Η ιστορία μιας γυναίκας που βίωσε την εγκατάλειψη από τα ίδια της τα παιδιά, αλλά δεν ξέχασε ποτέ τη συμπεριφορά τους, ακόμη και όταν εκείνα άρχισαν να θυμούνται την ύπαρξή της.
Με άφησαν μόνη γιατί στάθηκαν στον πατέρα τους
Όταν ο σύζυγός μου έφυγε με μια νεότερη γυναίκα, τα παιδιά μου διάλεξαν το μέρος του. Ήταν ένας άνθρωπος με κύρος — διευθυντής μεγάλης επιχείρησης — και, για αυτούς, ήταν πιο εύκολο να σταθούν δίπλα του. Κανείς δεν έμεινε μαζί μου. Βρέθηκα εντελώς μόνη.
Τα χρόνια περνούσαν και η σιωπή από τα παιδιά μου ήταν εκκωφαντική. Ούτε ένα τηλεφώνημα, ούτε μια επίσκεψη. Μάθαινα νέα τους μόνο από κοινούς γνωστούς: ταξίδια με τον πατέρα τους και τη νεαρή του σύντροφο, βόλτες σε ζεστές χώρες, δείπνα σε ακριβά εστιατόρια, σχέδια για το μέλλον.
Εγώ ήμουν εκεί. Στο άδειο μου διαμέρισμα. Κάθε νέα πληροφορία για τις χαρές τους ήταν για μένα μια νέα πληγή.
Ξεκίνησα πάλι από την αρχή, μόνη μου
Κάποια στιγμή το κατάλαβα: έπρεπε να σταματήσω να ελπίζω. Έπρεπε να ζήσω για μένα. Έτσι, πήρα τη μεγάλη απόφαση και έφυγα στο εξωτερικό για δουλειά.
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ένιωσα ελεύθερη. Όταν ολοκληρώθηκε το επαγγελματικό μου ταξίδι, επέστρεψα με κάποια χρήματα που είχα μαζέψει. Έκανα ανακαίνιση στο παλιό μου σπίτι, το γέμισα με καινούρια έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές. Και φρόντισα να κρατήσω ένα καλό ποσό στην άκρη για τα γηρατειά μου.
Ο θάνατος του πρώην συζύγου και η απρόσμενη κληρονομιά
Στο μεταξύ, τα παιδιά μου είχαν πλέον φτιάξει τις δικές τους ζωές. Είχαν οικογένειες, παιδιά, μεγάλες γιορτές. Δεν επικοινωνούσαν μαζί μου. Μέχρι που συνέβη το αναπάντεχο: ο πρώην άντρας μου πέθανε από έμφραγμα.
Η περιουσία του; Ολόκληρη στην νεαρή του γυναίκα. Τα παιδιά μου δεν πήραν τίποτα. Κι εκεί άρχισαν να με θυμούνται.
Ξαφνικά άρχισαν οι επισκέψεις. Μικρά δωράκια, γλυκά, φρούτα. Μιλούσαν με ενδιαφέρον, ρωτούσαν πώς είμαι. Τους υποδέχτηκα με χαμόγελο, αλλά ήξερα καλά: κάτι περίμεναν.
Η κόρη μου αρχίζει να δείχνει τις προθέσεις της
Είμαι πλέον 72 ετών. Νιώθω υγιής και γεμάτη ενέργεια. Όμως τελευταία, η κόρη μου άρχισε να μιλά έμμεσα για το μέλλον.
«Ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε μια διαθήκη», είπε δήθεν τυχαία.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ήρθε και η εγγονή μου να με επισκεφτεί. Παντρεύτηκε μόλις έναν χρόνο πριν.
— Γιαγιά, δεν βαριέσαι να μένεις μόνη σου εδώ; — με ρώτησε χαμογελώντας.
— Όχι, εδώ νιώθω πολύ άνετα — της απάντησα.
— Αλλά το σπίτι είναι τόσο μεγάλο. Σίγουρα θα είναι δύσκολο να το καθαρίζεις. Τι θα έλεγες να έρθουμε να μείνουμε εδώ εγώ κι ο άντρας μου; Θα είναι πιο ευχάριστα για σένα, και πιο εύκολο για εμάς — δεν θα πληρώνουμε ενοίκιο.
Γέλασα. Ήταν τόσο ξεκάθαρη η πρόθεσή της.
— Ποιος είπε ότι δεν θα πληρώνετε; — της απάντησα ήρεμα. — Θα σας κάνω μια μεγάλη έκπτωση.
Φάνηκε να σοκάρεται. Περίμενε να ανοίξω την πόρτα και να πω «Πάρτε τα όλα, χαίρομαι». Αλλά εγώ είχα κάνει ήδη τα σχέδιά μου.
Η μεγάλη έκπληξη στη διαθήκη μου
Πριν λίγα χρόνια, πήγα και έφτιαξα τη διαθήκη μου. Όριζε ξεκάθαρα ότι, μετά τον θάνατό μου, το διαμέρισμα θα πουληθεί και τα χρήματα θα δοθούν σε ένα ταμείο για άρρωστα παιδιά.
Όταν η κόρη μου το έμαθε, ξέσπασε. Με πήρε τηλέφωνο έξαλλη.
«Δεν είναι δίκαιο αυτό που κάνεις! Στερείς από τα εγγόνια σου το μέλλον τους!»
Λίγο αργότερα ήρθε και ο γιος μου. Πιο ευγενικός. Μίλησε για το πόσο θα ήθελε να με προσέχει, να με πάρει υπό την προστασία του.
Αλλά η αγάπη τους — αυτή η καθυστερημένη και συμφεροντολογική — δεν με συγκίνησε.
Εσύ, τι θα έκανες στη θέση μου;
Και τώρα σου απευθύνω το ερώτημα:
Αν ήσουν στη θέση μου, θα άφηνες την εγγονή σου να μείνει στο σπίτι σου; Θα ξεχνούσες τη μοναξιά, την απόρριψη, τα χρόνια της σιωπής;
Όλοι μιλούν για συγχώρεση. Αλλά κανείς δεν αναρωτιέται ποτέ πώς είναι να σε ξεχνούν τα ίδια σου τα παιδιά.
Τώρα όλες οι ειδήσεις του alldaynews.gr στο Google News.
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.
