Με αιχμηρό κείμενο -που δεν δημοσιεύτηκε- αποχώρησε η Αγγ. Σπανού από την Athens Voice

Με ένα αιχμηρό κείμενο θέλησε η δημοσιογράφος και συγγραφέας Αγγελική Σπανού να δημοσιοποιήσει την αποχώρησή της από την ομάδα των αρθρογράφων της εφημερίδας Athens Voice, μετά από επιθέσεις που δέχθηκε για προηγούμενο άρθρο της.

Ωστόσο, η εφημερίδα δεν δημοσίευσε ποτέ το κείμενο της δημοσιογράφου, το οποίο εξηγούσε και τους λόγους της αποχώρησής της. Τελικά, το επίμαχο κείμενο είδε το φως της δημοσιότητας μέσω του ιστοχώρου της «Εφημερίδας Των Συντακτών».

Όλο το κείμενο, το οποίο περιγράφει αναλυτικά και το παρασκήνιο της αποχώρησης, έχει ως εξής:

«Σ΄ ένα χωριό ήταν ένας σιδηρουργός, ο οποίος κρίθηκε ένοχος ενός βαρύτατου εγκλήματος. Το δικαστήριο αποφάσισε πως για το έγκλημα αυτό θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Επειδή όμως ήταν ο μοναδικός σιδεράς στο χωριό κι επομένως ήταν απαραίτητη η παρουσία του, αλλά υπήρχαν τρεις ραφτάδες σ αυτό, πήραν και κρέμασαν στη θέση του σιδερά έναν από τους ραφτάδες».

Σ. Φρόιντ, “Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση”

Είχα σκεφτεί και άλλες φορές να σταματήσω την αρθρογραφία μου στην Athens Voice για να αποφύγω την έκθεση σε κακόβουλες επιθέσεις και προσβλητικά ή/και συκοφαντικά σχόλια από φανατικούς. Εχω δεχτεί τοξική ύλη σε μεγάλες ποσότητες από πρόσωπα που ιδεολογικοποιούν την εμπάθειά τους. Δεν το έκανα για συναισθηματικούς λόγους, γιατί το θεωρούσα αδυναμία και απογοητευτικό για ανθρώπους που με υποστήριζαν, δημόσια ή ιδιωτικά. Αλλά δεν το βλέπω πια έτσι.

Το τελευταίο κείμενό μου (“Αύριο δεν θα μείνω σπίτι”), που το έγραψα το πολύ σε πέντε λεπτά και εν θερμώ για να σχολιάσω αρνητικά, πολύ συνοπτικά, την γενική απαγόρευση του κολυμπιού χωρίς εξαιρέσεις για λόγους υγείας, προκάλεσε νέο γύρο επιθέσεων σε βάρος μου στο facebook με “επιχείρημα” ότι μύχια πρόθεσή μου είναι να κάνω αντιπολίτευση και να κηρύξω ανυπακοή στα μέτρα περιορισμού.

Τέτοια ενόχληση δεν μου περιήλθε ποτέ από την πλευρά της κυβέρνησης που, άλλωστε, προχώρησε σε διόρθωση του μέτρου με τη δημόσια δήλωση του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας Ν. Χαρδαλιά (το Σάββατο):

«Επίσης, σε σχέση με τους μέχρι σήμερα περιορισμούς, πρέπει να διευκρινίσουμε και να γίνει σαφές ότι αυτοί δεν αφορούν συμπολίτες μας με σοβαρά προβλήματα υγείας, που έχουν ανάγκη είτε σωματικής άσκησης, είτε άλλων θεραπευτικών πρακτικών, όπως το κολύμπι ή άλλους τρόπους αποκατάστασης.

Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι θα πρέπει να συνοδεύει την άσκησή τους αυτή, τόσο το απαραίτητο πιστοποιητικό, όσο και η απαραίτητη γνωμοδότηση του γιατρού τους.

Παιδιά με αυτισμό, συμπολίτες μας με σκλήρυνση κατά πλάκας, πολίτες σε φάσεις αποκατάστασης, είναι πάντα στο επίκεντρο της προσοχής μας, της φροντίδας μας, αλλά και του σεβασμού μας».

Είχαν προηγηθεί αρκετές αντιδράσεις όχι μόνο από πάσχοντες αλλά και από ανθρώπους που δεν έχουν ανάλογα προβλήματα υγείας αλλά έχουν ενσυναίσθηση και δεν κυριεύονται από τη βαθιά πεποίθηση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα κάνει όλα και πάντα καλά, μόνο τέλεια, και κάθε αντίρρηση ως προς αυτό είναι ύποπτη.

Πριν, όμως, διορθώσει η κυβέρνηση ένα προφανές λάθος, αυτόκλητοι πελταστές της ξεσάλωσαν στο facebook (όπου δεν έχω λογαριασμό). Και μάλιστα στην καταγγελία μου πρωταγωνίστησε αρθρογράφος της AV με το χειροκρότημα και άλλων αρθρογράφων της AV.

Δεν θα τους δώσω άλλη φορά τη χαρά να με κατασπαράξουν. Δεν θέλω να υπάρχω στο τοξικό τους σύμπαν, γι αυτό και θα τους αφήσω το χώρο ελεύθερο, σταματώντας την αρθρογραφία μου στην αγαπημένη μας Athens Voice.

Αντί αποχαιρετισμού παραθέτω ένα κείμενο που είχα γράψει και δεν δημοσίευσα μετά το bullying για τους “αντιΣΥΡΙΖΑ φίλους μου” (τον Αύγουστο του 2018) – σε ό,τι με αφορά παραμένει επίκαιρο.

Ωμό κρέας

Ελα στη θέση του φανατικού, του λυσσασμένου για την εξόντωση του άλλου, του τυφλωμένου από μανία εκδίκησης και καταστροφής. Ελα στη θέση εκείνου που μισεί και ξεχειλίζει από κακία, που θρέφεται από το δηλητήριό του και επιζητεί την τοξικότητα, που θέλει εδώ και τώρα νίκη με εξολόθρευση, με αφανισμό του εχθρού.

Ποιος Βολταίρος; Να διαβάσουμε Χαράρι που περιγράφει με ακρίβεια τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του homo sapiens και να κάνουμε αναγωγή στην ελληνική ταγματασφαλίτικη εκδοχή του. Δεν ακούει παρά μόνο τη φωνή του, την κραυγή του, αποστρέφεται τον διάλογο, θεωρεί αδυναμία την ανοχή, ύποπτη τη μετριοπάθεια, ακόμη πιο ύποπτα τα “ναι μεν αλλά”, τα στρογγυλέματα, τα συναινετικά, τα συνθετικά, τα ενωτικά, τα αντιπολωτικά.

Έλα στη θέση εκείνου που διψάει για αίμα, που θέλει να απολαύσει ξέσκισμα στην αρένα, που ηδονίζεται με τον κανιβαλισμό όποιου βγαίνει από το κοπάδι, που θέλει να τον τελειώσει, να τον δει να σέρνεται, να ταπεινώνεται, να εξευτελίζεται, να τιμωρείται για να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή, να μην ξεστρατίσουν κι άλλοι.

Πριν φτάσει εδώ πέρασε πολλά. Δέχθηκε ύβρεις, λοιδορίες, διασυρμό. Του επιτέθηκαν, τον προσέβαλαν, προσπάθησαν να τον τρομάξουν, να τον απομονώσουν, να τον εξολοθρεύσουν. Τώρα, λοιπόν, είναι η σειρά του. Θα κάνει τα ίδια και χειρότερα. Θα τραμπουκίσει όσο τον τραμπούκισαν. Θα φτύσει όσο τον έφτυσαν. Και αν χρειαστεί θα φάει ωμό κρέας – αρκεί να υπάρχει κοινό για να τον χειροκροτήσει, να τον εξωθήσει και να τον δικαιώσει.

Αν του πουν ότι μοιάζει πια με τους διώκτες του, ότι έγινε ίδιος με τους απέναντί του, θα εξοργιστεί ακόμη περισσότερο. Γιατί απλά δεν θέλει να υπάρχουν οι απέναντι ώστε να τους μοιάζει ή να μην τους μοιάζει, θέλει μόνο να καθαρίσει ο τόπος και από αυτούς τους βρωμερούς και από τους “μεσαίους” που τους κάνουν πλάτες.

Τα πράγματα είναι απλά: Η θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν. Έτσι το έλεγαν οι άλλοι και έτσι θα γίνει. Μόνο που θα αντιστραφούν οι ρόλοι, θα αλλάξουν τα υποκείμενα και θα μείνει ίδια η διαδικασία.

Ή μ εμάς ή με τους άλλους. Δεν υπάρχουν σκιές και αποχρώσεις, ενδιάμεσοι χώροι και κάτι ανάμεσα. Τα χαρακώματα είναι ορισμένα και κανείς δεν έχει δικαίωμα να μπερδεύεται και να μετεωρίζεται.

Ένας καλός άνθρωπος που δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ακαδημαϊκός, μου είπε ότι “κάποια στιγμή θα τελειώσει ο εμφύλιος και πρέπει να είμαστε εκεί”. Δεν είμαι σίγουρη για το πότε θα τελειώσει ο εμφύλιος ούτε για το αν πρέπει να είμαστε όλοι εκεί.

Μια αλήθεια μπορεί να είναι ότι ο φανατισμός αφορά έναν μικρόκοσμο λίγων χιλιάδων ανθρώπων που, όμως, κάνουν πολλή φασαρία.

Οι περισσότεροι εκεί έξω μάλλον είναι απογοητευμένοι και παραιτημένοι από τις συλλογικές μάχες, φοβούνται περισσότερα από όσα ελπίζουν και δεν έχουν κουράγιο για μεγάλες διεκδικήσεις ούτε για μεγάλες αφηγήσεις.

Μια άλλη αλήθεια μπορεί να είναι ότι στο χωριό θα υπάρχουν πάντα περισσότεροι ραφτάδες από σιδεράδες.