Στη χώρα των ανεύθυνων πολιτικών ακούσαμε συγγνώμη από τον Φουντούλη…

Στην πιο μεγάλη στιγμή της αθλητικής καριέρας του ο αρχηγός της εθνικής ομάδας πόλο, Γιάννης Φουντούλης, αισθάνθηκε άσχημα που πανηγύρισε μαζί με τους συμπαίκτες του, ενώ η Ελλάδα καίγεται.

«Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για τη χαρά που εκδηλώνουμε, αλλά καταλαβαίνετε πως αγωνιζόμαστε για αυτό το πράγμα σε όλη μας τη ζωή. Σήμερα γράφτηκε ιστορία, το μόνο που μας μένει είναι με τι γράμματα θα τη γράψουμε. Όλοι έχουμε επηρεαστεί από αυτά που γίνονται στην Ελλάδα με τις φωτιές και τον πόνο που έχουν προκαλέσει.

Δεν μπορώ να αφιερώσω την εμφάνιση, δεν νομίζω ότι μια νίκη μπορεί να απαλύνει τον πόνο για τις ανθρώπινες ζωές ή τις περιουσίες που χάνονται. Ελπίζω να περιοριστούν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και να μην κινδυνεύσει άνθρωπος, ζώο ή η φύση περισσότερο».

Μόλις είχε ολοκληρωθεί ο ημιτελικός κόντρα στην Ουγγαρία. Η Ελλάδα νίκησε και θα παίξει την Κυριακή στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο προπονητής της εθνικής ομάδας, Θοδωρής Βλάχος, μίλησε στην ΕΡΤ με τα μάτια δακρυσμένα και δεν ήταν η συναισθηματική φόρτιση μόνο για τη σπουδαία νίκη, αλλά και για την κατάσταση που επικρατεί πίσω στην πατρίδα τις τελευταίες ημέρες.

Και μετά μίλησε ο αρχηγός της εθνικής ομάδας πόλο. Ο Γιάννης Φουντούλης είναι 33 χρόνων. Έχει ζήσει ως αθλητής μεγάλες στιγμές. Και αυτή είναι η σπουδαιότερη.

Και, όμως, τόσο αυτός, όσο και τα άλλα παιδιά που εκπροσωπούν την ελληνική υδατοσφαίριση στο Τόκιο πανηγύρισαν με σφιγμένο το στομάχι. Και ένιωσαν ακόμα και την ανάγκη να απολογηθούν που χάρηκαν για τη δική τους επιτυχία, την ώρα που κάποιοι στη χώρα τους δοκιμάζονται.

Και βγήκε ο Φουντούλης, σαν να ένιωσε ένοχος ο άνθρωπος αν είναι δυνατόν, και είπε συγγνώμη!

Σε μια χώρα στην οποία αυτή η λέξη δεν ακούστηκε, ούτε για το τυπικό, από κανέναν υπεύθυνο σε καμία καταστροφή, σε καμία κακή διαχείριση άσχημων καταστάσεων, σε κανένα πένθος, σε κανένα πένθος, ένας αθλητής με τα μάτια υγρά την είπε.

Απολογήθηκε για ποιο λόγο; Επειδή χάρηκε για την επιτυχία του; Ζήτησε συγγνώμη για τη χαρά του. «Εμείς εδώ απλά παίζουμε πόλο» είπε.

Ας μην πάρουν το χρυσό μετάλλιο, ας μην έπαιρναν καν μετάλλιο. Δεν έχει σημασία. Αρκεί που έχουν καρδιά, ψυχή, ταπεινότητα και ήθος. Αρκεί που αποτελούν σωστά πρότυπα.

Σε μια χώρα που αυτοί που απολαμβάνουν την εξουσία κοιτούν μόνο την πάρτη τους και δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους να πουν «συγγνώμη» για μην δείξουν ότι ευθύνονται για κάτι, υπάρχουν άνθρωποι που πάντα θα έχουν ενσυναίσθηση: θα αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες της κοινωνίας, ίσως επειδή κι αυτοί δεν αποτελούν εξέχουσες μειονότητες, αλλά επειδή είναι μέλη της πλειοψηφίας που πλήττεται. Επειδή «νιώθουν».

Δεν ακούσαμε συγγνώμη για τις πυρκαγιές που δεν αντιμετωπίστηκαν.

Δεν ακούσαμε συγγνώμη για ανθρώπους που χάθηκαν σε νοσοκομεία που δεν ήταν επαρκώς εξοπλισμένα.

Δεν ακούσαμε συγγνώμη όταν μας έπνιξαν πλημμύρες επειδή δεν είχαν γίνει τα κατάλληλα έργα.

Δεν ακούσαμε συγγνώμη όταν μείναμε άνεργοι ή όταν μας έπαιρναν οι τράπεζες τα σπίτια μας λόγω της οικονομικής κρίσης.

Δεν ακούσαμε συγγνώμη όταν είδαμε τα παιδιά μας να φεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Δεν ακούσαμε συγγνώμη για την ανικανότητά τους να βοηθήσουν τον τόπο στις δύσκολες στιγμές.

Δεν ακούσαμε ποτέ συγγνώμη για τίποτα. Αντίθετα όλα ήταν πάντα καλά καμωμένα από τους υπεύθυνος. Σε αυτή τη χώρα ζούμε…

Άλλοι χρωστούν «συγγνώμες» όχι ο Φουντούλης και οι άλλοι αθλητές. Συγγνώμη από εμάς που δεν μπορούμε να χαρούμε όπως τους αξίζει.

ΥΓ: Η εθνική ομάδα πόλο δίδαξε τον δρόμο της προσπάθειας, της υπομονής και της αρετής. Είναι μια μέρα δικαίωσης για όλους όσοι «έφτυσαν» αίμα στις πισίνες (σε παγωμένες πισίνες πολλές φορές τον χειμώνα, με τα πλακάκια διαλυμένα, χωρίς αποδυτήρια, χωρίς οικονομική υποστήριξη) και υπηρέτησαν την ελληνική υδατοσφαίρισή, που εκπροσωπεί σταθερά τον ελληνικό αθλητισμό στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εδώ και δεκαετίες. Τούτη την ώρα της μεγάλης χαράς, ας επιτραπεί μια αναφορά σε έναν αθλητή που δεν ζει για να πανηγυρίσει μαζί τους/μας. Στον σπουδαίο αρχηγό, στον Νώντα Σαμαρτζίδη που «χάθηκε» πρόωρα στις 22 Ιουνίου 1996…