Πέθανε η 67χρονη που αυτοπυρπολήθηκε στο Αίγλη Ζαππείου – Ήταν δημοσιογράφος στην ΕΡΤ και στην Ελευθεροτυπία

Η τραγική ιστορία της 67χρονης γυναίκας που αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο, έλαβε τέλος με τον θάνατό της την Πέμπτη. Ήταν μια δημοσιογράφος με παρελθόν σε σημαντικά μέσα, η οποία όμως πέρασε τα τελευταία της χρόνια βυθισμένη στη σιωπή και τη φτώχεια.

Η απόπειρα αυτοπυρπόλησης μπροστά στην Αίγλη Ζαππείου

Το πρωί της Τετάρτης 30 Ιουλίου, γύρω στις 10:00, η 67χρονη γυναίκα αυτοπυρπολήθηκε έξω από την Αίγλη του Ζαππείου, την ώρα που στο σημείο βρισκόταν η Προεδρική Φρουρά για πρόβα της κυριακάτικης τελετής αλλαγής φρουράς στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Η σκηνή εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια περαστικών και των Ευζώνων, οι οποίοι έσπευσαν με πυροσβεστήρα και κατάφεραν αρχικά να τη σώσουν. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, αλλά παρά τις προσπάθειες των γιατρών, κατέληξε το επόμενο απόγευμα.

Είχε προλάβει να πει: «Δεν είχα ούτε να φάω»

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Παντελάκης, παλιός της συνάδελφος, έκανε ανάρτηση για το τραγικό περιστατικό, μεταφέροντας όσα του μετέφεραν αυτόπτες μάρτυρες:

«Λίγο μετά τις 10 το πρωί της περασμένης Τετάρτης, έξω από την Αίγλη του Ζάππειου ακούστηκε μια μικρή φασαρία, περαστικοί αντίκρυσαν μια ψηλή γυναίκα να καίγεται, είχε αυτοπυρποληθεί. Έτρεξαν αστυνομικοί της προεδρικής φρουράς που βρίσκονταν στο σημείο με ένα πυροσβεστήρα στα χέρια, έριξαν στο φλεγόμενο σώμα, η φωτιά έσβησε, η γυναίκα διακομίστηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, μερικές ώρες αργότερα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της. Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει ῾῾δεν είχα ούτε να φάω’’».

Μια δημοσιογράφος που έμεινε στη σκιά

Όπως έγινε γνωστό, η γυναίκα ήταν παλιά δημοσιογράφος της ΕΡΤ και της Ελευθεροτυπίας. Στο ίδιο κείμενο του Παντελάκη, περιγράφεται με συγκίνηση και σεβασμό:

«Πολλά χρόνια πριν σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, τα βράδια που η φασαρία ήταν μεγάλη από τις φωνές και την ένταση της δουλειάς για να προλάβουν τις τελευταίες ειδήσεις πριν τυπωθούν τα φύλλα, ένα γλυκό κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ευθυτενές παράστημα και με μεγάλα γυαλιά που φώτιζαν περισσότερο το όμορφο πρόσωπο της έμπαινε στα γραφεία και έμοιαζε σαν μια όαση εκείνες τις στιγμές. Χαμογελαστό, έλεγε λίγες λέξεις συνήθως αλλά ήταν αρκετές για να μοιράσει δευτερόλεπτα γαλήνης. Όλοι του έδειχναν σεβασμό, για τη δουλειά του, για αυτό που ήταν. Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί, δεν την ρώτησα ποτέ».

Η συνάντηση μετά τα χρόνια της σιωπής

«Πριν λιγότερα χρόνια, συνάντησα εκείνο το γλυκό κορίτσι, γυναίκα πια, τυχαία στο κέντρο της πόλης. Είχα να την δω χρόνια, από τότε που το μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα έκλεισε με έναν εντελώς άδοξο τρόπο αφήνοντας μεγάλες πολύ βαθιές πληγές σε εκατοντάδες ανθρώπους. Σε κάποιους περισσότερες. Δεν είχε χάσει ούτε την παροιμιώδη ηρεμία της, ούτε το γλυκό χαμόγελό της που το συμπλήρωναν μερικές ωραίες ρυτίδες, οι γυναίκες όταν αποκτούν ρυτίδες μου μοιάζουν πιο γλυκιές. Είπαμε μερικές λέξεις για τις ζωές μας, για τα παλιά και χαθήκαμε πάλι. Μετά, όταν οι κουβέντες με φίλους έφερναν το όνομά της, στο μυαλό έρχονταν οι εικόνες από το γλυκό ήρεμο πρόσωπο της Αύρας που δουλεύαμε μαζί».

Επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας στην Προεδρική Φρουρά

Την επομένη του περιστατικού, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους Ευζώνους για να τους συγχαρεί για την άμεση επέμβασή τους. Εκείνο το πρωινό έσωσαν προσωρινά τη γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε. Κανείς τους δεν ήξερε ποια ήταν. Γι’ αυτούς και για όλους ήταν απλώς μια 67χρονη γυναίκα, άγνωστη, που φώναξε πριν το απονενοημένο διάβημα πως «δεν είχε ούτε να φάει».

Δεν ήταν προβεβλημένη, αλλά ήταν αξιόλογη

«Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως αυτό το όνομα δεν θα τους έλεγε τίποτα, δεν ήταν από αυτά των προβεβλημένων δημοσιογράφων, αυτών που κάνουν μεγάλη φασαρία, από αυτούς που σέβονται οι πολιτικοί και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…».