«Σήκωσε το χεράκι του και είπε… Μπαμπάκα μου βοήθεια… Προσπαθούσα να του δώσω ανάσα, δεν τα κατάφερα, τον είδα να σβήνει»

Ο τραγικός επίλογος μιας ζωής αφιερωμένης στα βουνά

Ο Ερμής Θεοχαρόπουλος αγαπούσε τα βουνά όσο τίποτα άλλο. Μεγάλωσε σε αυτά, έμαθε να τα σέβεται, να τα κατακτά και να ζει με αυτά. Όμως, στις 30 Ιανουαρίου 2022, στις απότομες πλαγιές των Τζουμέρκων, η μοίρα έγραψε τον επίλογό του. Μια μοιραία πτώση και μια καθυστερημένη διάσωση οδήγησαν στον χαμό του. Οι γονείς του, άνθρωποι με βαθιά γνώση του ορειβατικού κόσμου, μιλούν για εκείνη την ημέρα και για όλα όσα δεν έγιναν σωστά.

Η μοιραία πτώση

Ο Ερμής Θεοχαρόπουλος δεν ήταν ένας απλός λάτρης των βουνών. Ο πατέρας του, Ιωάννης Θεοχαρόπουλος, προπονητής αναρρίχησης της Εθνικής Ελλάδας, και η μητέρα του, Μαρίνα Αναστασίου, ορειβάτης, τον μύησαν από μικρό στην ορειβασία και τα extreme sports. Εκείνη την ημέρα, είχε πάει για ορειβατικό σκι, όταν ξαφνικά γλίστρησε σε μια παγωμένη πλαγιά και έπεσε σε έναν γκρεμό. Από τα 2.000 μέτρα κατέληξε στα 1.500, με την ταχύτητα της πτώσης να φτάνει τα 150 χλμ./ώρα.

Το απίστευτο ήταν πως επέζησε. Παρά τα σοβαρά τραύματα, κρατήθηκε στη ζωή και περίμενε βοήθεια. Όμως, αυτή η βοήθεια άργησε πολύ…

Η καθυστερημένη διάσωση

Ο πατέρας του, που βρισκόταν λίγο πιο πάνω, έτρεξε αμέσως κοντά του. Όταν τον βρήκε, ο Ερμής κατάφερε να σηκώσει το χέρι του και να ψελλίσει: «Μπαμπάκα μου, βοήθεια». Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον αποκάλεσε έτσι – μέχρι τότε τον φώναζε «coach» ή «πατέρα».

Αμέσως ειδοποιήθηκε το 112, η Πυροσβεστική και η ΕΜΑΚ. Όμως, η ομάδα διάσωσης έκανε τρεισήμισι ώρες να φτάσει. Ο πατέρας του πάλευε να τον κρατήσει ξύπνιο, του μιλούσε, τον σκέπαζε με ρούχα, ακόμα και του τραβούσε τρίχες από τα μουστάκια για να τον κρατήσει σε εγρήγορση.

«Του κάναμε ΚΑΡΠΑ, η καρδιά του έδινε 4-5 σφυγμούς, μετά ξαναέσβηνε. Έχανε διαρκώς αίμα».

Ένα ελικόπτερο έφτασε μετά από τέσσερις ώρες, όμως δεν πλησίασε καν. Οι διασώστες ζητούσαν φωτοβολίδα για να εντοπίσουν το σημείο, αλλά δεν υπήρχε. Προσπάθησαν να ανάψουν φωτιά με έναν αναπτήρα, αλλά ο καπνός από τον αέρα έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη.

Στις 6 το απόγευμα έφτασε άλλο ένα ελικόπτερο. Ο Ιωάννης Θεοχαρόπουλος χρειάστηκε να μεταφέρει ο ίδιος το φορείο, καθώς ένας από τους διασώστες της ΕΜΑΚ δεν μπορούσε λόγω βάρους να κατέβει. Όμως, ήταν πλέον αργά.

«Τον είδα να σβήνει λίγο λίγο»

Η μητέρα του, Μαρίνα Αναστασίου, ήταν εκεί στις τελευταίες του στιγμές.

«Προσπαθούσα να του δώσω ανάσα, δεν τα κατάφερα. Τον είδα να σβήνει λίγο λίγο».

Με δάκρυα στα μάτια, μιλάει για το παιδί της. «Ήταν ένα παιδί με απίστευτα όνειρα, με φοβερές δεξιότητες και ικανότητες, ένα λαμπρό μυαλό, ένα ζωντανό χαμόγελο».

Το βουνό που τόσο αγαπούσε, έγινε ο τόπος που τον πήρε για πάντα. Και οι γονείς του, με πόνο αλλά και αγανάκτηση, μιλούν για το κενό που υπάρχει στο σύστημα διάσωσης, για τις καθυστερήσεις που κόστισαν τη ζωή του γιου τους.

«Εύχομαι καμία μαμά να μην το ζήσει αυτό ξανά. Ποτέ».