Ο άντρας μου πέθανε σε τροχαίο, αλλά δεν είδα ποτέ το σώμα του — Μια μέρα, άκουσα τη φωνή του να έρχεται από το υπνοδωμάτιο της μικρής μας κόρης

Ο άντρας μου πέθανε σε ατύχημα, αλλά δεν είδα ποτέ το σώμα του — Μια μέρα, άκουσα τη φωνή του να έρχεται από το υπνοδωμάτιο της μικρής μας κόρης.

Η θλίψη παίζει παιχνίδια στο μυαλό, αλλά αυτό; Αυτό ήταν πραγματικό. Η Ελπίδα ήξερε τη φωνή του συζύγου της και μόλις την είχε ακούσει… να έρχεται από το δωμάτιο της κόρης της. Ένα ρίγος τη διαπέρασε. Ο Νίκος ήταν νεκρός εδώ και δύο χρόνια. Ποιος – ή τι – μιλούσε, λοιπόν, με τη φωνή του; Μετά μπήκε μέσα… και ΠΑΓΩΣΕ.

Η Ζωή Πριν και Μετά

Είμαι η Ελπίδα. Είμαι 30 ετών και στη ζωή μου εναλλάσσονται συνέχεια στιγμές αγάπης και απώλειας. Ο σύζυγός μου, ο Νικόλας μου, πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα πριν από δύο χρόνια. Ήμουν οκτώ μηνών έγκυος στην κόρη μας, τη Σοφία. Μια στιγμή ζωγράφιζα λουλούδια στους τοίχους του δωματίου της, ονειρευόμουν το μέλλον μας. Την επόμενη, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα που γκρέμισε τον κόσμο μου.

Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή σαν να ήταν χθες. Το πινέλο γλίστρησε από τα δάχτυλά μου, αφήνοντας μια ροζ γραμμή στον τοίχο.

Η επώδυνη είδηση

«Η κυρία Ελπίδα;» Η φωνή στο τηλέφωνο ήταν απαλή. «Είμαι ο αξιωματικός της Αστυνομίας, Λάμπρου…»

«Ναι;» Το χέρι μου πήγε ενστικτωδώς στη φουσκωμένη κοιλιά μου. Η Σοφία κλώτσησε, σαν να ένιωθε τον φόβο μου.

«Έγινε ένα ατύχημα. Ο άντρας σας…»

«Όχι», ψιθύρισα. «Όχι, σε παρακαλώ…»

Μου είπαν ότι η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που δεν έπρεπε να δω το σώμα του. Δεν πρόλαβα ποτέ να του πω αντίο. Μόνο ένα κλειστό φέρετρο στην κηδεία, κι αυτό ήταν όλο.

«Ελπίδα, γλυκιά μου», είχε πει η μητέρα μου στην κηδεία, κρατώντας με ενώ έκλαιγα. «Πρέπει να παραμείνεις δυνατή. Για το μωρό».

«Πώς;» έπνιξα έναν λυγμό. «Πώς υποτίθεται να το κάνω αυτό χωρίς εκείνον; Έπρεπε να είναι εδώ… να την κρατήσει…»

Δύο χρόνια αργότερα

Δύο χρόνια αργότερα, έκανα ό,τι μπορούσα για να συνεχίσω, να είμαι δυνατή για τη Σοφία. Αλλά το κενό; Δεν έφυγε ποτέ πραγματικά.

Και μετά, πριν από δύο μέρες, συνέβη κάτι που με έκανε να αμφισβητήσω τα πάντα.

Ήταν ένα συνηθισμένο απόγευμα. Είχα βάλει τη Σοφία για τον μεσημεριανό ύπνο της στο δωμάτιό της και κουλουριάστηκα στον καναπέ με ένα βιβλίο. Το σπίτι ήταν ήσυχο. Γαλήνιο.

Το αρκουδάκι

Μέχρι που το άκουσα.

«Μπα-μπά», μουρμούρισε μέσα στον ύπνο της και η καρδιά μου ράγισε ξανά.

Και τότε το συνειδητοποίησα: Η αρκούδα.

Έπεσα στα γόνατά μου δίπλα στην κούνια της, με τα χέρια να τρέμουν καθώς την πήρα. Πάτησα το κουμπί.

«Σ’ αγαπώ για πάντα».

Το στήθος μου σφίχτηκε τόσο πολύ που νόμισα πως θα καταρρεύσω.

Η φωνή του Νικόλα… Ερχόταν από την αρκούδα.

«Θεέ μου», ξέσπασα σε κλάματα, σφίγγοντας την αρκούδα στο στήθος μου. «Θεέ μου, Νικόλα…»

Κάθισα στον καναπέ, κοιτάζοντας την αρκούδα λες και θα ζωντάνευε.

Δεν θυμάμαι να την έχω αγοράσει. Μήπως την είχε δώσει κάποιος στη Σοφία;

Η αποκάλυψη

Και τότε θυμήθηκα. Πριν από μία εβδομάδα, γιορτάσαμε τα δεύτερα γενέθλιά της. Η πεθερά μου, η Αγγελική, τής είχε χαρίσει αυτή την αρκούδα.

«Κοίτα τι σου πήρε η γιαγιά!» είχα πει, προσπαθώντας να φανώ ευδιάθετη παρά τον πόνο που ένιωθα. Άλλα γενέθλια χωρίς τον Νίκο.

Τότε απλώς το είχα κοιτάξει. Ήταν ένα ακόμη λούτρινο ζωάκι.

Τώρα όμως; Τώρα χρειαζόμουν απαντήσεις. Έτσι τηλεφώνησα στην (πρώην)πεθερά μου, την Αγγελική.

Σήκωσε το τηλέφωνο σχεδόν αμέσως. «Ελπίδα, γεια σου, γλυκιά μου! Όλα καλά;»

Κράτησα πιο σφιχτά το μικρό αρκουδάκι. «Ήξερες ότι αυτό το αρκουδάκι παίζει τη φωνή του Νίκου;»
Σιωπή.

Μετά, ένα ήσυχο, σχεδόν διστακτικό, «Ω… τελικά έπαιξε;»

Το στομάχι μου σφίχτηκε. “Τελικά; Τι εννοείς ΤΕΛΙΚΑ;»

Η κα Αγγελική αναστέναξε. «Αναρωτιόμουν πότε θα το άκουγες».

Οι εξηγήσεις

Κάθισα καλύτερα. «Αγγελική;! Τι έκανες;»

«Ελπίδα, σε παρακαλώ», η φωνή της τρεμόπαιξε. «Απλά άσε με να σου εξηγήσω…»

«Να μου εξηγήσεις τι;» απαίτησα, η φωνή μου υψώθηκε. «Εξηγήστε μου γιατί πιστεύατε ότι ήταν εντάξει να… να…»

Δεν μπόρεσα καν να ολοκληρώσω την πρόταση.

Η κα Αγγελική εμφανίστηκε μια ώρα αργότερα, φαινόμενη σχεδόν νευρική. Κάθισε απέναντί ​​μου, με τα χέρια σταυρωμένα, με τα μάτια να σαρώνουν το πρόσωπό μου.

«Απλώς… νόμιζα ότι θα βοηθούσε», είπε απαλά.

Τοποθέτησα την αρκούδα ανάμεσά μας. «Να βοηθήσει ποιον;»

Εκείνη βαριαναστέναξε. “Τη Σοφία. Και …εσένα.”

Την κοίταξα κατάματα.

«Ελπίδα», έφτασε απέναντι από το τραπέζι, πιάνοντάς μου το χέρι. «Κάθε φορά που η Σοφία ρωτάει για τον μπαμπά της… κάθε φορά που σε βλέπω να προσπαθείς να εξηγήσεις… μου ραγίζει η καρδιά».

«Και δεν πιστεύεις ότι αυτό με ισοπεδώνει;» Η φωνή μου έσπασε. «Για να ξανακούσω τη φωνή του, από το πουθενά;»

Η Αγγελική ξεροκατάπιε. «Αφού πέθανε ο Νίκος, σκεφτόμουν συνέχεια πώς η Σοφία δεν θα γνώριζε ποτέ τη φωνή του μπαμπά της. Πήρα λοιπόν μια ηχογράφηση από το βίντεο του γάμου σου. Θυμάσαι τα λόγια του;»

Ο λαιμός μου έκλεισε.

«Σ’ αγαπώ για πάντα», ψιθύρισε.

Ω Θεέ μου.

«Θυμάμαι», έπνιξα. «Αυτός… έλεγε τα λόγια που ήθελε να μου πει για εβδομάδες. Έλεγε ότι έπρεπε να τα πει όλα τέλεια…»

Έσφιξε τα χέρια της μεταξύ τους. «Το είχα ράψει στην αρκούδα πριν από τα γενέθλιά της. Ήθελα να έχει ένα κομμάτι του. Να ξέρει ότι είναι πάντα μαζί της».

Ανάμεικτα συναισθήματα

Ανοιγόκλεισα δυνατά, κοιτώντας το τραπέζι, με το μυαλό μου να γυρίζει.

Καλά το σκέφτηκε. Το ήξερα αυτό. Αλλά ένιωσα τόσο τυφλή.

«Αγγελική», είπα με τη φωνή μου να ξεπερνάει τον ψίθυρο. «Έπρεπε να μου το είχες πει».

«Το ξέρω», παραδέχτηκε με ένα εύθραυστο χαμόγελο. «Απλώς… δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω».

«Να με στενοχωρήσεις;» γέλασα πικρά. «Νόμιζα ότι θα τρελαθώ. Σκέφτηκα… για μια στιγμή, νόμιζα ότι ήταν…»

“Ζωντανός;” Η Αγγελική συμπλήρωσε. «Ω, γλυκιά μου…»

Κινήθηκε γύρω από το τραπέζι, τραβώντας με στην αγκαλιά της καθώς κατέρρευσα.

«Μου λείπει τόσο πολύ», έκλαιγα. “Κάθε μέρα…”

«Το ξέρω», μου χάιδεψε τα μαλλιά. «Θα ήταν τόσο περήφανος για σένα, Ελπίδα μου. Τόσο περήφανος για το πώς μεγαλώνεις τη Σοφία».

δεν ήξερα τι να πω.
δεν θύμωσα. δεν ανακουφίστηκα. Ήμουν απλώς… συγκλονισμένη.

Μια νέα αρχή

Εκείνο το βράδυ, κάθισα στο δωμάτιο της Σοφίας και την έβλεπα να κοιμάται. Η αρκούδα ήταν στην αγκαλιά μου. Τα δάχτυλά μου εντόπισαν το απαλό ύφασμα καθώς κοιτούσα το κοριτσάκι μου — την κόρη του Νικόλα μου που δεν κατάφερε ποτέ να συναντήσει.

Του έμοιαζε τόσο πολύ. Η ίδια καμπύλη στη μύτη της, το ίδιο λακκάκι όταν χαμογελούσε και τα ίδια αστραφτερά μπλε μάτια.

«Θα την αγαπούσες τόσο πολύ», ψιθύρισα μέσα στο σκοτάδι. «Είναι τέλεια, Νικόλα. Απλά τέλεια.”

Πάτησα την αρκούδα για τελευταία φορά καθώς μια γνώριμη φωνή γέμισε το δωμάτιο και την καρδιά μου:

«Σ’ αγαπώ για πάντα».

Ένα εξόγκωμα σχηματίστηκε στο λαιμό μου. Σκούπισα γρήγορα τα μάτια μου, καταπίνοντας τον πόνο.

Μου έλειψε.

«Αγαπώ τον Μπαμπά»

Η Σοφία μισο-ξύπνησε, με τα μάτια της να ανοιγοκλείνουν. “Μαμά;”

«Γεια σου, κοριτσάκι μου», ψιθύρισα, φτάνοντας να της χαϊδέψω το μάγουλο.

“Αρκούδα;” Άπλωσε το χέρι για το αρκουδάκι.

Της το έδωσα, παρακολουθώντας καθώς το πίεζε στο στήθος της. Η φωνή του Νίκου γέμισε ξανά το δωμάτιο.

«Αυτός είναι ο μπαμπάς σου», της είπα με τη φωνή μου πυκνή από δάκρυα. «Σε αγαπάει τόσο, τόσο πολύ».

«Μπα-μπά;» Κοίταξε την αρκούδα με γουρλωμένα μάτια και μετά πάλι σε εμένα.

«Ναι, γλυκιά μου. Αυτός είναι ο Μπα-μπάς».

Αγκάλιασε την αρκούδα πιο σφιχτά, κλείνοντας τα μάτια της. «Αγαπώ τον Μπα-μπά».

Και για τόσο καιρό νόμιζα ότι τα είχα χάσει όλα. Αλλά εδώ, στην αγκαλιά της κόρης μου, ήταν ένα κομμάτι του.

Έσκυψα και φίλησα το μέτωπο της Σοφίας.

«Θα τον έχεις πάντα μαζί σου, γλυκό μου κορίτσι», ψιθύρισα. “Πάντοτε.”

Η θλίψη ήταν ακόμα εκεί. Πάντα θα ήταν.

Αλλά για πρώτη φορά μετά από πολύ, πολύ καιρό… δεν ένιωθα τόσο μόνη.