Ο Γιώργος Μαζωνάκης μιλάει ανοιχτά για τη ζωή του, την καριέρα του, τις δυσκολίες, τις επιλογές και τη φιλοσοφία του, σε μια εξομολόγηση από καρδιάς.
Από τα παιδικά παιχνίδια στη Νίκαια στη σκηνή
Η καταγωγή μου είναι από τη Σητεία, όμως τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Νίκαια. Ήταν μια εποχή με πολλή ζωή, που τα παιδιά έπαιζαν έξω, στους δρόμους. Από πολύ μικρός ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός ή τραγουδιστής.

Μεγάλωσα μέσα σε γειτονιές, ήθη και έθιμα, ωραίες στιγμές και ένταση. Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι με αγάπη. Από τα 15 μου όμως ξεκίνησα να δουλεύω, οπότε δεν πρόλαβα να ζήσω εφηβεία όπως οι περισσότεροι. Ήμουν στην πρώτη λυκείου όταν ξεκίνησα να τραγουδώ σε μαγαζί.
Η επιλογή του τραγουδιού και τα πρώτα βήματα
Οι γονείς μου δεν είχαν σχέση με τη μουσική και δεν με έσπρωξαν ποτέ προς τα εκεί. Ήταν καθαρά δική μου ανάγκη και αναζήτηση. Ίσως και δική μου ανασφάλεια. Όμως όλοι, γονείς και φίλοι, το αποδέχτηκαν φυσιολογικά. Κανείς δεν εντυπωσιάστηκε που έγινα τραγουδιστής.

Είχα τεράστιο πάθος. Έμπαινα σε ταξί και με ρωτούσαν αν είμαι γνωστός. Ήταν τόσο δυνατή η θέλησή μου. Θυμάμαι στα 13 πήγα κρυφά στο καμαρίνι της Μαρινέλλας στο REX και της είπα: «Γεια σας, είμαι συνάδελφός σας!». Με έβαλε μέσα, μου υπέγραψε το πρόγραμμα και έριξε και λακ για να μη σβηστεί ο μαρκαδόρος.
Είναι μύθος ότι μου αρέσει να προκαλώ. Ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι. Είμαι ντροπαλός, οπότε και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να το κάνω.
Η πρώτη δουλειά σε μουσική ταβέρνα
Πηγαίνοντας κάθε πρωί στο Πολυκλαδικό Λύκειο Αιγάλεω, περνούσα έξω από μια ταβέρνα. Έβλεπα από το τζάμι μια μικρή σκηνή με φώτα. Μια μέρα σταμάτησα και ζήτησα δουλειά. Παράλληλα έκανα μαθήματα φωνητικής στο Εθνικό Ωδείο με την κυρία Διαμαντοπούλου.

Έκανα παραστάσεις στο σχολείο μαζί με τον Γιώργο Τσιντίνη, από το θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Έπεισα την ταβέρνα –το «Μουσικό Ρετιρέ»– να με αφήσει να τραγουδήσω. Εκεί τραγούδησα όλο τον χειμώνα, έξι μέρες την εβδομάδα. Και στις 7 το πρωί πήγαινα σχολείο. Δεν ήταν πέτρινα χρόνια, γιατί είχα πάθος και όρεξη. Ούτε τότε μου έλεγε κανείς τι να κάνω.
Η καριέρα, η επαρχία και οι πρώτες επιτυχίες
Είμαι πιο τολμηρός απ’ ό,τι τυχερός. Δεν πιστεύω στην τύχη. Όπως διάβασα κάπου: «Τύχη είναι εκεί όπου δεν έχει υπογράψει ο Θεός».
Μετά την Α’ Λυκείου συνέχισα να τραγουδώ. Τότε για να αποκτήσεις εμπειρία, έπρεπε να πας στην επαρχία. Πήγα στην Πάτρα για 15 μέρες και έμεινα τρία χρόνια. Από εκεί ξεκίνησε η ιστορία μου.
Ο Γιώργος Μακράκης, από την πρώτη μου εταιρεία, την Polygram (τώρα Universal), ήρθε στην Πάτρα και έτσι έγινε η πρώτη μου δισκογραφία. Η πρώτη μου επιτυχία ήταν το «Με τα μάτια να το λες» και μετά το «Μη μου ζητάς να αλλάξω γνώμη» το 1993. Είμαι περήφανος γι’ αυτή την πορεία.
Η σημασία των φίλων και της ακρόασης
Οι φίλοι ήταν και είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Μέσα από αυτούς μορφώθηκα και αγάπησα. Μεγαλώνοντας, τους εκτιμώ ακόμα περισσότερο.
Το μεγαλύτερο κέρδος μου από όσα έχω κάνει είναι ότι έμαθα να ακούω. Ακούω τους ανθρώπους, τους συνεργάτες, τους φίλους. Ακόμα και τα δυσάρεστα συμβαίνουν για να σου δείξουν κάτι.
Η μουσική είναι ζωή
Η μουσική είναι τα πάντα για μένα. Μπορεί να ακούσω μια μελωδία και να ανατριχιάσω από ευγνωμοσύνη. Εκπέμπει πολιτισμό, συναίσθημα. Είναι η αναπνοή μου.
Η επιτυχία θέλει συνεχή αγώνα, και αυτός δεν σταματά ποτέ. Σίγουρα έχει κόστος, όπως κάθε τι στη ζωή. Ίσως έχασα πράγματα στην προσωπική μου ζωή, αλλά το επέλεξα.

Η νύχτα, οι αλλαγές και η ζωή στη σκηνή
Η αναγνωρισιμότητα είναι δύσκολο φορτίο και απαιτεί δουλειά με τον εαυτό σου. Μεγαλώνοντας, φαίνεται μικρότερο. Ίσως το κάνω να φαίνεται έτσι.
Ο καλλιτεχνικός χώρος στην Ελλάδα μου έβαλε εμπόδια. Πάντα υπήρχαν ταμπέλες και γραφειοκρατία. Ελπίζω στο μέλλον να μπορώ να κάνω περισσότερα, γιατί μόλις τώρα νιώθω πως ξεκίνησα καλλιτεχνικά.
Πλέον αρχίζω να απολαμβάνω τη δουλειά μου, να νιώθω όσα συμβαίνουν. Από μικρός ένιωθα μεγάλος, όχι λόγω ηλικίας, αλλά εμπειρίας.
Το άνοιγμα στο εξωτερικό και η προσέγγιση στη σκηνή
Έχω ακουστεί στη Βουλγαρία, την Τουρκία και τη Ρωσία. Τώρα νιώθω ότι έρχονται νέες συνεργασίες. Ποτέ δεν ήμουν το κλασικό «ελληνικό μαγαζί». Είχα πάντα σκηνοθέτη, ήθελα αρχή, μέση και τέλος, συνοχή.
Η νύχτα δεν μου έκανε κακό, γιατί εγώ φρόντισα να την προσαρμόσω. Ήμουν από τους πρώτους που μείωσαν τα επταήμερα σε τετραήμερα και πλέον δουλεύουμε μόνο δύο ημέρες την εβδομάδα.
Η αλλαγή στην διασκέδαση και το κοινό
Δεν διαχωρίζω τη νύχτα από τη μέρα. Ό,τι πάθεις τη νύχτα μπορεί να το πάθεις και τη μέρα. Ίσως η μέρα να έχει περισσότερες υπερβολές.
Η δουλειά μας είναι δύσκολη, αλλά όχι όσο ενός διασώστη ή ενός ανθρακωρύχου. Μου είπε κάποιος στο Λιμενικό στη Μυτιλήνη πως έχει σώσει χιλιάδες ανθρώπους. Αυτό είναι δυσκολία.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει. Ο κόσμος διψάει περισσότερο, γιατί πιέζεται από παντού. Παλιά υπήρχε υπερβολή – τώρα επιστρέφουμε σε πιο ισορροπημένες καταστάσεις.
Η πορεία της νύχτας και το τίμημα της επιτυχίας
Οι εποχές που οι πορτιέρηδες είχαν Πόρσε πέρασαν. Πλέον δεν υπάρχουν λεφτά για χάρισμα. Αν δεν υπάρχει υποδομή, δεν μπορείς να διαχειριστείς εύκολα το πολύ.
Η μεγαλύτερη θυσία που έχω κάνει είναι ο «μοναχισμός» μου. Είμαι ταγμένος στη δουλειά μου. Ίσως στα γεράματα καταλάβω αν αυτή η θυσία ήταν τελικά καλή για μένα.
Βγαίνω πολύ λιγότερο πλέον. Δεν υπάρχουν τα παλιά κλαμπ. Πηγαίνω μόνο σε μέρη όπου νιώθω σαν στο σαλόνι μου.
Η καθημερινότητα, οι μικρές χαρές και οι ανησυχίες
Πρόσφατα με εντυπωσίασε ένα ντοκιμαντέρ για τον μαέστρο Θεόδωρο Κουρεντζή. Ένας σπουδαίος Έλληνας μαέστρος που ζει στο εξωτερικό.
Μένω στα νότια προάστια, κοντά στη θάλασσα, γιατί μου αρέσει να κολυμπώ και τον χειμώνα. Η θάλασσα με καθαρίζει. Πιστεύω ότι η Αθήνα μπορεί να γίνει καλύτερη, αν αναδείξουμε τα καλά μας.
Μου αρέσει να επικοινωνώ, να μαθαίνω, να τραγουδάω. Μου αρέσουν τα απλά πράγματα, να ξυπνώ υγιής, να ντύνομαι ωραία, να έχω φίλους. Δεν αντέχω το ψέμα, την κακογουστιά, την αγένεια και τον ρατσισμό.
Πίστη, μοναχικότητα και νέοι καλλιτέχνες
Η δύναμή μου είναι οι φίλοι, η οικογένεια και η πίστη σε κάτι ανώτερο. Αλλά αυτό είναι πολύ προσωπικό.
Ο έρωτας δεν έπαιξε ποτέ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Είμαι μοναχικός τύπος. Όχι μόνος, αλλά μοναχικός. Ο έρωτας είναι παράνοια, και σε άλλους κάνει καλό, σε άλλους όχι.
Έχω ακούσει πολλά άσχημα σχόλια. Ποιος δεν έχει; Οι Έλληνες έχουμε την τάση να ασχολούμαστε με τους άλλους αντί με τον εαυτό μας. Εγώ όμως λέω πρώτος τα λάθη μου.
Δεν νιώθω πως ανήκω στην αδράνεια που υπάρχει. Ψάχνομαι όπως παλιά. Η δίψα μου για το καινούργιο είναι ίδια.
Η νέα γενιά και η αλήθεια του επαγγέλματος
Δύσκολα ξεχωρίζει ένα νέο ταλέντο σήμερα. Όλα γίνονται γρήγορα. Πρέπει πρώτα να γίνεις καλός και μετά σταρ, όπως είχε πει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Και είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που πραγματικά να αξίζει.
Το να είσαι τραγουδιστής δεν είναι απλό. Θέλει υποδομή. Παλιά οι Έλληνες ήθελαν να γίνουν τραγουδιστές ή πρόεδροι. Τώρα, τα παιδιά από τα talent shows νομίζουν ότι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές, αλλά είναι άλλο η επιθυμία και άλλο η πραγματικότητα.
Ο νέος δίσκος και η σημασία της αυθεντικότητας
Δυσκολεύομαι πια να διαλέξω τραγούδια. Εδώ και ενάμιση χρόνο μαζεύω υλικό για έναν δίσκο που θα βγει την άνοιξη. Το νέο μου κομμάτι λέγεται «Σώπα κι άκου» και πάει πολύ καλά. Το άλμπουμ θα έχει 10-11 τραγούδια.
Μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι. Είναι προτέρημα. Ακόμα και μόνος μου στο σπίτι με κοροϊδεύω. Στο Instagram ανεβάζω τα πάντα. Μου αρέσει, αλλά θέλω να το δουλεύω περισσότερο.
Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας, ψάχνουμε να μάθουμε τι μας δίδαξε η ζωή. Όπως είπε ο Σωκράτης: «Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω τίποτα». Αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Η αναζήτηση.
To «alldaynews.gr» αποποιείται κάθε ευθύνη από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων ιστοσελίδων, για τα οποία (άρθρα) την ευθύνη την έχει ο υπογράφων ως πηγή.





























![Alldaynews.gr Δείτε πώς θα κατοχυρώσετε σύνταξη στα 60 [ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ]](https://alldaynews.gr/wp-content/uploads/2016/10/syntaxi-360x180.jpg)











































































