Το μοναδικό έγκλημα που δεν «αγγίζει» ο Πάνος Κοκκινόπουλος: «Με σόκαρε τόσο πολύ που δεν την έκανα»

Ο σκηνοθέτης Πάνος Κοκκινόπουλος, γνωστός για τις σειρές «Κόκκινος Κύκλος» και «10η Εντολή» που ανέδειξαν συγκλονιστικά εγκλήματα, έχει δηλώσει πως υπάρχει μία ιστορία που δεν μπορεί να αγγίξει. Μια υπόθεση τόσο σκληρή, που, όπως λέει, δεν θα την έκανε ποτέ.

«Με σόκαρε τόσο πολύ που δεν την έκανα. Δεν μπορώ, με τα μικρά παιδιά με πιάνει κάτι και δεν μπορώ. Είναι από τα εγκλήματα που με έχουν ταράξει πιο πολύ και με το οποίο δεν έχω καταπιαστεί κι ούτε πρόκειται», έχει πει ο ίδιος σε συνεντεύξεις του.

Και συνεχίζει: «Αν κάποιος πειράξει το παιδί μου, μπορεί να τον σκοτώσω. Εκεί το θυμικό ξεπερνά τη λογική».
Η υπόθεση για την οποία μιλά είναι εκείνη του Μανώλη Δουρή — του «παιδοκτόνου της Ερμιόνης».

Το έγκλημα που συγκλόνισε την Ελλάδα

Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1993 όταν ο 6χρονος Νίκος Δουρής βρέθηκε νεκρός και κακοποιημένος σεξουαλικά. Είχε βγει να παίξει στη γειτονιά, αλλά δεν γύρισε ποτέ. Η οικογένεια δήλωσε την εξαφάνιση και λίγες ώρες αργότερα ο πατέρας του, Μανώλης, μαζί με ένα από τα επτά του παιδιά, βρήκαν το άψυχο σώμα του μικρού σε μαντρότοιχο κοντά στο σπίτι.

Πρώτα βιάστηκε και μετά πέθανε από ασφυξία

Ο ιατροδικαστής κατέληξε ότι ο μικρός Νίκος πέθανε από ασφυξία, αφού πρώτα είχε βιαστεί. Ο δράστης του είχε κλείσει τη μύτη και το στόμα. Η εικόνα του πατέρα να θρηνεί δημόσια μπροστά στις κάμερες συγκλόνισε τη χώρα.

Λίγο μετά, όμως, η υπόθεση παίρνει απρόβλεπτη τροπή. Η αστυνομία συλλαμβάνει τον ίδιο τον πατέρα, καθώς εντόπισε αντιφάσεις στις καταθέσεις του και θεώρησε ύποπτο το γεγονός ότι βρήκε τόσο γρήγορα το σώμα του παιδιού.

Κατά την ανάκριση, ο Μανώλης Δουρής υποστήριξε: «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου». Η κοινή γνώμη εξαγριώθηκε και ο Τύπος τον παρουσίασε ως «κτήνος» και «ανθρωπόμορφο τέρας».

Από την ομολογία στην άρνηση

Λίγες ημέρες μετά την κηδεία, ο Δουρής αλλάζει στάση. Πλέον δηλώνει αθώος. «Αν το έκανα εγώ, να τιμωρηθώ», έλεγε, ενώ σε μια στιγμή απευθύνεται στη σύζυγό του: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου με τον εραστή σου, με τον οποίο σκοτώσατε τον Νίκο».

Παρά τις νέες δηλώσεις, ο Δουρής κρίθηκε προφυλακιστέος.

Τα ψυχικά τραύματα του πολέμου

Ο κατηγορούμενος είχε πολεμήσει στην Κύπρο το 1974, γεγονός που άφησε βαθύ ψυχολογικό αποτύπωμα. Οι γιατροί είχαν διαγνώσει το λεγόμενο «σύνδρομο της Κύπρου». Έπαιρνε ισχυρά ηρεμιστικά και ισχυριζόταν ότι υπέφερε από κρίσεις που του «θόλωναν το μυαλό».

Οι ξένες τρίχες και τα νέα στοιχεία

Η δίκη συγκλόνισε τη χώρα. Κανείς δικηγόρος δεν ήθελε να αναλάβει τον Δουρή και το κράτος όρισε αυτεπάγγελτα τον Βασίλη Καρύδη. Εκείνος, μελετώντας την υπόθεση, κατέληξε ότι ο κατηγορούμενος ήταν αθώος. Παρουσίασε μάλιστα στοιχεία: στο σώμα του παιδιού βρέθηκαν τρίχες γεννητικών οργάνων που δεν ανήκαν στον Δουρή.

Ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης σημείωσε: «Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος».

Παρά τα στοιχεία, στις 23 Νοεμβρίου 1994 ο Μανώλης Δουρής καταδικάστηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία, ένα έτος για ασέλγεια και 20 χρόνια για βιασμό.

Ο «άγραφος νόμος» των φυλακών

Η απόφαση προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και μέσα στις φυλακές. Οι κρατούμενοι της Τρίπολης απείλησαν με εξέγερση αν μεταφερόταν εκεί ο παιδοκτόνος. Έτσι, ο Δουρής στάλθηκε τελικά στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας.

Κατά τη μεταγωγή του, δέχθηκε άγριο ξυλοδαρμό και βιασμό από βαρυποινίτες που «τήρησαν» τον άγραφο κώδικα των φυλακών. Όταν έφτασε, το πρόσωπό του ήταν πρησμένο και αγνώριστο.

Μέσα στη φυλακή η βία συνεχίστηκε. Οι Αρχές αναγκάστηκαν να τον μετακινούν διαρκώς. Μέσα σε δύο χρόνια, ο Δουρής είχε περάσει από τέσσερα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Το τέλος ενός ανθρώπου και τα αναπάντητα ερωτήματα

Στις 24 Φεβρουαρίου 1996, ο Μανώλης Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος μέσα στο κελί του στις φυλακές της Τρίπολης, με καλώδιο τηλεόρασης.

Ήταν αυτοκτονία από τύψεις; Από ντροπή; Ή μήπως από απελπισία, για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει ποτέ;