Κική: Ο άντρας μου είχε καρκίνο όταν ήμουν έγκυος. Είμαι 31 ετών χήρα μαμά και …

«Ο Άρης και εγώ ήμασταν παντρεμένοι 3 χρόνια.

Είχε καρκίνο στον εγκέφαλο πριν παντρευτούμε. Πέθανε στα χέρια μου. Ο σύζυγός μου είχε καρκίνο στον εγκέφαλο, όταν το παιδί μας ήταν ακόμη στην κοιλιά μου. Ήξερα από πριν γεννηθεί ότι είναι καταδικασμένο να μεγαλώσει χωρίς πατέρα. Το ήξερα, αλλά συνέχισα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω.» ????

Η φοβερή εξομολόγηση μιας χήρας μητέρας που ο συζυγός της “έφυγε” από καρκίνο όταν εκείνη ήταν έγκυος..

Μόνο ένα καλό βγαίνει από το θάνατο ενός συζύγου.

Σε περίπτωση που γούρλωσες τα μάτια, πλάκα κάνω. Κανένα καλό δεν βγαίνει. Απλά ήθελα να αλαφρύνω κάπως το κλίμα πριν ξεκινήσω. Εν πάση περιπτώσει, για να μπούμε στο θέμα, ο σύζυγός μου πέθανε. Αυτό κάνει χήρα εμένα, στα 31 μου και ορφανό το παιδί μας κατά 50%.

Ο Άρης και εγώ ήμασταν παντρεμένοι 3 χρόνια. Είχε καρκίνο στον εγκέφαλο πριν παντρευτούμε. Πέθανε στα χέρια μου. Ο σύζυγός μου είχε καρκίνο στον εγκέφαλο, όταν το παιδί μας ήταν ακόμη στην κοιλιά μου. Ήξερα από πριν γεννηθεί ότι είναι καταδικασμένο να μεγαλώσει χωρίς πατέρα. Το ήξερα, αλλά συνέχισα. Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ να τα καταφέρουμε. Εξωσωματική στην εξωσωματική, αλλά είδαμε αποτέλεσμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω.

Πόσο δύσκολο είναι πια να μεγαλώνεις μόνη ένα παιδί, σκέφτηκα; Πολλές γυναίκες το κάνουν! Και ναι, το κάνουν μια χαρά.

Δεν εννοώ τις γυναίκες που είναι όλη μέρα στο Facebook και γράφουν «Πφφφ, τα φτυσα. Ο άντρας μου πήγε τριήμερο στη Θεσσαλονίκη με τη δουλειά του και με άφησε μόνη με τους γονείς μου, τα πεθερικά μου, τα κουνιάδια, τις νύφες, τα συμπεθέρια και το μπατζανάκη του κουμπάρου του Προκόπη. Πώς θα τα βγάλω μόνη μου πέρα; Προσευχηθείτε για μένα». Για δουλειά πήγε, μαντάμ και για 3 μόνο μέρες και σε άφησε με μισό στρατό σεκιουριτάδες. Έτσι νομίζεις είναι η μοναξιά;

Εννοώ γυναίκες σαν εμένα, που εντελώς ξαφνικά βρέθηκαν στο ρόλο του μονογονέα. Γυναίκες που πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά τους ότι ο μπαμπάς τους δεν είναι σε επαγγελματικό ταξίδι, ούτε ξαναπαντρεύτηκε και ζει μακριά με την γραμματέα του και τα νέα τους παιδιά.

Ο μπαμπάς του Κωστή μου είναι νεκρός, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχω κάποιον που να ξέρει να ξεχωρίζει αν έχει πυρετό ή όχι και να διαβάζει αυτό το θερμόμετρο με τον υδράργυρο που ποτέ δεν κατάφερα να διαβάσω. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει όταν το χρειαστώ, αλλά δεν παύουν όλα να περνάνε πια από τα χέρια μου και μόνο. Είμαι τυχερή γιατί έτσι και αρρωστήσω και καταφέρω να συρθώ για να πάω από το μπάνιο στο δωμάτιό μου, έχω μια μαμά που ό, τι ώρα και να την πάρω θα έρθει τρέχοντας και ας μένει μακριά, για να βάλει το παιδί για ύπνο και να του διαβάσει παραμύθια.

Με σύντροφο στο πλευρό σου και οι δυσκολίες είναι αρκετές, φαντάσου και χωρίς εκείνον πώς είναι. Η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί δουλειά και τεχνικές, που δύο άτομα δεν φτάνουν για να τα βγάλουν πέρα. Έχεις ένα ζιζάνιο να τρέχει όλη μέρα μες στο σπίτι και που η επαφή και μόνο με τα μάτια δεν αρκεί για να το καθηλώσει και να το κάνει να ησυχάσει.

Η χηρεία είναι τελικά μια κατάσταση πιεστική που εύκολα μπορεί να σε κάνει να κλατάρεις. Πρώτον κάνει τους άλλους να αισθάνονται άβολα. Ξένοι κοιτάνε τη βέρα μου και μετά τα μαύρα μου ρούχα και όταν με ρωτάνε παραξενεμένοι «Πού είναι ο μπαμπάς του παιδιού σου;», τους απαντώ ένα ξερό «Είναι νεκρός» και τους αφήνω να μαζέψουν τα σαγόνια τους από το πάτωμα, ενώ αποχωρώ. Επίσης, κλαίω κάθε φορά που ακούω το τραγούδι που χορέψαμε στο γάμο μας, κάτι που φέρνει επίσης τους άλλους σε δύσκολη θέση.

Όλες οι ευθύνες έχουν πέσει πάνω μου. Έχω ευθύνη απέναντι στο σύζυγό μου και στο γιο μας. Είναι δική μου δουλειά να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη του πατέρα του σε ένα παιδάκι που έχει τα ίδια μάτια και χαμόγελο με εκείνον. Πρέπει εγώ να τον βοηθήσω να θυμάται και να μην ξεχάσει ποτέ πόσο τον αγαπούσε ο μπαμπάς του και ότι το σύντομο πέρασμα στη ζωή του μόνο μάταιο δεν ήταν. Είναι δική μου δουλειά να διασφαλίσω ότι όλο αυτό που συνέβη δεν θα καθορίσει τη ζωή του και ότι το ψυχολογικό φορτίο δεν θα τον συνθλίψει.

Δεν θα άλλαζα τον άντρα μου με τίποτα κι ας έζησα τόσο λίγο πλάι του. Ακόμα κι αν μου λέγανε ότι θα ζήσω με κάποιον άλλο 50 χρόνια και θα κάναμε πολλά παιδιά, πάλι τον ίδιο θα διάλεγα. Είχα πρώην φίλους που ζουν ακόμη. Όχι, ευχαριστώ. Ήταν τιμή μου που γνώρισα και αγάπησα κάποιον σαν αυτόν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χαμογελάσω πικρά όταν ο γιος μου λέει με υπερηφάνεια στα παιδιά στην παιδική χαρά: «Ο μπαμπάς μου είναι στον ουρανό και με βλέπει από κει ψηλά!»

Είμαι περήφανη που έχω ένα παιδί που μπορεί και μιλάει για δύσκολα πράγματα, όπως ο θάνατος. Υπάρχουν ενήλικες που δεν μπορούν να το συζητήσουν αν δεν χτυπήσουν πρώτα μερικά ποτά. Μιλάει για θέματα, όπως ο θάνατος, η χηρεία και ο καρκίνος με τέτοια άνεση και ευκολία που φέρνει τους άλλους σε δύσκολη θέση.

Και ξέρεις γιατί; Γιατί αυτά είναι θέματα που μας αφορούν όλους. Όχι συγκεκριμένα ο καρκίνος. Όλα τα άσχημα της ζωής.

Όλοι λένε ότι τα παιδιά μιμούνται και μαθαίνουν μέσα από παραδείγματα. Γι’ αυτό και εγώ δείχνω στο γιο μου ότι οι γυναίκες είναι δυνατές και ικανές και το ίδιο είναι και αυτός.

Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους τους μόνους γονείς. Δύναμη, αισιοδοξία και χαρά, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.

Κική

singleparent