Μπριζίτ Μπαρντό: Ο Θεός έπλασε τη γυναίκα και έσπασε το καλούπι – Έφυγε από τη ζωή η πιο όμορφη του κόσμου

Η Μπριζίτ Μπαρντό, η εμβληματική «μπεμπέ» του γαλλικού κινηματογράφου και παγκόσμιο σύμβολο του σεξ, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, αφήνοντας πίσω της μια σπάνια παρακαταθήκη από κινηματογράφο, μουσική, ακτιβισμό και έντονη προσωπικότητα που σφράγισε τον 20ό αιώνα.

Ένα σύμβολο που ξεπέρασε τα όρια της τέχνης

Η Μπριζίτ Μπαρντό δεν υπήρξε απλώς μια όμορφη γυναίκα στον κινηματογράφο. Ήταν μια επαναστάτρια, μια γυναίκα που έζησε με τον δικό της τρόπο, μια προσωπικότητα που σημάδεψε τον πολιτισμό. Μέχρι την απόσυρσή της από τη δημοσιότητα το 1973, είχε καταφέρει να χτίσει έναν μύθο γύρω από το όνομά της. Είτε στο πανί είτε στη σκηνή, είτε στον αγώνα για τα δικαιώματα των ζώων, η Μπαρντό παρέμεινε αυθεντική, ασυμβίβαστη και δυναμική.

Η απόφαση να εγκαταλείψει τη μεγάλη οθόνη για να αφοσιωθεί στα ζώα ήταν για εκείνη μια λογική συνέχεια ενός τρόπου ζωής με πυρήνα την ελευθερία και την ευαισθησία. Η άρνησή της να υποκύψει στα πρότυπα αισθητικής και ηλικίας, παραμένοντας φυσική και ανεπιτήδευτη, έκανε την παρουσία της ακόμα πιο επιδραστική.

Μούσα, επαναστάτρια και femme fatale

Κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, η Μπαρντό έγινε παγκόσμιο σύμβολο του σεξ, φεμινιστικό σύμβολο και πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες. Από μούσα του Άντι Γουόρχολ μέχρι τον Μπομπ Ντίλαν που φέρεται να έγραψε τραγούδι γι’ αυτήν σε ηλικία 15 ετών, η «μπεμπέ» είχε γίνει παγκόσμιο φαινόμενο. Πέρα από την ομορφιά της, η δύναμη της προσωπικότητάς της και η ικανότητά της να σπάει κοινωνικά στερεότυπα την καθιέρωσαν ως εμβληματική φιγούρα της εποχής.

Το στιλ της, τα μακριά ξανθά μαλλιά, το προκλητικό χαμόγελο και η ανεπιτήδευτη σαγήνη της, την κατέστησαν είδωλο μόδας και σεξουαλικής απελευθέρωσης.

Η γέννηση μιας σταρ και τα πρώτα βήματα

Η Μπριζίτ γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1934 στο Παρίσι. Με πατέρα βιομήχανο και αυστηρή ανατροφή, το όνειρό της ήταν πάντα να γίνει ηθοποιός. Στα 15 της συμμετείχε στην πρώτη της ταινία και έκτοτε ξεκίνησε μια εκτυφλωτική πορεία στον κινηματογράφο.

Η συμμετοχή της στην ταινία «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα», που σκηνοθέτησε ο πρώτος της σύζυγος Ροζέ Βαντίμ, ήταν η στιγμή που την εκτόξευσε στην παγκόσμια αναγνωρισιμότητα.

«Η Μπε.Μπε δεν προσπαθεί να σκανδαλίσει», έγραψε η Σιμόν ντε Μποβουάρ στο περιοδικό Esquire. «Απλώς ακολουθεί τις επιθυμίες της… Είναι η αυθεντικότητα προσωποποιημένη».

Ένας μύθος που διαπέρασε την τέχνη

Σε 21 χρόνια καριέρας, συμμετείχε σε 48 ταινίες και ηχογράφησε πάνω από 80 τραγούδια. Η φωτογένεια και η σκηνική της παρουσία την καθιέρωσαν ως σταρ πρώτου μεγέθους, μανεκέν, τραγουδίστρια και κινηματογραφικό ίνδαλμα.

Το 1973, μετά από την τελευταία της ταινία «Η γυμνή πριγκίπισσα», αποφάσισε να αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα και να αφιερωθεί πλήρως στην υπεράσπιση των ζώων.

«Είμαι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, έχω μια μύτη και ένα στόμα, έχω αισθήματα και σκέψεις, αλλά η ζωή μου γίνεται ανυπόφορη. Η ψυχή μου δεν μου ανήκει πια. Για μένα, το βεντετιλίκι είναι μια βιτρίνα. Δεν μπορώ να ζήσω όπως επιθυμώ. Η ύπαρξή μου είναι απλά υπόγεια. Ναι, θέλω να αισθανθώ το φρέσκο αέρα σπίτι μου, δεν μπορώ να ανοίξω το παράθυρο, γιατί θα υπάρχει ένας φωτογράφος καθισμένος στη στέγη απέναντι. Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή μου για τα οποία δεν μπορώ να πω ότι μου ανήκουν», είχε δηλώσει.

Η δράση της για τα δικαιώματα των ζώων

Το 1977, η Μπαρντό ταξίδεψε στον Καναδά για να καταγγείλει την σφαγή νεογέννητων φώκιας. Μετά την επιστροφή της, πέτυχε την απαγόρευση της εμπορίας γούνας από φώκιες κάτω των τεσσάρων εβδομάδων. Έλεγε: «Έχω υπάρξει πολύ ευτυχισμένη, πολύ πλούσια, πολύ όμορφη, πολύ παινεμένη, πολύ διάσημη και πολύ δυστυχισμένη. Τα ζώα δεν με έχουν προδώσει ποτέ… Έτσι, νιώθουμε τα ίδια πράγματα. Τα αγαπώ».

Αρνήθηκε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής από τον Πρόεδρο Μιτεράν, παντρεύτηκε για τέταρτη φορά το 1992 τον Μπερνάρ ντ’ Ορμάλ, και παρέμεινε στο Σαιν-Τροπέ.

Το 1993 καθιερώνεται το Διεθνές Βραβείο Μπριζίτ Μπαρντό, και το 1996 εκδίδει τα απομνημονεύματά της.

Αντιφάσεις, δηλώσεις και καταδίκες

Το 2000 χάνει τον πρώτο της σύζυγο, Ροζέ Βαντίμ. Το 2001 τιμάται από την PETA, ενώ το 2002 καλεί σε μποϊκοτάζ προϊόντων της Νότιας Κορέας λόγω της κατανάλωσης σκύλων και γατών.

Το 2003 προκαλεί αντιδράσεις με το βιβλίο της *Un cri dans le silence*, εκφράζοντας ακροδεξιές και ρατσιστικές απόψεις. Το 2004 καταδικάζεται για προώθηση ρατσιστικών ιδεών.

Τα τελευταία χρόνια και η παρακαταθήκη της

Το 2006 ταξιδεύει ξανά στον Καναδά με τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ και την Πάμελα Άντερσον κατά του κυνηγιού φώκιας. Γιορτάζει τα 72α γενέθλιά της και τα 20 χρόνια του Ιδρύματός της με την έκδοση του βιβλίου *Pourquoi?*.

Το 2007, δυσανασχετεί που το όνομά της συνδέθηκε με τον Ζαν Μαρί Λε Πεν και δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει. Το 2008, καταδικάζεται ξανά για ρατσιστικές δηλώσεις κατά μουσουλμάνων.

Το 2012 και το 2017 δηλώνει ανοιχτά τη στήριξή της στη Μαρίν Λε Πεν, προκαλώντας νέες συζητήσεις.

Η Μπριζίτ Μπαρντό έφυγε από τη ζωή στο Σαιν-Τροπέ, αφήνοντας πίσω της μια ιστορία που υπερβαίνει τη λάμψη του κινηματογράφου. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από «ένα όμορφο πρόσωπο»: ήταν μια δύναμη της φύσης, μια γνήσια φωνή που σημάδεψε τον αιώνα της.