Μόλις γέννησε αλλά απεχθάνεται τον ρόλο της μητέρας – «Μου λείπει η παλιά μου ζωή»

Μόλις γέννησα την κόρη μου και απεχθάνομαι τον ρόλο της μητέρας – «Μου λείπει η παλιά μου ζωή»

Ο ερχομός ενός παιδιού είναι μια τεράστια αλλαγή, και η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν προετοιμασμένη για το πόσο πολύ θα άλλαζε η ζωή μου. Ήξερα πως θα υπήρχε κούραση και αναστάτωση, αλλά δεν περίμενα ότι θα νιώσω τόσο απομονωμένη και εξουθενωμένη. Αγαπώ την κόρη μου, αλλά μου λείπει αφάνταστα η παλιά μου ζωή.

«Την φροντίζω αποκλειστικά μόνη μου»

Πριν λίγο καιρό γέννησα την κόρη μου, και από την πρώτη στιγμή είχα αναλάβει τη φροντίδα της σχεδόν αποκλειστικά. Ο σύζυγός μου ξεκίνησε μια νέα δουλειά, και παρόλο που προσπαθώ να του εξηγήσω πόσο κουρασμένη νιώθω, φαίνεται πως δεν μπορεί να καταλάβει τι περνάω.

Περνάω κυριολεκτικά ολόκληρες μέρες και νύχτες φροντίζοντας το μωρό. Ο άντρας μου βοηθάει ελάχιστα. Το βράδυ, κρατάει το μωρό για μια ώρα, και μετά μου το φέρνει για να το ετοιμάσω για ύπνο. Ακόμη κι όταν έχει ρεπό, δεν αναλαμβάνει ποτέ πάνω από δύο ώρες τη φροντίδα της κόρης μας. Ήλπιζα ότι τα απογεύματα θα μπορούσε να βοηθάει περισσότερο, αλλά εκείνος επιμένει ότι πρέπει να παραμείνει συγκεντρωμένος στη δουλειά του, γιατί αν δεν κοιμάται καλά, δεν θα αποδίδει.

«Έκανα λάθος για τον ρόλο της μητέρας»

Πριν γίνω μητέρα, πίστευα ότι θα ήταν εύκολο. Σκεφτόμουν πως θα ήμουν υπέροχη μαμά και πως θα δεχόμουν τον νέο ρόλο μου με χαρά. Αλλά έκανα λάθος. Το μωρό έχει διαταράξει τον ύπνο μου και με έχει εξαντλήσει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.

Όταν την κοιτάζω, νιώθω ευτυχία, αλλά την ίδια στιγμή με πονάει που έχασα την παλιά μου ζωή. Η ζωή μου πριν, όπου είχα χρόνο για τον εαυτό μου, για ξεκούραση, για να είμαι… εγώ. Πλέον, είμαι απλώς μαμά, και αυτό με δυσκολεύει πολύ.

«Μου λείπει ο εαυτός μου»

Μου λείπει η προσωπικότητά μου, το σώμα μου, ο ύπνος μου… Μου λείπει να είμαι αυτόνομη. Αγαπάω την κόρη μου, τη φροντίζω με αφοσίωση. Δεν παραμελώ ποτέ τα καθήκοντά μου ως μητέρα, αλλά νιώθω ότι είμαι “στον αυτόματο”. Λειτουργώ μηχανικά, χωρίς να νιώθω πραγματικά παρούσα στη ζωή μου.

Ξέρω ότι αυτό που λέω μπορεί να ακούγεται εγωιστικό. Κανονικά, θα έπρεπε να είμαι έτοιμη να θυσιάσω τα πάντα για την οικογένειά μου, για την κόρη και τον άντρα μου. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω πια χωρίς να νιώθω εξαντλημένη. Είμαι τόσο κουρασμένη, τόσο εξαντλημένη… Δεν ξέρω πώς να συνεχίσω με αυτόν τον τρόπο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ένιωθα έτσι. Νόμιζα ότι θα ήμουν ευτυχισμένη και πλήρης στον ρόλο της μητέρας, αλλά μου λείπει η ελευθερία και η ανεξαρτησία που είχα πριν.