Δεν κάπνισα ποτέ, φεύγω από καρκίνο στους πνεύμονες και πριν φύγω, θέλω κάτι να σας πω

Η ιστορία ενός ανθρώπου που φεύγει από καρκίνο στους πνεύμονες χωρίς να έχει καπνίσει ποτέ, συγκινεί με την ειλικρίνεια και την αξιοπρέπειά του λίγο πριν το τέλος.

Μια τακτοποιημένη ζωή γεμάτη νόημα

Η ζωή μου κυλούσε ήρεμα, όμορφα. Είχα τη δουλειά μου ως καθηγητής, τη γυναίκα μου και την κόρη μας. Με τη σύντροφό μου ήμασταν μαζί πάνω από 23 χρόνια. Δεν ξέρω αν υπήρχε ακόμη εκείνη η σπίθα του έρωτα από τα πρώτα μας χρόνια, αλλά η κόρη μας είναι η απόδειξη ότι δημιουργήσαμε κάτι αληθινά καλό. Ζούσαμε σαν οικογένεια, με την καθημερινότητα μας, τις δουλειές μας, και το μέλλον μπροστά μας.

Η τάξη, ως έννοια, είχε μεγάλη αξία για μένα. Όχι μόνο μέσα στο σπίτι, αλλά και στο σχολείο. Ως καθηγητής αγαπούσα κάθε νέα χρονιά και κάθε νέα τάξη. Κάθε μαθητής ήταν διαφορετικός, με ξεχωριστές ανάγκες και ταλέντα, και εγώ φρόντιζα να τους προσεγγίσω με ενσυναίσθηση και δημιουργικότητα. Αγαπούσα τη δουλειά μου — ήξερα πως ήμουν καλός σε αυτό που έκανα. Δεν δίδασκα μηχανικά. Έμπαινα στην ψυχή του μαθήματος και των παιδιών.

Η απροσδόκητη διάγνωση που άλλαξε τα πάντα

Και ξαφνικά, όλο αυτό άλλαξε. Ένα ραντεβού στον γιατρό έγινε η αρχή του τέλους. Η διάγνωση: καρκίνος στους πνεύμονες, στο 4ο στάδιο. Αυτό σημαίνει πως η νόσος έχει ήδη εξαπλωθεί στο σώμα μου, χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Αν ακολουθούσα θεραπεία, ίσως να ζούσα έναν ακόμη χρόνο. Χωρίς αυτήν, μου απομένουν περίπου έξι μήνες.

Όταν η ζωή σου υπενθυμίζει ότι δεν έχεις τον έλεγχο

Στην καθημερινότητα πιστεύεις ότι έχεις χρόνο. Ότι μπορείς να κάνεις ταξίδια, να ζήσεις εμπειρίες, να συναντήσεις αγαπημένους. Λες: “Έχω χρόνο”. Μέχρι που μια μέρα δεν έχεις.

Η σκέψη ότι ο χρόνος σου τελειώνει σε διαλύει. Θυμώνεις, βρίζεις, γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Και τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι: πώς θες να ζήσεις τον λίγο χρόνο που σου απομένει;

Η δική μου απάντηση ήταν να μην κάνω θεραπεία. Όχι γιατί αμφισβήτησα την επιστήμη, αλλά γιατί δεν ήθελα να ξοδέψω τον λίγο χρόνο μου με χημειοθεραπείες και νοσοκομεία. Ήθελα να ζήσω. Έστω αυτό το λίγο, με τους δικούς μου όρους.

Δεν κάπνισα ποτέ, κι όμως φεύγω από καρκίνο στους πνεύμονες

Το πιο παράλογο είναι ότι δεν ήμουν ποτέ καπνιστής. Ούτε εγώ ούτε κάποιος από την οικογένεια μου. Ούτε καν στο εργασιακό περιβάλλον δεν βρισκόμουν συχνά σε χώρους με καπνό. Κι όμως, διαγνώστηκα με καρκίνο στους πνεύμονες. Όλα ξεκίνησαν με πόνους στο στήθος και στην πλάτη.

Έμαθα πως ο καρκίνος αυτός δεν αφορά μόνο τους καπνιστές. Μπορεί να προκληθεί από ουσίες όπως ο αμίαντος, τα φυτοφάρμακα, η ρύπανση, το ραδόνιο, η ακτινοβολία και το παθητικό κάπνισμα. Δεν ήξερα, δεν το φανταζόμουν καν.

Και ίσως το ότι δεν κάπνισα ποτέ ήταν ένας ακόμη λόγος για να απορρίψω τη θεραπεία. Αν δεν τον απέφυγα ως μη καπνιστής, γιατί να μπω σε έναν αγώνα που ήδη έχω χάσει; Προτιμώ να φύγω φυσικά… και με αξιοπρέπεια.

Η δυσκολία να μοιραστείς μια τέτοια αλήθεια

Πώς να πεις στους δικούς σου ότι πεθαίνεις; Πώς να τους εξηγήσεις ότι έχεις λίγους μήνες ζωής; Δεν μπορούσα να το κάνω εύκολα. Πάγωσα. Το είπα πρώτα στον καλύτερό μου φίλο. Έκλαψε περισσότερο από εμένα. Και τότε κατάλαβα… αυτοί που μένουν πίσω πονάνε περισσότερο.

Ήθελα να συνεχίσω κανονικά με τη δουλειά μου. Να τελειώσω τη χρονιά με την τάξη μου. Τους έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό και τους ώθησα να δώσουν κι αυτοί τον δικό τους. Τους άφησα να πετάξουν ψηλά, χωρίς να ξέρουν τίποτα για την κατάστασή μου.

Κάπνισα το πρώτο και τελευταίο τσιγάρο μου με έναν μαθητή. Μια και μοναδική ρουφηξιά. Δεν κατάλαβα τι βρίσκουν σε αυτό. Αλλά εκείνη τη στιγμή, αυτός ο μαθητής μου μίλησε για κάτι πολύ προσωπικό. Ίσως να άξιζε για εκείνη τη στιγμή.

Όταν το τέλος πλησιάζει

Το νιώθω ότι έρχεται. Κάθε πρωί το στήθος μου είναι βαρύ, οι ανάσες πιο δύσκολες, το σώμα δεν αντέχει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ, δυσκολεύομαι να οδηγήσω. Σταμάτησα να πιάνω τιμόνι — δεν θέλω να είμαι αιτία για να χαθεί κάποιος άλλος πριν από μένα.

Πήρα άδεια, έκλεισα τις εκκρεμότητές μου, και προσπαθώ να περάσω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με όσους αγαπώ. Όχι με μιζέρια ή θλίψη, αλλά με χαμόγελα. Θέλω να αφήσω πίσω μου καλές αναμνήσεις. Αν υπάρχει κάτι μετά, ας μείνει αυτό.

Το τελευταίο μήνυμα σε όσους μένουν πίσω

Είπα στη σύζυγό μου να προχωρήσει, να ζήσει, να ψάξει την ευτυχία. Να είναι δυνατή για την κόρη μας και να συνεχίσουν μαζί. Στην κόρη μου είπα πόσο περήφανος είμαι. Πως κουβαλά πάντα ένα κομμάτι μου μέσα της. Πως έχει όλη τη ζωή μπροστά της, και τη δύναμη να την κάνει δική της.

Και σε εσάς… σας λέω να μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο. Ούτε τη ζωή, ούτε τους ανθρώπους γύρω σας. Μην περιμένετε κάτι δραματικό για να αρχίσετε να ζείτε. Κάντε τώρα ό,τι σας γεμίζει. Διεκδικήστε τα όνειρά σας, μικρά και μεγάλα. Αφήστε κάτι όμορφο πίσω σας.

Και να θυμάστε: σεβαστείτε τη ζωή των άλλων, ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε. Δεν είναι δική σας για να την κρίνετε. Η δική σας είναι αυτή που μετρά. Και κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει.

Μέχρι τότε… κάντε τη να αξίζει.

Βογιατζής Ηλίας
Εξώφυλλο: Φωτογραφία Αρχείου – Newsitamea