«Ο κυρ Γιάννης έφυγε ξεχασμένος από τα παιδιά του που έμεναν σε διπλανά σπίτια αγορασμένα με τα λεφτά του»

Ο κυρ Γιάννης έζησε μια ζωή γεμάτη κόπους και θυσίες, όμως τα τελευταία του Χριστούγεννα τα πέρασε μόνος, ξεχασμένος από εκείνους για τους οποίους είχε δώσει τα πάντα.

Η συγκινητική ιστορία του κυρ Γιάννη είναι μία από τις αμέτρητες περιπτώσεις ηλικιωμένων ανθρώπων που περνούν τα Χριστούγεννα μόνοι, έχοντας χάσει τον σύντροφό τους και βλέποντας τα παιδιά τους να απομακρύνονται σιωπηλά.

Ο κυρ Γιάννης, όπως κάθε πρωί, έτσι και σήμερα σηκώθηκε νωρίς. Με τις παντόφλες να σύρονται στο πάτωμα, πλησίασε το ημερολόγιο και τράβηξε το χαρτάκι της ημέρας. Από κάτω φάνηκε η ημερομηνία: 25 Δεκέμβρη…

“Είναι Χριστούγεννα”. Μονολόγησε.

Πήγε στο μπάνιο, έριξε κρύο νερό στο πρόσωπό του, χτένισε προσεκτικά τα μαλλιά του και άπλωσε σαπουνάδα στα λευκά του γένια με το πινέλο. Πήρε τη λεπίδα και ξυρίστηκε προσεκτικά, βάζοντας στο τέλος μπόλικη λεμονάτη κολόνια. “Με τις υγείες σου Γιάννη”. Ξανά μονολόγησε.

Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα, αλλά διαφορετικό

Στην κουζίνα έφτιαξε τον καφέ του όπως πάντα: βαρύ γλυκό, με καϊμάκι, σε χοντρό φλιτζάνι. Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά και άναψε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας.

“Σήκω ρε Γιάννη, τι κάθεσαι, Χριστούγεννα είναι, σήμερα πρέπει να φορέσεις τα καλά σου”. Είπε στον εαυτό του και κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα, σέρνοντας επίτηδες τις παντόφλες του. Από τότε που έχασε τη γυναίκα του, την Κυρά Τασούλα, από εκείνη την παλιό-αρρώστια, όπως αποκαλούσε τον καρκίνο, είχε αποκτήσει αυτή τη συνήθεια. Ήταν σαν να προσπαθούσε να διώξει τη νεκρική σιωπή του σπιτιού, να σπάσει τη μοναξιά με τον ήχο τους.

Φόρεσε το καλό του κουστούμι, τα λουστραρισμένα παπούτσια του, έδεσε την κόκκινη γραβάτα και, σαν αρχοντάνθρωπος, κάθισε στην πολυθρόνα ανοίγοντας την τηλεόραση. “Τίποτα δεν έχει πάλι ετούτο το χαζό κουτό, ευτυχώς που σήμερα είναι Χριστούγεννα κι όπου να ’ναι, θα έρθουν τα παιδιά μου να με πάρουν, να γιορτάσω με τα εγγονάκια μου”. Είπε και το πρόσωπό του φωτίστηκε.

Τα παιδιά που ζούσαν τόσο κοντά, αλλά τόσο μακριά

Ο κυρ Γιάννης είχε δυο γιους, γερά παλικάρια και καλοπαντρεμένους. Έμεναν λίγα τετράγωνα πιο κάτω, στην ίδια πολυκατοικία, σε διπλανά ρετιρέ διαμερίσματα. Σπίτια που είχε αγοράσει ο ίδιος με τις οικονομίες του, ένα μικρό δάνειο και το εφάπαξ του.

Κοίταξε το ρολόι. “Μωρέ, πότε πήγε μία η ώρα… Μεσημέριασε. Το πιο πιθανό είναι πως τα παλικάρια μου θα έχουν δουλειά και θα ’ρθουν να με πάρουν το βραδάκι”. Μουρμούρισε και άλλαξε κανάλι, μένοντας ακίνητος στην πολυθρόνα.

Η αναμονή που κράτησε όλη μέρα

Το απόγευμα έπεσε αργά και το σκοτάδι άρχισε να απλώνεται. Ο κυρ Γιάννης στάθηκε στο παράθυρο του ισόγειου σπιτιού. “Μπα πανάθεμά το, λες να χάλασε το ρημάδι το τηλέφωνο και να μην μπορούν τα παιδιά να με βρούνε; Και να τα ανησύχησα χρονιάρα μέρα;” Είπε και σήκωσε το ακουστικό.
“Τουτ, τουτ, τουτ… Μια χαρά δουλεύει”. Μονολόγησε και άναψε άλλο ένα τσιγάρο.

Η ώρα πέρασε βασανιστικά. Έφτασε δέκα το βράδυ και το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ. Ούτε η πόρτα άνοιξε. “Κάπου θα μπλέξανε οι λεβέντες μου, ας μην τους ενοχλήσω. Άιντε σήκω βρε Γιάννη, βάλε τις πιτζάμες σου και πήγαινε για ύπνο. Πέρασε η μέρα… Του χρόνου όμως, δεν μπορεί, θα είναι καλύτερα τα Χριστούγεννα”.

Η σιωπή της νύχτας

Το είπε φωναχτά και ένας αναστεναγμός βγήκε από μέσα του. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Έσβησε την τηλεόραση, τα φώτα, έβγαλε το κουστούμι, φόρεσε τις πιτζάμες του και, σέρνοντας για τελευταία φορά τις παντόφλες, χώθηκε κάτω από τα κρύα σκεπάσματα, σιωπηλός.

Το επόμενο πρωί, το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά επίμονα. Ήταν ο μεγάλος του γιος, που προσπαθούσε εδώ και ώρα να τον βρει. Μα ο κυρ Γιάννης δεν απάντησε ποτέ. Μόνο το άψυχο σώμα του βρέθηκε εκεί, προδομένο από τη σπασμένη του καρδιά, σκεπασμένο με τις ζεστές κουβέρτες. Η ψυχή του είχε φύγει από το προηγούμενο βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, για να συναντήσει ξανά την αγαπημένη του Τασούλα.

“Ήρθα κυρά μου! Ήρθα για να μην είσαι άλλο μοναχή σου, ήρθα να κάνουμε μαζί Χριστούγεννα”. Είπε ο κυρ Γιάννης και, χωρίς να σέρνει πια παντόφλες, την αγκάλιασε και φίλησε τρυφερά την Τασούλα στο μέτωπο.