«Όταν αποδέχθηκα ότι δεν θα βρω έναν σύντροφο ζωής και δεν θα γίνω μητέρα, τότε ήρθαν όλα»

Η γνωστή ελληνίδα ηθοποιός μίλησε για τον σύντροφό της και την κόρη τους.

Εξήγησε πως λίγο πριν από τα 40 βγαίνοντας από μία πολύχρονη σχέση θεωρούσε ό,τι δεν θα βρει τον άντρα της ζωής της και δεν θα κατάφερνε να γίνει μητέρα και ξαφνικά έγιναν όλα.

Μία αποκαλυπτική συνέντευξη έδωσε η Πέγκυ Τρικαλιώτη στο people μιλώντας για την οικογένειά της.

Αν πρέπει να μάθεις κάτι στο παιδί σου, που θα του φανεί χρήσιμο σε όλη του τη ζωή, τι θα είναι αυτό;

Μακάρι να μπορούσα να της δώσω τη δική μου εμπειρία ζωής για να τη βρει έτοιμη, ως δώρο, αλλά πρέπει να ζήσει για να την αποκτήσει.

Θα ήθελα να της πω να είναι ελεύθερη, χωρίς στεγανά, να πηγαίνει πάνω στο όποιο πρόβλημα με τα μούτρα, να μη σκέφτεται τους κανόνες, οι κανόνες υπάρχουν στη ζωή για να τους σπάμε, να μη φοβάται.

Τι έγινε και να αποτύχεις; Και να μην τα καταφέρεις; Να μπαίνεις στους αγώνες έχει σημασία. Θα ήθελα ένα παιδί που να είναι πολίτης του κόσμου, σήμερα εδώ και αύριο αλλού.

Να χορτάσουν τα μάτια και η ψυχή της. Να μην εγκλωβίζεται σε τίποτα, ούτε καν σε εμάς. Στη μάνα της και τον πατέρα της.

Πόσο χρόνων είναι σήμερα;

Στις 6 Ιουλίου έγινε 7 χρόνων. Ξέρεις τι γίνεται με τη Φραντζέσκα; Νιώθω ότι μεγαλώνει σε μια οικογένεια που παίρνει αγάπη, γι’ αυτό κι έχει μάθει να την προσφέρει πίσω.

Τόσο εγώ όσο και ο άνθρωπός μου μεγαλώσαμε σε οικογένειες που μας έμαθαν να αγαπάμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν προβλήματα. Δεν υπάρχουν ιδανικές οικογένειες, ούτε ιδανικοί γονείς.

Χαίρομαι όταν βλέπω την κόρη μου να προσεγγίζει ανθρώπους που μπορούν να της δώσουν προσοχή και αγάπη. Δεν τη ζητιανεύει την αγάπη…

Δύσκολες ερωτήσεις σου κάνει;

Συνέχεια, ερωτήσεις που λες «Τι να απαντήσω τώρα σ’ αυτό;». Θυμάμαι όταν ήταν 4 ετών, τους μάθαιναν στο προνήπιο για τον πόλεμο των Τούρκων με τους Έλληνες.

Ήρθε, λοιπόν, στο σπίτι και με ρώτησε «Μαμά, αφού οι Τούρκοι είχαν το δικό τους σπίτι και εμείς το δικό μας και ήξεραν ότι έχουμε όπλα κι αν έρθουν να πάρουν το σπίτι μας κάποια στιγμή θα τους σκοτώσουμε, γιατί ήρθαν;». Είναι σαν να με ρωτούσε γιατί γίνονται οι πόλεμοι…

Τι της απάντησες;

Της μίλησα για τη ματαιότητα του πολέμου. Ρωτάει κι άλλα: Πώς γίνονται τα παιδιά, γιατί ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο, πώς θα είμαστε ευτυχισμένοι, ακόμη και για τις ρίζες αυτού εδώ του δέντρου μπορεί να σε ρωτήσει.

Μαζί με τα παιδιά ξαναμεγαλώνεις κι εσύ με έναν τρόπο, ξαναβλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Προχθές με ρώτησε τι είναι Θεός!

Έχεις παραδεχθεί σε συνεντεύξεις σου ότι δυσκολεύτηκες αρκετά να φέρεις στον κόσμο αυτό το παιδί.

Όταν τελικά ήρθε, υιοθετήθηκε μαζί και ο φόβος του «Μη μου πάθει κάτι;». Αυτός ο φόβος υιοθετήθηκε από την πρώτη στιγμή που την έπιασα στην αγκαλιά μου, στο μαιευτήριο. 

Κι αυτός ο φόβος δεν θα φύγει ποτέ. Τώρα καταλαβαίνω τους γονείς που λένε «Μόνο ένα τηλέφωνο πάρε να δούμε ότι είσαι καλά». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαγκιστρώθηκα από το παιδί μου.

Θέλω να μεγαλώσω έναν άνθρωπο ελεύθερο και χρήσιμο, για τον εαυτό της και τους άλλους. Θυμάμαι όταν μου ανακοίνωσαν οι γιατροί –και ήταν πολλοί αυτοί– ότι δεν θα κάνω παιδί, λύγισα.

Αναρωτήθηκα «γιατί;». Για πρώτη φορά είχα βρει έναν άντρα που θα μπορούσα.

Και ο χρόνος δεν λειτουργούσε υπέρ σου…

Ήμουν λίγο πριν από τα 40. Μόλις είχα βγει από μια πολύχρονη σχέση, δύο μήνες χωρισμένη.

Σκεφτόμουν «Άντε τώρα, μέχρι να ξαναβρείς έναν άνθρωπο, να ζήσετε μαζί, να κάνετε παιδί, δεν προλαβαίνεις Πέγκυ».

Όταν αποδέχθηκα ότι δεν θα βρω έναν σύντροφο ζωής και δεν θα γίνω μητέρα, τότε ήρθαν όλα.

Πώς τον γνώρισες;

Ανταλλάξαμε ένα «χαίρω πολύ». Μη φανταστείς ότι είπαμε πολλά εκείνο το πρώτο βράδυ της γνωριμίας.

Την επομένη είχαν συναυλία οι Cranberries και έψαχνα να βρω εισιτήρια. Μου πρόσφερε δύο δικά του για να πάω με μια φίλη μου. Ήλπιζα ότι θα τον δω εκεί, αλλά δεν ήταν πουθενά.

Την ώρα που φεύγαμε, χτυπά το τηλέφωνό μου και ήταν εκείνος.

«Πώς ήταν η συναυλία; Είμαι με έναν φίλο για ποτό στου Παπάγου, θέλετε να περάσετε;».

Πήγα, όπως καταλαβαίνεις, και είδα από μακριά έναν άντρα δύο μέτρα να σηκώνει το χέρι του για να δούμε πού κάθεται και τότε ήταν που είπα «Αυτός θα είναι ο πατέρας του παιδιού μου».

Δεν το είχα ξαναπεί για κανέναν. Και εκεί πάνω, μαθαίνω ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά.

Όταν οι γιατροί σου δίνουν 0,01% πιθανότητες να γίνεις μητέρα, όπως έχεις εξομολογηθεί, και αποκτάς τελικά παιδί, και μάλιστα με τον πιο φυσιολογικό τρόπο του κόσμου, εκεί τι λες;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Το κάρμα; Η τύχη; Η δύναμη της θέλησης και η λαχτάρα μου να γίνω μητέρα;

Ήταν από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που έχω περάσει. Εκεί όμως ανακάλυψα τη δύναμη μέσα μου.

Νιώθω πια πως ό,τι ονειρευτώ, μπορώ να το καταφέρω. Και δεν το λέω με την «κοελική» σημασία. Αλλά με κάποιον τρόπο είναι σαν να το προκαλείς.

Θα άλλαζες κάτι από τη ζωή σου σήμερα;

Τίποτα. Είμαι ευτυχισμένη. Ούτε αυτό το ποτήρι δεν θα έπαιρνα από εδώ, να το μετακινήσω λίγο πιο πέρα. Θέλω μόνο να έχει υγεία η Φραντζέσκα, ο Θανάσης κι εγώ.