Κέλλυ Πορφυρίδου: «Ο θυμός δεν καταλαγιάζει, ο θυμός μεγαλώνει», λέει η μητέρα της 23χρονης που σκοτώθηκε στα Τέμπη

Η Κέλλυ Πορφυρίδου που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, ήταν φοιτήτρια του τμήματος μουσουλμανικών σπουδών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Χθες, σε μια τελετή γεμάτη συγκίνηση και συμβολισμό, το πανεπιστήμιο της απέδωσε το πτυχίο της, το οποίο παρέλαβαν οι γονείς της, κρατώντας ζωντανή τη μνήμη της.

Μια τελετή γεμάτη συναισθήματα

Η στιγμή που οι γονείς της 23χρονης Κέλλυς κράτησαν το πτυχίο της στα χέρια τους ήταν βαθιά φορτισμένη. Ήταν μια αναγνώριση της πορείας της, αλλά και μια στιγμή που επισήμανε την απώλεια. Η μητέρα της, Άννα Καρατζόγλου, μίλησε στο newsit.gr για το πόσο δύσκολη ήταν αυτή η ημέρα:

«Η χθεσινή μέρα ήταν μία κίνηση τιμής και εκδήλωση τιμής για το παιδί μου και όφειλα να είμαι εκεί. Θέλω οτιδήποτε τιμά την κόρη μου και μπορώ να πω δύο λόγια για να τη συστήσω, να είμαι εκεί. Θα ήθελα, εννοείται, να είναι ζωντανό το παιδί μου και να παραλάβει το ίδιο το πτυχίο του και από κει και πέρα να είχε τη συνέχεια που η ίδια θα επιθυμούσε. Δεν είναι εύκολο, καθόλου εύκολο».

«Ο θυμός μεγαλώνει»

Η μητέρα της Κέλλυς δεν έκρυψε τα συναισθήματά της. Η απώλεια της κόρης της δεν είναι κάτι που μπορεί να ξεπεραστεί, ούτε να μετριαστεί με τον χρόνο. Ο θυμός και η οδύνη παραμένουν, και όπως τόνισε η ίδια, γίνονται όλο και πιο έντονα:

«Ο θυμός δεν καταλαγιάζει, ο θυμός μεγαλώνει».

Η φράση αυτή συνοψίζει τη δύσκολη πορεία των οικογενειών που έχασαν τα παιδιά τους σε αυτή την τραγωδία. Δεν πρόκειται μόνο για την προσωπική τους θλίψη, αλλά και για ένα συλλογικό αίσθημα αδικίας που εξακολουθεί να βαραίνει την κοινωνία.

Μια απώλεια που δεν ξεχνιέται

Η Κέλλυ, όπως και τα υπόλοιπα θύματα των Τεμπών, δεν θα ξεχαστεί. Οι γονείς της, η οικογένειά της, οι φίλοι και οι συμφοιτητές της κρατούν ζωντανή τη μνήμη της μέσα από στιγμές σαν κι αυτή – μέσα από το πτυχίο που συμβολίζει τους κόπους της, τα όνειρά της, τη ζωή που είχε μπροστά της.

Η μητέρα της Κελλυς περιέγραψε τα συναισθήματα της όταν βρέθηκε στην αίθουσα του πανεπιστημίου για να μιλήσει για την κόρη της κι έβλεπε τη φωτογραφία της και τριγύρω τους υπόλοιπους φοιτητές.

«Είναι πολύ δύσκολο αυτό που καλούνται οι γονείς να κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Τρομακτικά δύσκολο, γιατί είναι πολύ αντιφατικό και πονάει πολύ το να βλέπεις απλά τη φωτογραφία του παιδιού σου μέσα σε ένα χαρούμενο κλίμα, μέσα στα νιάτα, μέσα σε φοιτητές… Εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος ακόμα περισσότερο με την πραγματικότητα και σε πνίγει ακόμα περισσότερο το γιατί και το τι ακολούθησε όλο αυτό το τελευταίο διάστημα. Κυρίως όμως το γιατί. Από τη μία μαχαίρια που βλέπεις την φωτογραφία του παιδιού σου και από την άλλη θυμός. Ο θυμός δεν καταλαγιάζει, κάθε άλλο θα έλεγα, ο θυμός μεγαλώνει. Όσο περνάει ο καιρός και συνειδητοποιείς και κυρίως εμείς που ήρθαμε αντιμέτωποι με όλη αυτή την φρίκη και την πραγματικότητα, ο θυμός μεγαλώνει, γιγαντώνεται».

H μητέρα της 23χρονης φοιτήτριας πριν παραλάβει το πτυχίο του παιδιού της, ανέβηκε στο βήμα και προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της μίλησε για τη δική της Κέλλυ. Λόγια αληθινά, λόγια μιας πονεμένης μάνας που θέλει να συστήσει την κόρη της και σε εκίνους που δεν πρόλαβαν να τη γνωρίσουν.

«Η Κέλλυ μου ήταν ένα από τα θύματα του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη. Ήταν μόλις 23 ετών. Το τι έγινε το βράδυ εκείνο πιστεύω πως όλοι γνωρίζετε. Εδώ σε αυτόν τον χώρο, τέτοια μέρα δεν επιθυμώ, ούτε αρμόζει να αναφερθώ στη φρίκη εκείνης της νύχτας. Θέλω μόνο μέσα από κάποια λόγια μου να σας γνωρίσω το παιδί μου, την κούκλα μου, την Κέλλυ μου. Από την πρώτη στιγμή που την κράτησα στην αγκαλιά μου αισθάνθηκα τη ζωηράδα της. Από παιδί, ακούραστη, ζωηρή, περίεργη, ανυπόμονη, με ένα συνεχόμενο: ‘’Μετά, μαμά; Πού θα πάμε μετά, μαμά; Τι θα κάνουμε μετά, μαμά;’’

Μάτια εκφραστικά, χαρούμενα, φαντασία αστείρευτη, αίσθηση του φόβου καμία. Πάντα με το χαμόγελο. Δύσκολα σου άφηνε να καταλάβεις αν ήταν λυπημένη, αγχωμένη, κουρασμένη. Δυνατό και διαπεραστικό γέλιο. Φίλη πολύ. Η ψυχή της παρέας. Αυτή που ξεσήκωνε, που οργάνωνε, που ξεκλείδωνε τους ντροπαλούς και κλειστούς. Δοτική πολύ, πρόθυμη να βοηθήσει, προσπερνώντας οτιδήποτε ανούσιο. Λίγα γνώριζα. Τα περισσότερα μου τα είπαν οι φίλοι της, μετά που έφυγε.

«Θέλω να της πω πόσο πολύ την αγαπάμε»

«Την αποκαλούσα τη φασαρία του σπιτιού μας. Πολλές φορές προσπαθούσα να σταματήσω λίγο τη φόρα της, την έντασή της. Τώρα με πνίγει η ησυχία, μου είναι αφόρητη η απόλυτη τάξη. Δεν βαριόμουν ποτέ μαζί της. Γέλιο, έντονες συζητήσεις, διαφωνίες, πειράγματα και ήταν τρομερή στις μιμήσεις. Μου λείπει απίστευτα η ματιά της απέναντι στη ζωή, ο παρορμητισμός της, η παρέα της, η δυνατή αγκαλιά της. Η Κέλλυ είχε το ταλέντο να μετατρέπει οτιδήποτε απλό, δίνοντάς του χρώμα και πολλές φορές νόημα. Αγαπούσε πολύ τα ζώα, ήθελε να γνωρίζει ανθρώπους. Κατανοούσε και δικαιολογούσε με γενναιοδωρία ανθρώπους. Έκανε πολλά πράγματα μαζί, ήταν σαν να μην την έφτανε ο χώρος και χρόνος. Η Κέλλυ ήταν η προστατευτική και πολύτιμη αδερφή της μικρής μου. Η Θεά της μικρής μου, μιας μικρής τόσο μεγάλης πλέον σε οτιδήποτε αφορά εκείνη για τη δικαίωση εκείνης, σθεναρά και ταυτόχρονα ευλαβικά. Είχε πολλά όνειρα, πολλές επιθυμίες. Ήθελε απλά να ζήσει. Δεν της έδειχνα συχνά πόσο τη θαύμαζα, πόσο την καμάρωνα. Θεωρούσα δυστυχώς κάποια πράγματα δεδομένα και αυτονόητα. Αν με ακούσει, θέλω να της πω πόσο πολύ την αγαπάμε, πόσο περήφανη ήμουν για εκείνη. Είναι πολύ δύσκολο να συνοψίσεις το παιδί σου σε μερικές προτάσεις. Όσοι τη γνώριζαν είμαι σίγουρη πως δεν θα την ξεχάσουν. Όσοι τώρα ακούν για εκείνη να ξέρουν πως μέσα σε εκείνο το τρένο πίσω από τον αριθμό 57 υπήρξε ένα πανέμορφο, φωτεινό και χαμογελαστό πλάσμα, η Κέλλυ μας! Σας ευχαριστώ», είπε πριν κλείσει την ομιλία της η μητέρα της, Άννα Καρατζόγλου.

Είχε πολλά όνειρα»

Η μητέρα της Κέλλυς μιλώντας στο newsit.gr περιέγραψε τα όνειρα της κόρης της. Έντονα καλλιτεχνική φύση, είχε σκοπό να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από εκείνο των σπουδών της.

«Είχε πολλά όνειρα, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της. Δεν αποτελούσε εξαίρεση το δικό μου το παιδί. Τα όνειρα της ήταν ατελείωτα. Η Κέλλυ ήταν καλλιτεχνική φύση. Της άρεσε πάρα πολύ η ζωγραφική, το καλλιτεχνικό μακιγιάζ. Ήθελα προς τα εκεί να τραβήξει. Εγώ από την άλλη, το κλασσικό που κάνει κάθε γονιός, της έλεγα ‘’Οκ, μπήκες στη σχολή, ολοκλήρωσε τη και από εκεί και πέρα θα είμαι δίπλα σου να σε στηρίξω σε ό,τι άλλο θέλεις’’. Ήταν ένα παιδί μέσα στην ενέργεια και πάντα χαμογελαστό».

Το πανεπιστήμιο, με αυτή την κίνηση, έδειξε ότι η μνήμη της Κέλλυς Πορφυρίδου και όλων των νέων που χάθηκαν σε εκείνο το τραγικό δυστύχημα θα παραμείνει ζωντανή.