Παναγία της Τήνου: Το μεγαλύτερο θαύμα της Μεγαλόχαρης στο Νικολάκη μας, το τυφλό παιδάκι

Η ιστορία ενός μικρού παιδιού από τον Πειραιά που γεννήθηκε τυφλό, και το συγκλονιστικό θαύμα που φέρεται να του χάρισε το φως του, συγκινεί βαθιά. Πρωταγωνίστρια η μητέρα του, που με πίστη και προσευχή δεν έχασε ποτέ την ελπίδα της και ταξίδεψε με τον μικρό της γιο στην Τήνο για να ζητήσει βοήθεια από την Παναγία.

Ένα παιδί στο σκοτάδι και μια μάνα με φως στην ψυχή

Σε μια φτωχογειτονιά του Πειραιά μεγάλωνε ο μικρός Νίκος, ένα παιδί που γεννήθηκε τυφλό. Η μητέρα του, μια απλή και ευσεβής γυναίκα, ήταν γεμάτη πίστη και αγάπη για το παιδί της. Δεν έλειπε από την εκκλησία και κάθε φορά που προσευχόταν, ζητούσε από τον Χριστό να δώσει φως στα μάτια του παιδιού της.

Αντίθετα, ο πατέρας ήταν εντελώς αδιάφορος απέναντι στη θρησκεία. Δεν συμμεριζόταν τις προσευχές, ούτε καν έκανε τον σταυρό του. Συχνά κορόιδευε τη γυναίκα του για την πίστη της.

Όταν οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια, η πίστη παίρνει τη σκυτάλη

Η μητέρα έκανε τα πάντα. Έτρεχε από γιατρό σε γιατρό, μα τα λόγια τους δεν άφηναν κανένα περιθώριο ελπίδας. Η επιστήμη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Κι όταν οι πόρτες της γης έκλεισαν, εκείνη γύρισε τα μάτια της στον ουρανό.

– Γιώργο, σκέφτηκα να πάω στην Τήνο.
– Τζάμπα θα χαλάσεις τα λεφτά σου. Δεν γίνεται τίποτα. Παρ’ το απόφαση. Ο Νίκος θα μείνει τυφλός.
– Εγώ με το παιδί θα πάμε στη χάρη Της. Που ξέρεις· τόσα θαύματα γίνονται κάθε χρόνο.
– Θαύματα, είπες; Στ’ αλήθεια, γυναίκα, πιστεύεις στα παραμύθια των παπάδων; Αυτά είναι λόγια, για να πηγαίνει ο κόσμος και να εκμεταλλεύονται τους αφελείς. Να μην πας πουθενά. Εγώ λεφτά χαμένα δεν δίνω.
– Εγώ θα κοινωνήσω στην Τήνο.

Η φλόγα της πίστης δεν έσβηνε μέσα της

– Θα πάω. Θέλω να πάω. Κάτι μου λέει μέσα μου να πάω. Για το Νίκο, το παιδί μου, ας πάμε μαζί. Έλα να παρακαλέσουμε τη Μεγαλόχαρη για το σπλάγχνο μας.
– Είσαι ανόητη, μου φαίνεται. Δεν πήγαμε σε «κοτζάμ» καθηγητάδες, δεν γυρίσαμε ένα σωρό γιατρούς; Όλοι δεν μας είπανε τα ίδια; Σε ρωτώ έχεις εσύ καμιά ελπίδα;
– Ναι, έχω. Πιστεύω να με λυπηθεί η Μεγαλόχαρη. Ένα το ’χω η δόλια. Θα με καταλάβει.
– Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. Αλλά, επειδή επιμένεις, πήγαινε μονάχη σου. Εγώ δεν έρχομαι.

Δεκαπενταύγουστος στην Τήνο με προσευχή και δάκρυα

Η Μαρία πήρε την απόφαση. Θα περνούσε Δεκαπενταύγουστο στο νησί της Παναγίας. Δεκαπέντε μέρες νήστευε, προσευχόταν, αγρυπνούσε. Κάθε βράδυ στην Παράκληση, κάθε μέρα μια δάκρυα προσευχή για τον μικρό της.

“Ω! Γλυκιά του κόσμου Δέσποινα, ξέρεις τον μοναδικό, τον μεγάλο καημό της ζωής μου. Το παιδί μου είναι τυφλό, το μονάκριβο αγόρι μου.
Όλα τα παιδιά, Παναγιά μου, βλέπουν, παίζουν, τρέχουν, χαίρονται τον ήλιο, τη θάλασσα, τα πάντα, γιατί το δικό μου να ζει στο σκοτάδι;
Ο Γιός Σου, Παναγιά μου που θεράπευσε τόσους πολλούς τυφλούς, ανήμπορους, δυστυχισμένους, ας θεραπεύσει και το παιδί μου.”

Η μέρα της μεγάλης προσμονής

Ξημέρωνε 15 Αυγούστου. Το νησί είχε γεμίσει από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Άνθρωποι βασανισμένοι, άρρωστοι, γεμάτοι πίστη έφταναν για να προσκυνήσουν τη Μεγαλόχαρη. Η Μαρία σηκώθηκε από τα μεσάνυχτα και ξεκίνησε μαζί με τον Νίκο.

Ανέβαιναν τα σκαλοπάτια της Παναγίας με δέος και κόπο. Κάθε βήμα κι ένας λυγμός, κάθε ανάσα κι ένα δάκρυ. Έφτασαν μπροστά στην εικόνα.

“Παναγιά μου. Αύριο φεύγομε απ’ το μυρωμένο, τ’ όμορφο νησί σου. Κάμε το θαύμα σου, χρυσοπαναγιά μου. Θεράπευσε το γιο μου, που σού ’φερα στην χάρη Σου.”

Ο μικρός Νίκος γονάτισε δίπλα της.

“Μεγαλόχαρη, είμαι τυφλό παιδί. Δεν βλέπω τη φύση, την όμορφη θάλασσα, τα πράσινα δένδρα. Κόσμο ακούω και κόσμο δεν βλέπω.
Σήμερα που θα φύγουμε για το σπίτι μας, Παναγιά μου, σε παρακαλώ για τον πατέρα μου. Χάρισέ του φωτισμό και σύνεση.
Κάνε τον να πικραίνει λιγότερο την καλή μου μανούλα. Βοήθησέ τον να γίνει καλός άνθρωπος. Να μην βλαστημά, να πηγαίνει στην εκκλησία, να κάνει τον σταυρό του…”

Το θαύμα συνέβη μπροστά στα μάτια όλων

Ο μικρός Νίκος σταυροκοπήθηκε. Ξαφνικά, κάτι περίεργο ένιωσε μέσα του. Τα βλέφαρά του μισάνοιξαν και άρχισε να διακρίνει σκιές.

– Μάννα, βλέπω! βλέπω! βλέπω!
– Θαύμα! Θαύμα! Δοξασμένο τ’ όνομά Σου Παναγία μου!

Μια φωνή απλώθηκε παντού: «Θαύμα! Θαύμα!» Η Μαρία έμεινε γονατιστή, με δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά της. Δεν πίστευε στα μάτια της, έβλεπε το παιδί της να αντικρίζει τον κόσμο.

Το φως μπήκε στο σπίτι και στις καρδιές τους

Γύρισαν στον Πειραιά γεμάτοι χαρά. Ο πατέρας, όταν αντίκρισε το παιδί του να βλέπει, λύγισε. Έκλαψε. Κι από εκείνη τη μέρα, άλλαξε.

Άρχισε να κάνει τον σταυρό του με ευλάβεια, να πηγαίνει στην εκκλησία, να κοινωνεί. Πίστεψε. Πίστεψε βαθιά. Το σπίτι που κάποτε ήταν γεμάτο από πόνο και σκοτάδι, γέμισε ξανά με φως, χαρά και τραγούδι.