Η Γιορτή της Μητέρας φέρνει κάθε χρόνο διαφορετικά συναισθήματα στον καθένα. Άλλοι την τιμούν, άλλοι την προσπερνούν. Για κάποιους είναι μια γλυκιά αφορμή να πουν «σ’ αγαπώ» και για άλλους μια πιο φορτισμένη ανάμνηση. Αυτό το κείμενο είναι ένας προσωπικός φόρος τιμής, γεμάτος αγάπη και νοσταλγία, για τη μητέρα που συνεχίζει να ζει μέσα από τη μνήμη και την καρδιά.
Κάθε γιορτή έχει τον δικό της τρόπο να τιμάται
Η Ημέρα της Μητέρας είναι μια από αυτές τις μέρες που δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο, ακόμα κι αν κάποιοι προσποιούνται πως δεν τους αγγίζει.
«Έλα μωρέ, σιγά τη γιορτή», θα πουν κάποιοι. Λες και υπάρχει συγκεκριμένη μέρα για να πεις «σ’ αγαπώ» στη μαμά σου. Άλλοι πάλι θα παρατηρήσουν πως δεν γίνεται τέτοιος ντόρος για τη Γιορτή του Πατέρα. Ο καθένας την αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο.
Εμένα μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να τιμούν τέτοιες μέρες. Είτε πρόκειται για γενέθλια, είτε για ονομαστικές, είτε για γιορτές με ιστορικές ρίζες, όπως αυτή της μητέρας. Δεν καθιερώθηκαν τυχαία αυτές οι ημερομηνίες. Κρύβουν έναν σκοπό, μια υπενθύμιση.
Οι μητέρες έχουν πολλά πρόσωπα
Δεν είναι όλες οι μαμάδες ίδιες. Υπάρχει εκείνη που δεν σε γέννησε αλλά σε αγάπησε σαν να ήσουν δικό της παιδί. Υπάρχει η μητέρα που σε έφερε στον κόσμο και πάλεψε με ό,τι είχε και δεν είχε για να σε μεγαλώσει. Υπάρχει κι αυτή που ονειρεύτηκε μια οικογένεια και την έκανε πραγματικότητα. Και υπάρχουν και εκείνες… που δεν ξέρεις πώς να τις χαρακτηρίσεις. Ίσως δεν ήταν έτοιμες, ίσως δεν μπόρεσαν.
Όποια και να είναι η ιστορία, όλες αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Ένα άγγιγμα, μια συγγνώμη, μια αγκαλιά. Κάθε μητέρα έχει τη δική της διαδρομή, τη δική της καρδιά.
Η δική μου μαμά υπάρχει μέσα μου
Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι αυτή τη μέρα, θα ήταν να με αγκαλιάσουν τα παιδιά μου και να μου πουν ένα απλό «χρόνια πολλά». Ίσως είναι μικρά ακόμη για να το σκεφτούν, αλλά δεν θα τους το ζητήσω. Δεν χρειάζεται.
Γιατί αυτή τη μέρα δεν γιορτάζω μόνο εγώ, αλλά και η δική μου μητέρα. Αυτή που δεν είναι πια εδώ. Που έφυγε νωρίς, πριν προλάβει να ζήσει και να δώσει όσα μπορούσε.
Κι όμως… τη νιώθω. Είναι κοντά μου. Είναι σαν να μην έχει φύγει ποτέ. Σαν να συνεχίζει να ζει μέσα μου.
Δεν ξέρω αν ο χρόνος βοηθάει να απαλύνει τον πόνο. Ούτε αν θέλω να τον απαλύνει. Είναι ένα παράξενο συναίσθημα. Μια απώλεια που σε διαλύει, αλλά και σε κάνει πιο δυνατό.
Κρατιέσαι για να συνεχίσεις
Υπάρχουν στιγμές που χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Άλλες πάλι που αναγκάζεσαι να χαμογελάσεις, να βρεις μια σπίθα ελπίδας. Γιατί πρέπει να ζήσεις. Γιατί λες μέσα σου «ήταν θέλημα Θεού»…
Και συνεχίζεις. Είμαι μητέρα κι εγώ τώρα. Παίρνω δύναμη από τα παιδιά μου. Όταν είναι καλά αυτά, είμαι κι εγώ καλά. Δεν υπάρχει μαμά που να αντέχει να βλέπει τα παιδιά της να πονάνε, όσο μαύρα κι αν είναι τα δικά της συναισθήματα.
Οπότε, προχωράς. Για εκείνα. Για σένα. Για εκείνη.
Όλες οι αναμνήσεις μετράνε
Θα ξαναγελάσεις, θα ξαναχορέψεις, θα ξαναμπείς στους ρυθμούς της ζωής όπως ήταν πριν. Όχι γιατί ξεχνάς. Αλλά γιατί έτσι πρέπει.
Κρατάς όλες τις αναμνήσεις – τις όμορφες και τις δύσκολες. Τις αγκαλιάζεις. Και μέσα από αυτές χαμογελάς. Νιώθεις ακόμα πολλή αγάπη. Και μια γλυκιά νοσταλγία.
Και λες πάλι «ήταν θέλημα Θεού», «όλα για κάποιο λόγο γίνονται». Ίσως για να νιώσεις καλύτερα. Ίσως για να αντέξεις.
Συνεχίζεις. Δυνατή. Όπως θα ήθελε κι εκείνη. Γιατί δεν ξεχνάς ποτέ. Καμία μαμά δεν ξεχνιέται.
Μαμά, δεν έφυγες ποτέ
Μπορεί να μην είσαι εδώ, μαμά. Αλλά μέσα μου υπάρχεις. Στη σκέψη μου, στην καρδιά μου, στην κάθε μου πράξη.
Σήμερα, όπως κάθε χρόνο, θα σου πω «χρόνια πολλά». Γιατί για μένα δεν έφυγες ποτέ.
Ρούλα
Τώρα όλες οι ειδήσεις του alldaynews.gr στο Google News.
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
