Γεράσιμος Μιχελής: Η μοναδική ηθοποιός του Παρά Πέντε που στάθηκε περισσότερο στο πλευρό του

Λίγο πριν κλείσει τα 60 του χρόνια, ο Γεράσιμος Μιχελής έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του βαθιά θλίψη. Η απώλειά του βύθισε στο πένθος τους ανθρώπους που τον αγάπησαν, συνεργάστηκαν μαζί του ή απλώς τον γνώρισαν.

Μια σκληρή μάχη που έδωσε σιωπηλά

Ο Γεράσιμος Μιχελής πάλεψε γενναία με τη νόσο του κινητικού νευρώνα. Ήταν μια δοκιμασία που έμεινε γνωστή μόνο στους πιο κοντινούς του ανθρώπους – την οικογένειά του και μετρημένους φίλους. Δεν το διατυμπάνισε, δεν ζήτησε λύπηση. Ήταν θέμα αξιοπρέπειας για εκείνον, αλλά και επιλογή που ενίσχυσε τη μοναξιά του. Κανείς δεν βρέθηκε ουσιαστικά δίπλα του, όσο περνούσε αυτή τη δύσκολη διαδρομή.

Το τελευταίο διάστημα είχε αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Όχι μόνο λόγω της ασθένειάς του, αλλά και εξαιτίας των περιστάσεων που τον ώθησαν σε απομόνωση. Η μοναδική του επικοινωνία με τον έξω κόσμο γινόταν μέσα από τα social media. Εκεί μοιραζόταν στιγμές της καθημερινότητάς του, με την ελπίδα πως κάποιοι θα τις δουν. Τελικά, όμως, φάνηκε πως δεν τις πρόσεξε κανείς.

Η απόσταση από τους πρώην συνεργάτες

Ο κόσμος τον γνώρισε μέσα από τη σειρά «Παρά Πέντε» που προβλήθηκε πριν περίπου 20 χρόνια. Ήταν ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς του κοινού, αλλά η σχέση του με τους υπόλοιπους συντελεστές της σειράς δεν κράτησε για πολύ. Όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες δουλειές, η επαφή κόβεται όταν τελειώσουν τα γυρίσματα. Έτσι έγινε και σε αυτή την περίπτωση.

Μοναδική εξαίρεση ήταν η σχέση του με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, την τηλεοπτική «Ζουμπουλία». Με εκείνη συνέχισε να έχει επαφή και πέρα από τη σειρά, δημιουργώντας έναν δεσμό πιο σταθερό και ανθρώπινο.

Το μεγάλο του παράπονο

Ο Γεράσιμος Μιχελής ένιωθε πικρία γιατί κανένας από τους συναδέλφους του δεν πήγαινε να τον δει στο θέατρο. Παρόλο που ο ίδιος τους στήριζε, παρακολουθούσε τις παραστάσεις τους, εκείνοι δεν ανταπέδωσαν. Αυτό τον απογοήτευσε βαθιά και τον οδήγησε στο να απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από τον χώρο του θεάματος. Επέλεξε να βαδίσει μόνος, με την αξιοπρέπεια που πάντα τον χαρακτήριζε.

Η σιωπή, η αρρώστια και το τέλος

Η μοναξιά του γινόταν πιο βαριά όσο περνούσε ο καιρός. Δεν χτυπούσε το τηλέφωνο, δεν έρχονταν νέες προτάσεις. Η ασθένειά του προχωρούσε και η εικόνα του είχε αλλάξει σημαντικά. Τα σημάδια της αρρώστιας ήταν εμφανή, όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στη ψυχή.

Κι όμως, πάλεψε με αξιοπρέπεια μέχρι το τέλος. Χωρίς φωνές, χωρίς δημόσιες εξομολογήσεις, μόνο με τη δύναμη ενός ανθρώπου που πορεύτηκε ήσυχα, κρύβοντας τον πόνο του και κρατώντας το κεφάλι ψηλά.

Πηγή: youweekly.gr