκαν λες και έγινα καλά και δεν τους είχα πια ανάγκη. Ήταν συνειδητή τους επιλογή να μου γυρίσουν την πλάτη, τη στιγμή που τους είχα περισσότερο ανάγκη από ποτέ.
«Φέτος η κόρη μου θα γινόταν τριών χρόνων»
Συνεχίζει η αναγνώστρια λέγοντας : «Φέτος η κόρη μου θα γινόταν τριών χρόνων, αλλά ο Θεός μου έκλεψε την ευκαιρία να τη γνωρίσω καλύτερα. Πέθανε στον ύπνο της στις 7:00 το πρωί. Πολλές φορές αμφισβήτησα τον εαυτό μου και την πίστη μου.
Γιατί σε εμένα; Τι έκανα και τιμωρούμαι έτσι; Γιατί ο Θεός να πάρει κοντά του ένα παιδί που ήταν μία ανάσα ζωής σε αυτόν το τραυματισμένο κόσμο; Γιατί με το θάνατό της να μου στερήσει ολόκληρα κομμάτια του εαυτού μου;
Ο πόνος μου υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα. Είμαι καταδικασμένη να ζω μία ζωή γεμάτη αρνητικότητα και θλίψη. Είμαι ζωντανή, αλλά μέσα μου είμαι νεκρή. Ο μόνος λόγος που ξυπνάω κάθε πρωί και σηκώνομαι από το κρεβάτι είναι για να πάω να τη δω.
Τα γενέθλια της ήρθαν και δεν ήξερα τι δώρο να της πάρω. Στάθηκα δίπλα στο μνήμα της και έκλαψα. Έκλαψα όσο δεν έχω κλάψει ποτέ ξανά. Φύτεψα τα λουλουδάκια της και της ευχήθηκα Χρόνια Πολλά εκεί στον ουρανό».
Συζήτηση σχετικά με post