Μεγαλώνουμε μαζί με τον άντρα μου το παιδί του από παράλληλη σχέση!

Δεν με νοιάζει αν με αμφισβητήσετε ή με κρίνετε, εγώ θα σας πω τα γεγονότα όπως έγιναν. Αυτό που θέλω να κρατήσετε είναι ότι δεν μετάνιωσα ποτέ για την οικογένεια που έχω σήμερα.

Τον άντρα μου τον γνώρισα πρίν 15 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, ήμασταν συμφοιτητές. Μετά το πτυχίο παντρευτήκαμε και ζούσαμε μια ήρεμη ζωή. Το μόνο μας αγκάθι ήταν ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε παιδί.

Στην αρχή δεν μας ενοχλούσε ήμασταν νέοι και πιστεύαμε πως είχαμε όλο το καιρό μπροστά μας. Αλλά δεν τον είχαμε. Πηγαίναμε ταξίδια και εκδρομές, για φαγητό για ποτό, οι έξοδοι δεν μας έλειπαν και ζούσαμε μια ελεύθερη ζωή, όπως όταν ήμασταν φοιτητές. Αλλά γονείς δεν φαινόταν τόσο εύκολο να γίνουμε. Αποφασίσαμε να πάμε σε γιατρό οπότε και μάθαμε πως το πρόβλημα το είχα εγώ…

3 εξωσωματικές έκανα αλλά τίποτα. Στη τελευταία έπιασα παιδί, χαρήκαμε, το είπαμε σε όλο τον κόσμο, ετοιμαζόμασταν και το έχασα στον 4ο μήνα. Αυτό ειδικά μας αποτέλειωσε. Ξεκίνησαν οι καυγάδες και με τον καιρό σταμάτησαν γιατί αρχίσαμε να γινόμαστε ξένοι μέσα στο σπίτι.

Δεν ήξερε ο ένας πότε έρχεται και πότε φεύγει ο άλλος. Μετά από λίγους μήνες βρήκα στο κινητό του μηνύματα από μια άλλη που έδειχναν ότι είχαν ολοκληρώσει πολλές φορές και αφού πλακωθήκαμε, ζήτησα διαζύγιο.

Υπογράψαμε για συναινετικό, εκείνος πήρε τα πράγματά του και έφυγε. Σε ένα χρόνο μέσα έχασα το παιδί μου και τον άντρα μου. Δεν ήθελα να δουλέψω, να βγω και να υπάρχω. Σκέφτηκα ακόμα και τον θάνατο για να μην πονάω.

Έγινε το δικαστήριο, βγήκε το διαζύγιο και έφυγα αμέσως διακοπές για να μην τρελαθώ. Δεν είχαμε καμία επικοινωνία, τον είχα μπλοκάρει στο κινητό μου και στο facebook, είχα κόψει επαφές με κάποιους φίλους του και σε άλλους φίλους μας, είχα ζητήσει να μην μου αναφέρουν ποτέ τίποτα για αυτόν.

Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και άρχισα να πατάω ξανά γερά στα πόδια μου. Άρχισα να βγαίνω μάλιστα και με κάποιον, όχι τίποτα σοβαρό, ένα απλό φλερτ που δεν πρόλαβε να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω.

Και δεν πρόλαβε να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω γιατί ο άντρας μου, μετά από 1 χρόνο σχεδόν από το διαζύγιο, ήρθε στη πόρτα μου. Κυριολεκτικά. Μου χτύπησε το κουδούνι άνοιξα και τον βρήκα, ξημερώματα Κυριακής με ένα μωρό στο καρότσι. Το δικό του μωρό. Και έκατσε και μου τα είπε όλα. Ότι με αγαπούσε, ότι δεν άντεχε να μην μπορούμε να κάνουμε παιδί, ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα νεύρα μου, ότι πίστευε πως δεν τον ήθελα σ3ξουαλικά και ζήτησε αλλού την επιβεβαίωση, ότι το μωρό στο καρότσι ήταν δικό του και εκείνη είχε φύγει γιατί δεν το ήθελε, δεν άντεχε τις ευθύνες. Ότι ήθελε να τον συγχωρέσω για να ηρεμήσει. Του είπα πως τον είχα ήδη συγχωρέσει αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τον δεχτώ πίσω μετά από αυτά, παρόλο που δεν είχα πάψει στιγμή να τον αγαπάω.

Σιγά σιγά άρχισα να γνωρίζω περισσότερο το παιδί και με το καιρό να παίρνω πίσω αυτό που του είπα. Στην αρχή ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε βόλτα κάθε Κυριακή με το μωρό ή να του αγοράζω ρουχαλάκια και παιχνίδια. Κάποια στιγμή κράτησε το μωρό η μαμά του και πήγαμε εκδρομή οι δυο μας οπότε γίναμε ζευγάρι ξανά.

Μετά από πολλές υποχωρήσεις, πολύ δουλειά με ψυχολόγο και οι δυο μας αλλά και δικαστήρια για να πάρει ο άντρας μου τη μέριμνα και την επιμέλεια από τη σύντροφό του γιατί η ίδια δεν το ήθελε το παιδί επειδή έλεγε πως δεν μπορούσε να το ζήσει, είμαστε μαζί!

Τώρα που ο μικρούλης άρχισε να καταλαβαίνει περισσότερα, θα δούμε παιδοψυχολόγο για να του εξηγήσουμε πως και γιατί έχει διαμορφωθεί έτσι η οικογένειά μας και ότι μπορεί εγώ να μην είμαι η μαμά του αλλά τον αγαπώ τόσο πολύ που για μένα είναι σαν να τον γέννησα.

Κάποιοι μου λένε ότι είμαι Αγία και μπράβο μου ή το αντίθετο, μου λένε πως έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση που δέχτηκα πίσω έναν άντρα που με απατούσε και έκανε και παιδί με άλλη.

Δεν νιώθω τίποτα από τα δύο, ούτε Οσία ούτε κακομοίρα. Νιώθω πως απλά πήρα τη ζωή μου πίσω και έστω και με ένα παράδοξο τρόπο, Ο Θεός με αξίωσε να γίνω μητέρα!

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Αντωνία