Οι γονείς μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο παιδικής παχυσαρκίας

Η σχέση μεταξύ του χρόνου που παίζετε με τα παιδιά σας και του φαγητού μπορεί να μην είναι τόσο προφανής, αλλά ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς παίζουν με τα μικρά παιδιά τους μπορεί να επηρεάσει το βάρος τους και να τα ωθήσει να δημιουργήσουν υγιεινές διατροφικές συνήθειες για την υπόλοιπη ζωή τους.

Η απώλεια βάρους και η πρόληψη της παιδικής παχυσαρκίας εξαρτάται πολύ από το αν οι γονείς συμμετέχουν ενεργά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και τα καθοδηγούν να συμμαζέψουν τα παιχνίδια τους αργότερα.

Αυτό είναι το κεντρικό συμπέρασμα από την έρευνα του Penn State University που δημοσιεύτηκε στο Ιnternational Journal of Obesity.

Τα μικρά παιδιά είναι από τους καλύτερους μίμους στον κόσμο, ικανά να αντιγράψουν σχεδόν οτιδήποτε, ακόμα και πράγματα που δεν συνειδητοποιείτε ότι κάνετε.

Υπάρχει παγκόσμιο ενδιαφέρον στο πώς οι γονείς μπορούν να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να τρέφονται υγιεινά και σύμφωνα με την παραπάνω νέα μελέτη, η συμπεριφορά των γονιών θα μπορούσε να βοηθήσει τα παιδιά τους να αποκτήσουν υγιεινές διατροφικές συνήθειες.

Η υγιεινή διατροφή δεν περιορίζεται μόνο στο περιορισμό του φαγητού.

Πολλοί γονείς επικεντρώνονται υπερβολικά στις θρεπτικές ουσίες ή στην ποσότητα ζάχαρης που τα παιδιά τους καταναλώνουν καθημερινά, αντί να εξετάζουν την ανάγκη του να τα διδάξουν να τρώνε ποικιλία τροφών με μέτρο.

Ένα μεγάλο μέρος της υγιεινής διατροφής έγκειται στο να είναι σε θέση να συνειδητοποιεί κάποιος πότε έφαγε αρκετά. Ή, με άλλα λόγια, να έχει την ικανότητα αυτορρύθμισης.

Η αυτορρύθμιση μπορεί να γίνει κατανοητή σε δύο βασικά μέρη.

Πρώτον, από άποψη συμπεριφοράς, αναφέρεται στην ικανότητα ενός ατόμου να ενεργεί για το μακροπρόθεσμο συμφέρον του, σύμφωνα με τις βαθύτερες αξίες του.

Συναισθηματικά, αναφέρεται στην ικανότητα κάποιου να κατορθώνει να ηρεμεί όταν είναι θυμωμένος και να χαμογελά όταν είναι αναστατωμένος.

Πάνω απ ‘όλα, η αυτορρύθμιση είναι μια δεξιότητα, που σημαίνει ότι είναι κάτι που πρέπει να αναπτυχθεί με την πάροδο του χρόνου.

Στην πρόσφατη αυτή μελέτη, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα μικρά παιδιά με μικρές ικανότητες αυτορρύθμισης έτειναν να έχουν χαμηλότερο ΔΜΣ στην προσχολική ηλικία αν οι μητέρες τους έπαιζαν μαζί τους και τους ενθάρρυναν να συμμαζεύουν μετά τα παιχνίδια και το δωμάτιό τους. Αλλά, ποια είναι η συσχέτιση;

Η Cynthia Stifter, καθηγήτρια ανθρώπινης ανάπτυξης και ψυχολογίας στο Penn State University, εξήγησε: «Εάν οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να μάθουν την αυτορρύθμιση, τότε το παιδί μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτές τις δεξιότητες σε πολλές άλλες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένου και του φαγητού.

Η καλή αυτορρύθμιση μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να αποφύγει ένα νευρικό ξέσπασμα, αλλά μπορεί επίσης να το κρατήσει μακριά από την υπερκατανάλωση φαγητού. Η οικοδόμηση αυτών των δεξιοτήτων είναι μια διαδικασία που δεν πρόκειται να αναπτυχθεί μόνη της, έτσι μπορούν να βοηθήσουν και οι γονείς».

Για τις ανάγκες της μελέτης, οι ερευνητές συνεργάστηκαν με 108 μητέρες και τα 18-μηνών παιδιά τους, τα οποία και ζύγισαν. Είχαν τη δυνατότητα να παίξουν ελεύθερα για πέντε λεπτά πριν οι ερευνητές σηματοδοτήσουν ότι ήταν καιρός να σταματήσουν και να καθαρίσουν.

Οι επιστήμονες παρακολούθησαν το πόσο «ανταποκρίθηκαν» οι μητέρες κατά τη διάρκεια του ελεύθερου παιχνιδιού (αφήνοντας το παιδί να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο) και πόσο συχνά η μητέρα ενθάρρυνε και έδινε οδηγίες για το συμμάζεμα με θετικό ή ουδέτερο τόνο.

Στη συνέχεια, όταν τα παιδιά ήταν 4,5 ετών, ζυγίστηκαν και πάλι.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όταν οι μητέρες ανταποκρίνονταν περισσότερο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και εμφάνιζαν ήπιο έλεγχο κατά το συμμάζεμα, τα παιδιά τους είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν χαμηλότερο ΔΜΣ στην ηλικία των 4,5 ετών, ακόμη και εάν τα παιδιά αυτά είχαν στην αρχή της μελέτης παρουσιάσει χαμηλές ικανότητες αυτορρύθμισης.

Ουσιαστικά, το να παίζεις με τα παιδιά και να τους ενθαρρύνεις να καθαρίζουν με έναν «ήπιο» τρόπο βοηθά τα παιδιά να μάθουν να ρυθμίζουν τον εαυτό τους.

Έπαιξαν, σύμφωνα με το πώς εκείνα ήθελαν να παίξουν, αλλά διδάχτηκαν επίσης τι να κάνουν όταν τελειώσει το παιχνίδι.

Αυτή είναι μια σημαντική δεξιότητα που πρέπει να έχετε όταν πρόκειται για το φαγητό, όπως η εκμάθηση της αναγκαίας ποσότητας και του πότε φάγατε αρκετά.

Όπως εξήγησε η Stifter:

«Είναι κατανοητό ότι οι γονείς δεν μπορούν πάντα να είναι θετικοί και ευγενικοί όταν ελέγχουν καταστάσεις… Αλλά στις περιπτώσεις που έχετε αυτή τη δυνατότητα, η μελέτη μας υποδηλώνει ότι αυτός ο τρόπος γονικής μέριμνας θα διδάξει στο παιδί μια ικανότητα που μπορεί να εφαρμόσει σε πολλές καταστάσεις, όπως η αναμονή μέχρι να φάει ή το να τρώει ένα λιγότερο επιθυμητό φαγητό».

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μελέτη θα οδηγήσει σε αλλαγές του τρόπου με τον οποίο η κοινωνία αντιμετωπίζει την τροφή. Αλλά προς το παρόν, δείχνει έναν καλό τρόπο που οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να θέτουν τις βάσεις για αυτές τις καλές σχέσεις με τα τρόφιμα.

Πηγές: itrofi.gr