Μαρτυρία ενός βασανιστή: Δεν θα συγχωρεθώ ποτέ για το Αμπού Γκράιμπ

Μαρτυρία ενός βασανιστή: Δεν θα συγχωρεθώ ποτέ για το Αμπού ΓκράιμπaΟ Eric Fair είναι βετεράνος του Αμερικανικού στρατού.

Το 2004 ήταν ανακριτής στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ και συμμετείχε ενεργά στα βασανιστήρια. Όταν διέρρευσαν οι φωτογραφίες από τα βασανιστήρια στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ, η κυβέρνηση Μπους επιχείρησε να τις παρουσιάσει ως μεμονωμένα περιστατικά. Ο Φερ ήταν από τους πρώτους που είπαν πως επρόκειτο για συνήθεις πρακτικές. Σε άρθρο του στους New York Times, μιλά για το πως διαχειρίζονται οι Αμερικανοί, την φριχτή αυτή ενοχή.

Πώς μετά από χρόνια που εθελοτυφλούσαν, πρέπει να κοιτάξουν τώρα τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Η έκθεση για τα βασανιστήρια μας θυμίζει ποια ήταν η χώρας μας, είναι ο τίτλος του άρθρου.

Τους τελευταίους 6 μήνες διδάσκω δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο Λίχαι. Στο παρελθόν ήμουν στρατιώτης, αστυνομικός, ανακριτής. Το να με αποκαλούν λοιπόν “Καθηγητή” και να δίνω εργασίες για το σπίτι, ήταν τεράστια αλλαγή. Ωστόσο, το ίδιο το θέμα του μαθήματος, “γράφοντας για τον πόλεμο”, δεν μου επέτρεψε να αφήσω πίσω μου τις μνήμες που με καταδιώκουν την τελευταία δεκαετία. Η διδασκαλία ενός μαθήματος για τον πόλεμο, μου θυμίζει καθημερινά πως δεν είμαι καθηγητής Πανεπιστημίου.

Ήμουν ανακριτής στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ. Βασάνιζα.

Δεν περνά ούτε μέρα, ούτε λεπτό που να μην σκέφτομαι αυτό που έγινε εκεί.

Μια μέρα ζήτησα από τους φοιτητές να θυμηθούν πως ένιωσαν όταν αποκαλύφθηκαν οι φωτογραφίες που έδειχναν τα βασανιστήρια στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ.

Με κοίταξαν με απορία, λες και έπρεπε να ξέρουν κάτι και ντρέπονται να παραδεχτούν πως το αγνοούν. Οι περισσότεροι απέφευγαν να με κοιτάξουν στα μάτια, άλλοι έγνεψαν αδιάφορα και κάποιοι άλλοι απλά χασμουρήθηκαν. Ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τη γενιά που δεν θεωρεί την αποκάλυψη των φωτογραφιών του Αμπού Γκράιμπ σημαντικό ορόσημο στη ζωή τους. Δεν τους κατηγορώ. Τότε πήγαιναν ακόμη δημοτικό, αυτά είναι πια ιστορία. Είναι απάντηση σε ένα τεστ.

Κοιτάζοντας τα ανέκφραστα πρόσωπα τους, συνειδητοποίησα ότι μπορούσα πια να νιώσω ανακούφιση. Το Αμπού Γκράιμπ θα ξεθωριάσει στη μνήμη. Μόνο αν το αφήσω όμως να ξεθωριάσει. Έχω δημοσιεύσει άρθρα σε εφημερίδες περιγράφοντας πως κακοποιούσαμε τους Ιρακινούς κρατούμενους. Έδωσα συνεντεύξεις, μίλησα με τη Διεθνή Αμνηστία, ομολόγησα τα πάντα σε έναν δικηγόρο από το Υπουργείο Δικαιοσύνης και σε δύο αξιωματούχους της εξεταστικής επιτροπής του Στρατού. Τα είπα όλα. Δεν είναι δύσκολο να υποκριθώ πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Εκείνη την ημέρα στην τάξη, μπήκα στον πειρασμό να αφήσω την απάθεια να απαλύνει τις οδυνηρές αλήθειες της ιστορίας. Δεν χρειαζόταν να είμαι πια ο πρώην ανακριτής του Άμπου Γκράιμπ. Ήμουν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο.

Δεν είμαι όμως. Ήμουν ανακριτής στο Άμπου Γκράιμπ. Βασάνιζα.

Τελικά ενθάρρυνα τους φοιτητές να βρουν τις φωτογραφίες του Αμπού Γκράιμπ και να καταγράψουν τις αντιδράσεις τους. Μιλήσαμε πολύ για τα βασανιστήρια που γίνονταν και τους έδειξα και κάποια από τα δικά μου γραπτά. Με αποκαλούν ακόμα “καθηγητή” , αλλά υποψιάζομαι πως δεν με θεωρούν πια.

Απόψε η Γερουσία έδωσε στη δημοσιότητα την έκθεση για τα βασανιστήρια. Πολλοί ήταν αυτοί που σοκαρίστηκαν από όσα περιλαμβάνει: πληθώρα αναφορών για εικονικούς πνιγμούς, στέρηση ύπνου ακόμα και μία εβδομάδα, φριχτά και εξευτελιστικά βασανιστήρια που αποκαλούνταν “κλίσματα”. Δεν εξεπλάγην. Σας διαβεβαιώνω πως έγιναν κι άλλα. Πολλά παραμένουν ακόμα απόρρητα.

Οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν διαβάσει την έκθεση. Οι περισσότεροι δεν θα την διαβάσουν ποτέ. Παραμένει όμως μια μόνιμη υπενθύμιση του κράτους που κάποτε υπήρξαμε. Στο μέλλον σε κάποια τάξη, ο καθηγητής θα ζητήσει από τους φοιτητές να διαβάσουν για όλα όσα αυτή η χώρα έκανε στις αρχές του 21ου αιώνα. Θα τους δώσει αποσπάσματα από την έκθεση της Γερουσίας για τα βασανιστήρια. Θα υπάρξουν κενά βλέμματα και απαθή χασμουρητά. Θα υπάρξουν εργασίες και μελέτες. Οι φοιτητές θα μάθουν ότι η χώρα τους δεν τους κάνει πάντα περήφανους.

Έρικ Φαιρ, βετεράνος του Αμερικανικού Στρατού.

Πηγή